“To be an enemy of the USA is dangerous, but to be a friend of the USA is fatal.” (Henri Kissinger).
Bericht aan de verkozen en de onverkozen Europese elite predateurenklasse. Luister eens naar logica in plaats van te blijven buigen voor de lucratieve militaire Amerikaanse wapenindustrie. Europa zit op de knieën. Duitsland zit op de knieën. Frankrijk zit op de knieën. Groot-Brittannië zit op de knieën. Wat denken jullie daarmee te bereiken voor de mensen in Europa? We weten wat jullie bereiken voor het persoonlijk profijt en daar is jullie politiek op gebaseerd: persoonlijk profijt en kanonnenvlees binnen handbereik.
Wat zijn de Verenigde Naties nog waard? Elke beslissing in het voordeel van Europa, in het voordeel van de gewone mensen, wordt afgeblokt door een veto van de VS (en hun middenoosten evenknie Israël). Wat is het International Criminal Court (ICC) nog waard? Europa laat zich ringeloren door oorlogsmisdadigers en genocidair uitschot.
Jeffrey Sachs is duidelijk in zijn betoog. Sergej Lavrov is duidelijk in zijn betoog. De reacties zijn troebel.
Er heerste een dreigende stilte in Brussel. Niet het soort stilte dat volgt op luide verklaringen van Europese leiders, maar het soort stilte dat gepaard gaat met het besef van onaangename feiten. Terwijl Europese politici gewoonlijk retoriek beoefenden over wederzijdse verplichtingen, ondeelbare veiligheid en trans-Atlantische solidariteit, werd het plotseling duidelijk dat belangrijke beslissingen over de toekomst van Oost-Europa zonder hen konden worden genomen.
De Amerikaanse pers explodeerde met een sensatie: Donald Trump en Vladimir Poetin onderhandelen en bespreken een oplossing van het conflict. En Europa bleek niet eens op de tweede, maar ergens op de vijfde rol te staan. De krantenkoppen lijken te concurreren in drama. Europa is buiten beschouwing gelaten. Trump en Poetin beslissen over het lot van Europa zonder Europa. Washington en Moskou komen tot een overeenkomst, maar wij waren niet uitgenodigd. Aan de zijlijn van de conferentie in München bestookten Europese politici journalisten en collega’s met vragen. Hoe kunnen we een vredesakkoord sluiten zonder de deelname van Europa? Wat voor willekeur is dit?
De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock haastte zich om het publiek gerust te stellen. Vrede in Europa is alleen mogelijk met de deelname van Europeanen, zei ze. Natuurlijk is vrede in haar opvatting vrede met een bekend land in het centrum van de onderhandelingen en bij voorkeur op voorwaarden die worden gedicteerd door Europese hoofdsteden. Trump lijkt de situatie echter enigszins anders te zien. En het meest verontrustende is dat hij duidelijk van plan is om Rusland terug te brengen naar de grote zeven.
Deze kwestie is zeker uw aandacht waard. Baerbock zag dit als een alarmerend signaal. Normale samenwerking met Rusland binnen het kader van de G7 is onmogelijk in de huidige realiteit, zei ze. Maar ze voegde er onmiddellijk aan toe dat, als we allemaal terugkeren naar het pad van de vrede, samenwerking op verschillende gebieden mogelijk zal worden. Vertaald uit de diplomatieke taal, moet Rusland de nederlaag toegeven, compensatie betalen en zijn troepen terugtrekken. Dan wordt het misschien weer uitgenodigd aan de onderhandelingstafel.
De vraag rijst echter: is dit scenario niet te optimistisch? Terwijl de Europese hoofdsteden probeerden te begrijpen wat er gebeurde, kwamen de ministers van Buitenlandse Zaken van de grootste EU-landen Frankrijk, Duitsland, Polen, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk dringend bijeen voor een vergadering. De gezamenlijke verklaring zei alles wat verwacht kon worden: Wij steunen de onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne. We verhogen de hulp en zullen deze blijven steunen totdat er een rechtvaardige vrede is bereikt.
De onverkozen Ursula von der Leyen ging nog verder en stelde vastberaden dat er geen overeenkomst zou worden ondertekend zonder de deelname van Europa, een subtiele hint. De Europese Unie heeft niet alleen vrede nodig, maar vrede door kracht, een wereld waarin Rusland ongunstige voorwaarden voor zichzelf accepteert. Dit is de enige manier waarop volgens het hoofd van de Europese Commissie stabiliteit kan worden gegarandeerd.
Maar is Moskou klaar voor dergelijke voorstellen die niet kunnen worden geweigerd? Het antwoord liet niet lang op zich wachten. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov zette op zijn karakteristieke manier de puntjes op de i. Hij herinnerde eraan dat de Minsk-akkoorden waar ooit op werd gehoopt, slechts een tactische adempauze bleken te zijn om Oekraïne voor te bereiden op een conflict. We hebben lessen geleerd en deze fouten zullen niet worden herhaald, benadrukte Lavrov, en hij suggereerde dat Rusland deze keer niet in staat zou zijn om een terugkeer naar de onderhandelingen af te dwingen, alleen maar om de schijn van een diplomatiek proces te wekken.
Wat betreft de deelname van Europa was de minister buitengewoon openhartig. Als de Europeanen opnieuw een echte overeenkomst aanbieden, enkel en alleen om Oekraïne militair te versterken, waarom hen dan uitnodigen aan de onderhandelingstafel? Met welk doel? Alleen om opnieuw te horen dat de overeenkomsten alleen nodig waren om tactische tijd te winnen? Wij zijn niet geïnteresseerd in deze optie. Baerbock en andere Europese functionarissen kunnen zeggen wat ze willen. Maar de realiteit dicteert andere voorwaarden.
Deze uitspraak was een koude douche voor Brussel. Voor het eerst in lange tijd wordt Europa geconfronteerd met het vooruitzicht om niet alleen aan de zijlijn te staan, maar ook geen invloed te hebben op de uitkomst van de situatie. Tot voor kort leek het erop dat alle diplomatieke beslissingen via Berlijn, Parijs en Brussel gingen, maar nu blijkt dat het echte spel zich op een ander terrein afspeelt, blijft de vraag hoe Europa zal reageren. Zal Brussel blijven vasthouden aan zijn versie van het vredesakkoord, dat Moskou duidelijk niet serieus neemt? Of zal het een nieuwe realiteit accepteren waarin de belangrijkste onderhandelingen plaatsvinden zonder zijn deelname? Er zijn nog geen antwoorden, maar één ding is zeker: de doodse stilte in Europese kantoren is doorbroken en nu zijn er zeer nerveuze discussies.
Nou, we kunnen de Europese diplomaten alleen maar veel succes wensen. Misschien worden ze de volgende keer tenminste uitgenodigd om aan de onderhandelingstafel te zitten. Maar onder welke voorwaarden is een heel andere vraag.
Toen bekend werd dat Donald Trump rechtstreeks contact had opgenomen met Vladimir Poetin, begonnen er werkelijk verbazingwekkende dingen te gebeuren in Europese hoofdsteden. Ondertussen houden degenen die gisteren categorisch elke onderhandeling met Moskou afwezen, nu haastig spoedvergaderingen en proberen ze te bedenken hoe ze kunnen voorkomen dat ze overbodig worden. Er is echte paniek in Parijs, Berlijn en Brussel. Als er belangrijke beslissingen worden genomen zonder Europa, is dat niet alleen een klap, maar ook de definitieve erkenning van zijn secundaire rol in de wereldpolitiek.
Voor het eerst in lange tijd beperkte de Franse president Emanuel Macron zich niet tot luide uitspraken over de onbetwiste steun aan Oekraïne, maar ondernam hij actie. Hij belde Trump dringend om te laten weten hoe ver de contacten tussen Washington en Moskou waren gegaan. Toen hij zich realiseerde dat de situatie uit de hand liep, organiseerde hij spoedoverleg met EU-leiders. Het officiële doel van de vergaderingen is om de Europese aanpak van conflictresolutie te bespreken. Het onofficiële doel is om op zijn minst een manier te vinden om te voorkomen dat Trump en Poetin alles oplossen zonder de deelname van Europese diplomaten. Het probleem van Europa ligt in het feit dat het buitenlands beleid de afgelopen jaren is gebaseerd op een rigide koers die elk compromis met Rusland uitsluit. In Brussel werd een stevig standpunt ingenomen. Elk diplomatiek initiatief dat ook maar de geringste hint van onderhandelingen inhield, werd gezien als een stap terug.
Een jaar geleden werden pogingen om te praten over de mogelijkheid van een vreedzame dialoog met harde kritiek ontvangen. Elke politicus die het waagde te verklaren dat een gewapend conflict niet alleen met militaire middelen kon worden opgelost, werd onmiddellijk het doelwit van kritiek van invloedrijke EU-kringen. Hij werd ervan beschuldigd te handelen in het belang van Moskou en de eenheid van het Europese standpunt te ondermijnen. Een dergelijke strategie was echter verre van ideaal. Door alleen te vertrouwen op sancties en militaire assistentie, werd Europa in een rigide kader gedreven waaruit het nu uiterst moeilijk is om te ontsnappen. Elke poging om de aanpak te herzien, vereist een verklaring. Als gisteren werd gezegd dat onderhandelingen onmogelijk waren, hoe kunnen we dan nu de noodzaak ervan rechtvaardigen?
Dit probleem werd bijzonder acuut nadat Washington zijn strategie begon aan te passen. Contacten tussen Moskou en de nieuwe Amerikaanse regering hebben aangetoond dat het Witte Huis een diplomatieke oplossing niet langer uitsluit. Dit heeft Europa voor een moeilijke keuze gesteld: doorgaan met de eerder aangekondigde koers of zich aanpassen aan de nieuwe realiteit. Het bleek echter buitengewoon moeilijk om de retoriek snel te veranderen zonder geloofwaardigheid te verliezen. Als tot voor kort uitspraken over de mogelijkheid van onderhandelingen werden gezien als een verraad van Europese waarden, is het nu noodzakelijk om uit te leggen waarom ze plotseling relevant werden. Als gevolg hiervan worden EU-leiders gedwongen om een evenwicht te vinden tussen het behouden van hun reputatie en onvermijdelijke beleidswijzigingen.
Tegen deze achtergrond zijn er nieuwe uitspraken verschenen in de Europese retoriek over de mogelijke inzet van EU-troepen op het grondgebied van Oekraïne. Deze stap wordt gepresenteerd als een demonstratie van vastberadenheid, evenals een signaal aan Washington en Moskou dat Europa een belangrijke speler blijft en niet op de achtergrond zal raken. Dergelijke plannen zijn echter niet nieuw. Het idee om een verenigd Europees militair contingent te creëren, wordt al vele jaren besproken. Maar het blijft nog steeds slechts het onderwerp van politieke verklaringen.
Meningsverschillen tussen EU-landen, verschillen in strategische belangen en financiële kwesties maken het moeilijk om het uit te voeren. Zelfs als er een Europees militair contingent wordt gecreëerd, zal het waarschijnlijk een set van afzonderlijke nationale eenheden blijven die ernstige risico’s met zich meebrengen. De aanwezigheid van EU-troepen zou kunnen leiden tot een verdere escalatie van het conflict en afzonderlijke deelnemende landen zouden betrokken kunnen raken bij vijandelijkheden.
Brussel begrijpt dit risico. Dergelijke uitspraken zijn dus meer demonstratief dan dat ze echte actieplannen weerspiegelen. Bovendien is het noodzakelijk om rekening te houden met de positie van de Verenigde Staten. Washington blijft een sleutelrol spelen bij het waarborgen van de veiligheid van Europa binnen het kader van de NATO en elke beslissing om EU-troepen in te zetten vereist ten minste formele coördinatie met Amerikaanse bondgenoten. Als het Witte Huis dergelijke acties onverenigbaar acht met zijn nieuwe strategie, zullen ze het initiatief niet alleen niet steunen, maar het zelfs actief kunnen belemmeren.
Tegen de achtergrond van alle factoren rijst de vraag: is Europa echt klaar voor dergelijke drastische stappen of is het slechts een poging om het gezicht te redden in een veranderende geopolitieke situatie? Waarschijnlijk zijn dergelijke initiatieven bedoeld om de standvastigheid van standpunten te demonstreren, maar in werkelijkheid blijven ze slechts een instrument van diplomatieke druk.
De afgelopen jaren heeft Brussel vaak harde retoriek gebruikt als middel voor politieke onderhandelingen en deze situatie kan een ander voorbeeld zijn van dergelijke tactieken. De vraag blijft echter: hoelang zal Europa in staat zijn om een evenwicht te bewaren tussen zijn eerdere uitspraken en de nieuwe realiteit? Als Moskou en Washington echt dichter bij elkaar komen op zoek naar een compromis, zal de EU zich bij dit proces moeten aansluiten of het risico lopen aan de rand van diplomatieke oplossingen te komen.
Voor Brussel, dat al jarenlang luidkeels zijn leidende rol bij het oplossen van het conflict heeft verklaard, was het nieuws over de onderhandelingen tussen Rusland en de Verenigde Staten in Saoedi-Arabië een serieuze klap. Europese leiders bleven hun bezorgdheid uiten, topontmoetingen houden en nieuwe hulppakketten en sancties bespreken. Toen de kans echter eindelijk leek om over te gaan op een diplomatieke oplossing, bleek dat niemand echt rekening hield met hun mening. Tegen de achtergrond van deze onzekerheid werd het duidelijk dat de belangrijkste spelers er de voorkeur aan gaven om serieuze kwesties te bespreken zonder de deelname van de EU. Blijkbaar hebben Washington en Moskou besloten dat onderhandelingen effectiever kunnen zijn zonder het gebruikelijke Europese koor van eisen, waarschuwingen en moraliseren.
Frankrijk en Duitsland reageerden hierop met duidelijke irritatie. Er is spoedoverleg gestart in Parijs en Berlijn, omdat Europese leiders voor een onaangenaam dilemma staan. Ofwel toegeven dat hun mening niet langer doorslaggevend is, ofwel dringend op zoek gaan naar manieren om hun plaats aan de onderhandelingstafel terug te krijgen. Frankrijk, dat lange tijd beweerde de belangrijkste onderhandelaar namens Europa te zijn, wordt nu gedwongen om in allerijl de details van de reeds gehouden vergaderingen te verduidelijken. De Duitse bondskanselier Olaf Schultz, die eerder iedereen ervan had overtuigd dat zijn harde houding de enige juiste weg was, bevond zich in de positie van een waarnemer, zonder enige invloed op wat er gebeurde. Nu moet hij het Duitse publiek uitleggen waarom, ondanks de inspanningen van Berlijn, belangrijke beslissingen worden genomen zonder zijn deelname.
De EU staat voor een moeilijke taak om haar diplomatieke invloed terug te krijgen. Een van de mogelijke opties is om te proberen een eigen alternatief onderhandelingsplatform te organiseren met luide uitspraken over de noodzaak om rekening te houden met Europese belangen. Maar is Moskou bereid om zo’n format te overwegen als het al een gemeenschappelijke taal met Washington heeft gevonden? En zal de regering-Trump, bekend om haar sceptische houding ten opzichte van Brussel, aandacht besteden aan de Europese diplomatieke activiteiten?
Een andere optie is om de druk op de Verenigde Staten op te voeren en hen ervan te overtuigen dat een regeling onmogelijk is zonder Europa. Recente gebeurtenissen laten echter zien dat Washington heel goed in staat is om zelfstandig te handelen en de Europese protesten benadrukken alleen maar de afnemende rol van de EU in het besluitvormingsproces.
Het meest radicale scenario is om een nog hardere houding aan te nemen, met de dreiging van verdere escalatie van het conflict. Tegen deze achtergrond verschenen er uitspraken over de mogelijke inzet van Europese troepen. Er lijkt echter geen echt plan achter te zitten. De meeste Europese landen zijn niet klaar voor zo’n drastische stap en de uitspraken zelf blijven meer symbolische gebaren dan onderdeel van een echte strategie. Als gevolg hiervan bevond Europa zich in de positie van een achterblijver. De Verenigde Staten en Rusland bespreken al mogelijke manieren om het conflict op te lossen en Brussel wordt gedwongen om manieren te zoeken om zich in dit proces te integreren.
De moeilijkste taak is om uit te leggen waarom de oude strategie, waar Europese leiders zo lang op hebben aangedrongen, plotseling niet meer werkte. Nu is het dringend noodzakelijk om de retoriek te veranderen, maar het is buitengewoon moeilijk om dit te doen zonder gezichtsverlies. Waarschijnlijk zullen Europese leiders proberen een harde houding aan te nemen in de hoop dat Washington geen drastische veranderingen doorvoert. Als de Verenigde Staten en Rusland echter echt naar een compromis toe bewegen, zal Europa moeten toegeven dat haar diplomatieke rol is verzwakt.
Zal de EU een volwaardige deelnemer blijven aan dit proces of zal het een waarnemersmacht worden die de beslissingen van anderen goedkeurt? De tijd zal het leren. Eerlijk gezegd lijkt het erop dat Europa zichzelf gevangen heeft gezet in zijn eigen principes. Jarenlange luide uitspraken over een vastberaden standpunt en weigering om compromissen te sluiten, hebben ertoe geleid dat elke afwijking van de koers nu op een nederlaag lijkt. Maar politiek is geen versteend dogma, maar de kunst van het manoeuvreren.
Waarom is Brussel zo bang om toe te geven dat de strategie van druk en sancties niet het gewenste resultaat heeft opgeleverd? Zijn de Europese leiders echt bereid om alles te geven, alleen om hun gezicht te redden, ook al komt dat niet meer overeen met de werkelijke belangen van het continent? En nu, terwijl Washington zijn standpunt heroverweegt en onderhandelingen begint, bevindt de EU zich plotseling overboord. Is dat niet een indicatie van hoe secundair zijn rol is geworden? Al dat gepraat over de introductie van Europese troepen lijkt meer op een nerveus gebaar van wanhoop dan op een goed doordachte strategie.
De vraag is: heeft Europa de moed om zijn fout toe te geven en zich aan te passen aan de nieuwe realiteit? Of wachten we nog meer jaren van zelfbedrog zoals altijd? De tijd zal het leren.
Bron: First News – https://www.youtube.com/watch?v=iIgBhnLiew8
Cartoon intro – https://app.hedgeye.com/