De laatste dagen van Julian Assange in de USA

Julian Assange is mogelijk binnenkort op weg naar de VS om terecht te staan voor het onthullen van oorlogsmisdaden. Wat hem daar te wachten staat, is angstaanjagend.

Babar Ahmad werd in 2012 door Groot-Brittannië aan de Verenigde Staten uitgeleverd op beschuldiging van het verlenen van materiële steun aan terrorisme vanwege twee op zijn website gepubliceerde artikelen waarin hij de Taliban-regering in Afghanistan steunde.

Hij vocht acht jaar lang tegen de uitlevering, maar toen het uiteindelijk zo ver was, vloog hij de Atlantische Oceaan over met een zakenvliegtuig van RAF Mildenhall in Suffolk. Hij had geen idee wat er daarna zou gebeuren.

English original version: https://www.declassifieduk.org/uk-executive-is-wining-and-dining-with-people-plotting-the-assassination-of-my-husband

‘Ik denk dat het een vliegtuig met twaalf zitplaatsen was,’ vertelt Ahmad. “Drie secties van vier stoelen. Er zijn dus twee grote stoelen tegenover elkaar. Grote, vierkante, comfortabele leren stoelen.”

Buiten was het pikkedonker. “Ze bleven maar vragen: ‘Heb je iets nodig? Wil je een glas water?’ Ik zei: ‘Mag ik iets te lezen hebben?’” De Amerikaanse functionaris gaf hem een nieuwsbrief voor overheidswerkers. ‘Ik kijk alleen maar naar de honkbalresultaten’.

In het vliegtuig werd er niet gepraat, maar op een gegeven moment vroegen ze hem of hij honger had. Ahmad zei ja. “Dus ze gaven me dit MRE-pakket: kant-en-klare maaltijden. Een groot pakket. Ze maakten een van de boeien aan mijn rechterhand los, zodat ik kon eten.”

Terwijl hij aan het eten was, kwam er een ambtenaar van de binnenlandse veiligheid tegenover hem zitten. “Het is zijn taak om over koetjes en kalfjes te praten, te proberen informatie uit je te krijgen, en je zover te krijgen dat je een soort bekentenis aflegt, die later als verklaring ingediend wordt om tegen je te gebruiken”, zegt Ahmad.

“Ik ging mee in het praatje en als er iets ter sprake kwam dat verband hield met de zaak, zei ik gewoon ‘kijk, het spijt me, daar kan ik niet over praten’”.

Ahmad zegt dat de functionaris de ‘good cop’-techniek gebruikte. “Hij probeerde een band te scheppen door te praten over de kindertijd, wat gewoon een normaal gesprek is, zoals twee vreemden die gewoon een normaal gesprek voeren. Dat doen ze om je op je gemak te stellen. Maar de onderliggende reden is uiteraard niet om te kletsen, maar om een verbinding op te bouwen, zodat je je openstelt en hun vragen kunt beantwoorden.’

De Amerikaanse functionaris vertelde Ahmad dat hij elf jaar lang onderzoek naar hem had gedaan en daarvoor dertig reizen naar Groot-Brittannië had gemaakt.

Toen vertelde hij me dat hij vijf dagen in Groot-Brittannië had gewacht tot mijn rechtszaak zou eindigen. “Ik heb daardoor zelfs de nieuwe aflevering van Homeland gemist.” zei hij, “Gemist door jouw schuld.” Half grapje, half serieus.’

Ahmad zei op een gegeven moment dat hij moe werd en dat hij wilde gaan liggen. “Ze lieten me op de grond liggen, maar dat was moeilijk. Ik denk niet dat ik heb geslapen. Het was heel moeilijk om je op je gemak te voelen, omdat je je niet kunt uitstrekken en je geketend bent. Hoe ik ook probeerde, het was niet mogelijk.”

Foto: https://thegrayzone.com/2024/03/05/assanges-julian-death-penalty-extradited/

Zekerheden

Iemand die binnenkort wellicht in de schoenen van Ahmad zal staan, geboeid en in het vliegtuig op weg naar de VS, is de Australische journalist Julian Assange.

In januari 2021 blokkeerde districtsrechter Vanessa Baraitser de uitlevering door Groot-Brittannië en zei dat een dergelijke stap “onderdrukkend” zou zijn vanwege de geestelijke gezondheid van de oprichter van WikiLeaks.

De VS kregen de kans om in beroep te gaan en het besluit van Baraitser werd vervolgens vernietigd door opperrechter Ian Burnett, die de Amerikaanse garanties over de behandeling van Assange accepteerde. Die rechter was al veertig jaar een ‘goede vriend’ van de Britse minister die de kidnapping van Assange in april 2019 orkestreerde.

Jennifer Robinson, de advocaat van Assange in Groot-Brittannië sinds zijn juridische problemen begonnen, vertelde me: “De VS hebben de medische bevindingen niet betwist, dus de medische conclusie en het bewijs blijven nog steeds hetzelfde. Dat betekent dat als hij wordt uitgeleverd en geïsoleerd, hij ertoe gebracht kan worden om zelfmoord te plegen.”

De VS boden echter “de verzekering” dat ze hem niet onder dit soort gevangenisregime zouden plaatsen.

“Het is een voorwaardelijke verzekering”, zegt Robinson, “wat betekent dat de inlichtingendiensten op elk moment, als hij eenmaal in de Amerikaanse gevangenis zit, kunnen besluiten dat hij iets heeft gedaan dat de toepassing van die gevangenisvoorwaarden rechtvaardigt.”

Dit is enorm zorgwekkend, voegt ze eraan toe. “Je hebt instanties die hem probeerden te ontvoeren en te vermoorden en die de macht zouden hebben om hem in dat soort isolerende omstandigheden te plaatsen zonder dat wij echt in staat zijn om het gerechtelijk te betwisten. En hij zou in die omstandigheden juridisch geblokkeerd worden.”

De Amerikaanse toezeggingen kwamen pas na de afsluiting van de procedure, maar desondanks werden ze door de rechtbank in Londen geaccepteerd.

“Het is feitelijk uitlevering door diplomatie zonder goed toezicht door de rechtbanken”, zegt Robinson.

In de VS

Ahmad landde vroeg in de ochtend van 6 oktober 2012 in de VS. Destijds had hij geen idee waar hij was geland. “Ik stapte in een soort auto en we vertrokken. Na ongeveer twintig minuten stopten we en stapten uit”.

“Ik hoorde een soort gekletter en vermoedde dat ik in een soort pakhuis of gevangenisachtige plek was. Op dat moment besefte ik hoe pijnlijk het was om met boeien te lopen. Ze schuurden over de achterkant van mijn achillespees, dus ik ging echt langzamer bewegen. Uiteraard leer je later hoe je het moet doen, maar dat was mijn eerste keer en ik wist het niet. Ik schuifelde heel langzaam, langzaam, langzaam.”

Ahmad ging vervolgens met een lift naar boven en kwam bij een cel. Ze deden zijn boeien af, en verwijderden vervolgens het skimasker en de oorbeschermers die ze hem bij de landing hadden omgedaan. Ahmad was in het federale gerechtsgebouw van New Haven. Het was ongeveer drie uur in de ochtend.

“Ze hebben ons meegenomen voor foto’s en vingerafdrukken, en daarna hebben ze ons weer in die cel gestopt en zeiden: Je hebt om 8.00 uur een rechtszitting”.

Ahmad kon voor de tweede nacht op rij niet slapen. “Rond 7.30 uur kwamen mijn advocaten mij opzoeken voor een besloten bezoek. Er staat een glazen scherm tussen mij en mijn advocaten. Ik heb met hen gesproken en daarna heeft er een hoorzitting plaatsgevonden.”
Na die hoorzitting, zo rond 10.00 uur, werd hij in een SUV gezet.

“We vertrokken in een konvooi van misschien wel acht SUV’s”, zegt hij. “En deze jongens, je weet hoe Amerikanen zijn: als ze iets doen, is het altijd extra. De mannen hebben machinepistolen, het lijken allemaal speciale troepen.”

De supermax

Na een uur bereikten ze een gevangenis. Ahmads advocaat vertelde hem dat hij naar de supermax in Connecticut ging. Eenmaal binnen in de ontvangstruimte van de gevangenis werd hij meegenomen voor een medisch onderzoek. De agenten moesten buiten wachten.

“Ik ga de kamer binnen en daar zijn drie verpleegsters”, zegt Ahmad. “Normaal, vriendelijk gesprek, mijn medische geschiedenis doornemen, mijn ogen, oren, mond controleren, wat dan ook. Toen de agent mij kwam halen, keek hij naar de hoofdverpleegster en hij knipoogde of knikte naar haar, en zij knikte terug. Ze zegt: ‘Ja, status’.

“Ik wist niet wat dat betekende, maar later begreep ik dat ze hem zei dat ik onder zelfmoordwacht moest geplaatst worden, wat eigenlijk een strafcel is. De gezondheidszorg moet die beslissing nemen. Dus dat was oplichterij, want er was voor mij geen reden om daarheen te gaan, ik voldeed volledig aan de regels. Ze keek naar de man en zei: ‘status’”.

Ahmad vervolgt: “Dan werd ik naar deze cel gebracht. Zodra ik daar binnenkwam, was één persoon aan het filmen en acht anderen schreeuwden in koor bevelen. ‘Oké, links. Oké, staan blijven’. Ze schreeuwen deze militaire bevelen en ze zetten me tegen deze muur en ze hebben me letterlijk volledig uitgekleed. En dit staat allemaal op video.”

Ahmad, die niet had geslapen, was in complete shock.

“In Groot-Brittannië ben je nooit helemaal naakt”, zegt hij. “Ze doen de onderste helft of de bovenste helft, en ze doen het niet met geweld, tenzij het uit veiligheidsoverwegingen is. Dus ik heb zoiets van: ‘wat in vredesnaam?’”

Papieren pantoffels

Vervolgens deden ze Ahmad papieren pantoffels aan en een anti-zelfmoordjas die zijn bovenlichaam tot aan zijn knieën bedekte. “En dat is het. Dat is alles wat ik heb, afgezien van de boeien.’

Ze liepen met hem door een lange gang, voorovergebogen en vastgebonden, zodat zijn hoofd onder zijn middel kwam.

“Ze dumpten mij in deze cel, en het eerste wat mij opviel was de geur, het leek op een geur van uitwerpselen, het was er ook ijskoud”, zegt hij. “Ik herinner me het eerste wat ik aan de statusman vroeg: “Mag ik iets te eten krijgen?” Hij grinnikte alleen maar en zei: “Je krijgt eten”.

“En dat is het. Ze sloten de deur en dat was alles. Zij waren weg.”

Er was niets in de cel behalve twee stroken toiletpapier. Het water stond 60 seconden aan, vijf minuten uit, herinnert Ahmad zich.

“Als ik door het kleine strookvenster van 7 x 15 cm, op de achterwand kijk, zie ik alleen maar beton. Er is geen uitzicht, er is niets. Dan is er nog een strookraam van 7 x 15 cm in de deur naar de binnenkant van de gevangenis. En dan zijn er al die spiegels en een klein klokje dat ik kan onderscheiden.”

Ahmad was nu moe en er stond een bed met een plastic matras. “Ik krul me op als een foetus omdat het er ijskoud is”, zegt Ahmad. “Ik heb even geslapen en ben opgestaan. Op een gegeven moment was het etenstijd. Ze kwamen en gaven me een papieren zak met eten.”

“Het eten zat in een koffiekopje en ik vroeg de man: Mag ik een lepel?”

De officier vertelde hem dat dit niet was toegestaan. “Ik moest met mijn hand eten als een dier. En dat komt allemaal door de status, het is de straf. Je moet zo eten. Ik wist niet wat het eten was. Ik heb het opgegeten. Een deel van mij dacht: is dit vlees of niet? Ik eet geen vlees als het niet halal is. Maar ik heb het gewoon gegeten. Ik wist niet eens of ze erin hadden gespuugd of wat dan ook, maar ik had gewoon te veel honger. En de cel stonk naar uitwerpselen. Ik loop op blote voeten en er is natuurlijk geen zeep.”

Onbekende onbekenden

Ahmad had op dat moment geen idee hoelang hij in deze cel zou blijven. Het kunnen 10 dagen zijn. Het kan 10 jaar zijn. “Ik had nergens een idee van”, zegt hij.

“Ik zit in deze cel, en het eerste wat in me opkomt is iets wat Nelson Mandela gezegd had: dat jaren voorbijgaan als minuten in de gevangenis, maar de minuten gaan voorbij als jaren. En ik herinner me dat ik steeds naar de deur ging en naar die digitale klok keek. En ik dacht dat het een paar uur geleden is, maar er waren niet meer dan 10 minuten voorbij.”

Op een gegeven moment passeerde een verpleegkundige in de geestelijke gezondheidszorg zijn cel.

“Ze stond even buiten mijn cel iets te lezen en keek me vol walging aan terwijl ze dat deed”, zegt Ahmad. “Later besefte ik dat er voor mijn deur een vel papier lag waarop alle beschuldigingen tegen mij stonden. Toen vroeg ik haar hoe ik het moest kunnen verdragen, aangezien ik niets in mijn cel had, niets te doen of te lezen, niets te zien en niemand om mee te praten. ‘Je zou visualisatie kunnen proberen,’ grinnikte ze en vervolgde haar weg. Dat bedoelden ze met geestelijke gezondheidszorg.”

De volgende ochtend kwam er een nieuwe gevangenisfunctionaris naar zijn cel.

“Hij was een racistische en vijandige officier”, vertelt Ahmad. “Hij schreeuwde: ‘jij bent de terrorist’, en hij schreeuwt heel hard tegen de andere gevangenen: ‘hij probeerde ons op te blazen, hij probeerde Amerikanen te vermoorden’. Dan zegt hij: ‘Ik ga hem een lesje leren, waarom heb je geprobeerd ons op te blazen?’”

Ahmad probeerde hem uit te leggen dat dat een andere persoon was, en niet hij.

“Hij zegt ‘ja, ja, wat dan ook, spreek Engels’. Hij was openlijk racistisch. In Groot-Brittannië hebben ze de neiging hun racisme te verbergen, maar in Amerika weet je waar je aan toe bent, wat ik eigenlijk liever heb.”

Een dag na aankomst in de gevangenis kreeg Ahmad een paniekaanval.

“Dat is de enige keer in mijn leven dat ik er een heb gehad. Dat was de eerste en laatste keer dat mij dit overkwam. Ik stond daar gewoon en opeens was het alsof mijn borst tegen me aan begon te drukken. Ik stond op en begon te hyperventileren, mijn spieren spanden zich aan. Ik kwam in die toestand terecht. Het was alsof ik aan het verdrinken was, maar dat was niet zo.”

Hij zegt dat de enige reden dat hij er nu over kan praten, is een oogbewegingsdesensibilisatie- en opwerkingstherapie (EMDR) had ondergaan. “Ik kan nu met je praten zonder enige fysiologische reactie”, zegt Ahmad.

“Maar het was angstaanjagend. Ik denk dat het besef tot me doordrong: ‘Oh, mijn God, dit is het einde’”.

Hij vervolgt: “Al die garanties: ik zal menselijk behandeld worden, en de Amerikaanse gevangenissen zijn gelijk aan Britse gevangenissen en ik zou eerlijk en rechtvaardig behandeld worden. Het was allemaal complete onzin. Het was allemaal oplichterij, het waren allemaal leugens. Ik dacht gewoon bij mezelf: dit is het, ik blijf de rest van mijn leven in deze cel.”

Ahmad had geen idee hoe hij met de paniekaanval moest omgaan. “Er was daar niemand. Ik kon met niemand praten. Ik wist niet eens hoe ik met de ademhaling moest omgaan. Ademen kan je uit die aanval halen. Dus begon ik gewoon een paar verzen uit de Koran te reciteren die ik uit mijn hoofd had geleerd, en uiteindelijk bracht dat me er gewoon uit, kalmeerde me.”

CIA en beleid

John Kiriakou was van 1990 tot 2004 CIA-officier voordat hij vertrok en tijdens de zogenaamde War on Terror de klok luidde over het martelprogramma van de CIA. Kiriakou is sindsdien een uitgesproken pleitbezorger geworden voor de strijd van Julian Assange, ondanks de vervolging door zijn voormalige werkgever.

“Een van de dingen die veel mensen niet begrijpen is dat, in het Amerikaanse systeem, zelfs als de aanklager de zaak wil laten vallen, ze eerst het ‘slachtoffer’ raadplegen om te zien of het goed is dat het slachtoffer de zaak laat seponeren. In dit geval zou het slachtoffer de CIA zijn”.

“Ik kan het niet laten om te denken dat, als de release van Vault 7 niet had plaatsgevonden, en met [ex-CIA-directeur] Mike Pompeo uit beeld, dat er iemand echt iets om zou hebben gegeven als de zaak tegen Julian voorbij was. Maar hij heeft ze in verlegenheid gebracht, en er is zo’n diep verlangen naar wraak dat het lijkt alsof ze zichzelf niet meer kunnen beheersen.”

Vault 7 is een reeks documenten die WikiLeaks in maart 2017 begon te publiceren, waarin de mogelijkheden van de CIA om elektronisch toezicht en een cyberoorlog te voeren, gedetailleerd worden beschreven. Kiriakou zegt dat hogere niveaus van de CIA, als gevolg daarvan, het uitvoerende beleid inzake de vervolging van Assange zullen leiden.

“In een geval als dit zou dat gesprek alleen aan de top plaatsvinden”, zegt hij. “Dus we hebben het over de directeur, de adjunct-directeur, de adjunct-directeur voor operaties, de algemeen adviseur, misschien de adjunct-directeur voor contraspionage. Het is een heel kleine groep mensen die dat gesprek zou voeren.”

De CIA is ongelooflijk machtig, voegt Kiriakou toe. “Ze staan vooral sterk binnen de federale bureaucratie. Ik denk niet dat deze beslissingen ergens binnen het ministerie van Justitie worden genomen. Deze beslissingen worden genomen rond een vergadertafel bij de Nationale Veiligheidsraad (NSA). En we kunnen niet doen alsof [procureur-generaal] Merrick Garland onafhankelijk is, en dat het ministerie van Justitie onafhankelijk is van invloeden van buitenaf.
We weten dat dat gewoon niet waar is.”

Toen president Joe Biden Bill Burns tot zijn CIA-directeur benoemde, dacht Kiriakou dat er enige hoop zou zijn voor Assange.

“Ik was optimistisch over Bill Burns omdat hij een carrièrediplomaat en een vredestichter is, en met uitzondering van de tijd die hij doorbracht als plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken, maakte hij weinig gebruik van de inlichtingendienst, dus er was geen band tussen Bill Burns en de inlichtingendiensten”, vertelt Kiriakou.

De juridische doodsteek

Kiriakou is niet optimistisch over de kansen van Assange in het Amerikaanse rechtssysteem.

“Wat er in eerste instantie gaat gebeuren, is dat hij wordt overgebracht naar wat de federale lock-up in Alexandria, Virginia wordt genoemd. Het wordt gebruikt om gevangenen te huisvesten die wachten op hun proces in het oostelijke district van Virginia, bij de federale rechtbank daar. Er zijn mensen die in afwachting zijn van een proces voor misdaden die zo klein zijn als het proberen een pijpbeurt te geven aan een undercoveragent bij een nationaal monument. Iemand met wie ik kort in de cel zat, had dat gedaan, maar dat geldt evenzeer voor El Chapo en iedereen daar tussenin.”

Terwijl hij op zijn proces wacht, zal hij waarschijnlijk net als iedereen worden behandeld, zegt Kiriakou.

“Een belangrijk ding hier is dat Amerikaanse aanklagers de Britse regering herhaaldelijk hebben beloofd dat ze Julian niet in eenzame opsluiting zullen plaatsen. Dat is complete onzin, want het is niet aan de aanklagers van het ministerie van Justitie om te beslissen wie naar eenzame opsluiting gaat. Dat is uitsluitend het domein van het Federal Bureau of Prisons. Die belofte is evenveel waard als de belofte van jij of ik om Julian niet in de isoleercel op te sluiten. Dat is ongeveer hoeveel gewicht die beloften dragen.”

Assange zal in de VS ook geen gerechtigheid krijgen, zegt Kiriakou. “Ik denk dat hij om een aantal redenen geen kans heeft op een eerlijk proces”, zegt hij.

“Nummer één is het feit dat dit het oostelijke district van Virginia is. Het wordt de spionagerechtbank genoemd omdat geen enkele verdachte van de nationale veiligheid daar ooit een zaak heeft gewonnen. Ik werd daar aangeklaagd. [CIA-klokkenluider] Jeffrey Sterling werd daar aangeklaagd. Edward Snowden is daar aangeklaagd. Ze beschuldigen iedereen in het oostelijke district van Virginia, bijna iedereen, omdat dit het thuisdistrict van de CIA is.”

Hij vervolgt: “De jury zal bestaan uit mensen die werken voor, of familieleden hebben die werken voor de CIA, het Pentagon, het Department of Homeland Security, de FBI en tientallen contractanten van inlichtingendiensten. Het is dus onmogelijk om een jury te krijgen die niet bevooroordeeld is.”

De tweede reden is wat ‘charge stacking’ wordt genoemd, zegt Kiriakou. “Laten we zeggen dat je misschien een misdaad hebt begaan. In plaats van je aan te klagen voor die misdaad, zullen ze je aanklagen voor twintig misdaden. Als dat tot je doorgedrongen is, komen ze bij je terug en zeggen: oké, we laten alle aanklachten intrekken, op één of twee na, als je een schuldbekentenis aflegt.”

De trukendoos  

Babar Ahmad verbleef drie dagen in de strafcel na zijn paniekaanval. Toen kwam er een dokter om hem te onderzoeken. “Het was een Afro-Amerikaanse dokter, en hij bleef maar zijn hoofd schudden. Hij zei tegen mij: ‘Ik weet niet waarom ze je hier hebben gestopt’, en hij zei dat hij me eruit zou halen. Hij bleef maar zijn hoofd schudden. Hij kende de trucjes die ze uithaalden.”

De dokter bracht Ahmad naar een andere cel met nog een paar spullen, waaronder een paar jumpsuits en T-shirts, wat handdoeken en een deken. Maar het was nog steeds eenzame opsluiting.

“Maar er was die ene gevangene, eigenlijk een fatsoenlijke kerel. Hij zocht contact met mij. Ik wist niet hoe hij eruitzag, maar hij riep gewoon mijn mobiele nummer. Hij zegt: ‘Hé, 109, hoe gaat het, broer? Hoe heet je, waar kom je vandaan?’”

Hij gaf Ahmad wat informatie over de gang van zaken in de gevangenis en slaagde er uiteindelijk in hem wat leesmateriaal te sturen, wat in strijd was met de regels. “Hij stuurde me een paar boeken. Ik geloof dat ik ook een Bijbel van de kapelaan heb gekregen. Ik heb de Bijbel van kaft tot kaft gelezen. Dat was in de eerste weken.”

Ahmad verbleef twee jaar in die gevangenis.

“Ik werd vastgehouden naast de dodencel van Connecticut”, zegt hij. “Het regime daar was erg hard. Volledige eenzame opsluiting gedurende de hele dag en nacht. Geen omgang met andere gevangenen gedurende twee jaar. Een complete vernederende stripzoektocht, inclusief lichaamsholten, elke keer dat je je cel verlaat, ook al is het naar de douche op twee meter afstand.”

Drie keer per week moest hij een uur sporten. “Het was in een ondergrondse hondenkooi, die ongeveer vier bij twee stappen groot is, en er staan drie kooien naast elkaar”, zegt hij. “Dus je kunt met de andere twee gevangenen praten die er zijn, je kunt zonder beperkingen met ze praten. Maar dat was het.”

Ik vraag Ahmad hoe hij niet gek werd.

“Nou, het is ondraaglijk. En veel mensen zijn gek geworden, en er zijn veel mensen met ernstige geestelijke gezondheidsproblemen, mensen die tegen zichzelf praten, mensen die de hele dag, de hele nacht schreeuwen en bonzen. Mensen beschadigen zichzelf. Er zijn voortdurend zelfmoordpogingen. Eén week was ik getuige van drie zelfmoordpogingen op één dag.”

“Dan zijn er daar gevangenen die hun celgenoten hadden vermoord, doodgeslagen in de cel zelf. In mijn geval denk ik dat het gedeeltelijk mijn religie, mijn geloof was. Ik weet het niet, ze hebben daarvoor van die modewoorden, veerkracht en zo. Maar je doet gewoon je best om te overleven, nietwaar?”

Ahmad werd in juli 2015 vrijgelaten uit de Amerikaanse gevangenis nadat hij was veroordeeld tot twaalf en een half jaar wegens het verlenen van materiële steun, via twee op zijn website gepubliceerde artikelen, aan de Taliban-regering in een tijd dat zij Osama bin Laden onderdak verleenden.

De Amerikaanse regering had tweemaal deze straf geëist, maar de verrassend milde straf betekende dat Ahmad binnen enkele maanden werd vrijgelaten vanwege de tijd die hij had uitgezeten.

Het is onwaarschijnlijk dat Julian Assange zo’n clementie zal krijgen van het Amerikaanse rechtssysteem, en zijn gevangeniservaring zal waarschijnlijk nog erger zijn dan die van Ahmad.

Ahnmad: “Ik denk dat het voor Assange erger zal worden dan voor mij in de Amerikaanse gevangenis. De garanties die ze geven over de toegang tot gezondheidszorg zijn allemaal oplichterij. Als je er eenmaal bent, is dat allemaal niet meer van toepassing.” Hij pauzeert. “Natuurlijk is zelfmoord een zeer reëel risico.”

Matt Kennard is hoofdonderzoeker bij Declassified UK. Hij was fellow en vervolgens directeur van het Centre for Investigative Journalism in Londen. Volg hem op Twitter @kennardmatt