Nieuwe studies en hun resultaten zijn voornamelijk gepubliceerd in het Engels. Artsen die zich voortdurend bijscholen hebben geen problemen om die studies te vinden en te lezen en te begrijpen. Het probleem is: waar vind je die studies en hoe betrouwbaar zijn ze ? Wie heeft die studies gefinancierd? Wie zijn de auteurs? Zijn de richtlijnen gevolgd die vereist zijn voor het uitvoeren van een objectieve onafhankelijke studie? De argwaan is gegrond. Volgens de Nederlandse professor Ben Willem Mol is één op drie studies niet geloofwaardig om diverse redenen. “Miljoenen patiënten wereldwijd krijgen foute of nodeloos dure behandelingen doordat de wetenschappelijke studies waarop ze gebaseerd zijn, compleet verzonnen zijn.”
Toen ik 25 jaar geleden studies begon te vertalen voor de “International Association for Cannabis as Medicine” begreep ik snel dat veel conclusies tegenstrijdig waren en steeds weer dezelfde namen opdoken in het auteursrijtje. Synthetische moleculen worden gebruikt om te bewijzen dat natuurlijke moleculen een bepaalde (bij)werking hebben. Er worden meer en meer “wetenschappelijke studies” ontdekt die niet door wetenschappers maar door computerprogramma’s gemaakt werden. Wie denkt dat dit niet het geval is voor covid-studies, is gejabd voor de moeite. Meer en meer wordt duidelijk dat de conclusies van een studie vooraf worden bepaald. De “wetenschappers” bricoleren dan de nodige argumenten om tot die conclusie te komen. Objectief en onafhankelijk? Bullshit. Budgetten voor studies zijn afhankelijk van de kwantiteit ten koste van de kwaliteit van de resultaten. De publicatiedruk is zo hoog dat wetenschappers die echt onderzoek doen, geen tijd hebben om hun bevindingen te publiceren. Kwakzalvers die studieresultaten aan de lopende band uit hun duim zuigen, hebben geen tijd om echt onderzoek te doen. Het is een vicieuze cirkel met veel “collateral damage”. Alleen de farmacistische industrie wordt daar beter van.
Farmacisme staat voor de maatschappijvisie die politieke repressie op farmaceutische gronden verdedigt. Het farmacisme is een soort impliciet fascisme. Het komt neer op de feitelijke ontkenning van het persoonlijke zelfbeschikkingsrecht op eigen lichaam en geest. In deze gedachtegang bestaat het individu staatkundig niet. Het bestaat slechts in en door de maatschappelijke structuur waarvan het deel uitmaakt en waaraan het ondergeschikt is. Vandaar dat drugsgebruikers net als andere onderdanen geïntegreerd, georganiseerd, geleid en bestuurd moeten worden. Overheden eigenen zich, formeel in naam van de bevolking, het recht toe om diegenen te straffen die weigeren zich aan te passen. In dit geval, zich te onderwerpen. In de jaren dertig en veertig werd raszuiver bloed als kenmerk van een gezond en sterk volk gezien. Nu is drugsvrije urine belangrijk. Kenmerkend is dat drugsvrij en raszuiver beide politiek gedefinieerde termen zijn: zuivere mensenrassen bestaan niet en niemand pist zuiver water. (Definitie farmacisme: René Rikkelman in Essensie 22)
Illustratie intro: München Klinik