Operatie Gladio werd in 1990 formeel onthuld door de Italiaanse premier Giulio Andreotti in een officiële verklaring aan het Italiaanse parlement. Tegen die tijd was Gladio al ontmaskerd in de rechtbanken en elders, maar Andreotti’s ‘officiële’ onthullingen legden de onsmakelijke realiteit op grote schaal bloot.
Originele versie Iain Davis dd 12 mei 2018 – Nederlandse bewerking Cannaclopedianieuws.com
Italiaans onderzoek naar de ‘Years of Lead’ (1) onthulde de hand van de NATO in een reeks terroristische wreedheden die in de jaren vijftig tot tachtig in Italië hadden plaatsgevonden. Deze omvatten bomaanslagen, moorden, ontvoeringen en massale schietpartijen door terroristische organisaties. Het lijdt geen twijfel dat elementen binnen de Deep State van de NATO routinematig false flag-terrorisme gebruikten om de publieke opinie te beheersen en te manipuleren en het beleid vorm te geven.
Dit is niet de speculatie van ‘gekke samenzweringstheoretici’ (2), het is een bewezen, goed gedocumenteerd historisch feit.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog maakten zowel de Amerikaanse als de Britse inlichtingendiensten zich zorgen over de mogelijke invasie van West-Europa door Sovjet-Rusland. Voortbouwend op hun ervaring met het ondersteunen van verzetscellen die tijdens de oorlog vochten tegen de Duitse bezetting, vormde het Amerikaanse Office of Strategic Services (3) (O.S.S – de voorloper van de CIA) en de Britse Special Operations Executive (4) (SOE – die uiteindelijk werden opgenomen in de buitenlandse militaire inlichtingendienst van Groot-Brittannië – agentschap M.I.6), een aantal clandestiene militaire eenheden in heel Europa.
Sommige van deze zogenaamde ‘Stay behind’ paramilitaire eenheden werden gebouwd rond reeds bestaande verzetsgroepen, vooral in Scandinavische landen. Elders werden nieuwe eenheden opgericht, gebruikmakend van lokale middelen en activisten, waaronder vaak uit extreemrechtse hoek. Noch de OSS, noch de SOE waren afkerig van het gebruik van neonazistische terroristen als agenten. Het communisme werd gezien als de grootste bedreiging. Haar staatsatheïsme bedreigde de rooms-katholieke kerk, het marxisme bedreigde het kapitalisme en de macht van de banken en haar aanhankelijkheid aan het internationale socialisme (proletarisch internationalisme), gericht op klassenstrijd, bedreigde de hiërarchie van het westerse establishment. Meer dan de Sovjet-Unie zelf was het de potentiële verspreiding van de communistische ideologie die als het grootste gevaar werd gezien. Iets om koste wat het kost weerstand aan te bieden.
De coöptatie van de technologische en wetenschappelijke expertise van de nazi’s werd mogelijk gemaakt door Operatie Paperclip (5). Nazi-topwetenschappers, inlichtingenagenten, ingenieurs en militaire strategen werden beschermd tegen vervolging of hervestigd in de VS en elders. Geautoriseerd door president Truman in 1946, die bepaalde dat er geen toegewijde nationaal-socialisten mochten worden gecoöpteerd, ondersteunde de geheime operatie niettemin veel fervente nazi’s. Zo werd Wernher Von Braun, die later directeur werd van NASA’s Marshall Space Flight Center, in 1947 geïdentificeerd als een ‘potentiële veiligheidsdreiging’ en werd hij beschouwd als een enthousiaste nazi. Om Truman’s beperkingen echter te omzeilen, wijzigde de Joint Intelligence Objectives Agency (JIOA) van het Ministerie van Oorlog eenvoudigweg zijn dossier en luidde: “er is geen denigrerende informatie beschikbaar over dit onderwerp.” Ongeveer zestienhonderd leidende nazi’s emigreerden naar de VS om te helpen in de koude oorlog van het Westen.
Operatie Paperclip was niet de enige reddingslijn voor de nationaal-socialisten. De bezorgdheid van het Westen over de mogelijke Sovjetdreiging bracht hen ertoe om op verschillende manieren samen te werken met oorlogsmisdadigers, harde nazi’s en andere geradicaliseerde groepen. De leider van de nazi-inlichtingendienst, Reinhard Gehlen, werd bijvoorbeeld ondersteund om de operationele controle te behouden over een spionagenetwerk van nazi’s dat opereerde binnen de USSR.
Een andere opmerkelijke rekruut was Licio Gelli (6), die het hoofd was van de elite, neofascistische ‘Propaganda Due’ (P2) (7) vrijmetselaarsloge. Het lidmaatschap van P2 werd gevormd door vooraanstaande globalisten en gevestigde figuren, waaronder ‘commandanten van de strijdkrachten, chefs van de geheime dienst, hoofden van politie, generaals, admiraals, krantenredacteuren, mediamagnaten, topzakenlieden en bankiers’. Gelli, die verantwoordelijk was geweest voor de marteling en moord op honderden Joegoslavische partizanen tijdens de oorlog, werd een dubbelagent voor zowel de CIA als de KGB, en speelde een belangrijke rol bij de vorming van zowel extreemrechtse als extreemlinkse terroristische organisaties. Als voormalige medewerker en vertrouweling van Benito Mussolini, Gelli’s connecties met de wereldwijde machtselite waren verbluffend. Zo was hij ‘een goede vriend van paus Paulus VI, Juan Peron van Argentinië, de toekomstige Italiaanse president Silvio Berlusconi en de Libische dictator Muammar Gaddafi, naast vele andere wereldwijde beïnvloeders.
Terwijl de wereld naar de processen van Neurenberg (8) keek, die zogenaamd nazi-oorlogsmisdadigers voor het gerecht brachten, hoorde Gelli bij degenen die samenwerkten met de westerse inlichtingendienst en andere machtige instellingen om de ontsnapping van nazi’s te vergemakkelijken die te waardevol werden geacht voor berechting. Met behulp van door het Vaticaan verstrekte paspoorten werkte Gelli bijvoorbeeld samen met Gehlen om de ‘Rat Line -rattenlijn’ (9) op te zetten die nazi’s naar de relatieve veiligheid van Midden- en Zuid-Amerika smokkelde. Westerse inlichtingendiensten zetten hun talenten goed in. Zo werd Klaus Barbie (de ‘slager van Lyon’) gerekruteerd door het 66e detachement van het U.S. Army Counter-intelligence Corps (CIC). Vanuit zijn huis in Bolivia adviseerde hij later een aantal regeringen over het opzetten van doodseskaders, met moordend succes in Chili, Argentinië, El Salvador en elders. De talrijke achterblijvende eenheden (Stay behind units) bestonden uit een mix van geheime buitenlandse inlichtingenagenten (spionnen), agenten van de nationale inlichtingendienst, ex-militairen en veiligheidsdiensten, vrijwilligers en terroristen. Historici, geopolitieke commentatoren en de officiële verslagen verwezen gezamenlijk naar de coördinatie van deze verschillende clandestiene krachten met de codenaam ‘Operatie Gladio’. Wikipedia’s bericht over Gladio onthult grotendeels het officiële verslag van de operatie:
“Opererend in de hele NATO en zelfs in sommige neutrale landen zoals Spanje vóór zijn toetreding tot de NATO in 1982, werd Gladio voor het eerst gecoördineerd door het Clandestine Committee of the Western Union (CCWU), opgericht in 1948. Na de oprichting van de NATO in 1949, werd de CCWU geïntegreerd in het ‘Clandestine Planning Committee’ (CPC), opgericht in 1951 en onder toezicht van de S.H.A.P.E (Supreme Headquarters Allied Powers Europe), overgebracht naar België na de officiële terugtrekking van Frankrijk uit de militaire organisatie van de NATO (maar niet uit de NATO) die niet werd gevolgd door de ontbinding van de Franse achterblijvende paramilitaire bewegingen.
Het bestaan van deze clandestiene NATO-eenheden bleef gedurende de hele Koude Oorlog een goed bewaard geheim tot 1990, toen de eerste tak van het internationale netwerk in Italië werd ontdekt. Het kreeg de codenaam Gladio, het Italiaanse woord voor een kort tweesnijdend zwaard [gladius]. Terwijl de pers zei dat de achtergebleven eenheden van de NATO ‘het best bewaarde en meest schadelijke politiek-militaire geheim sinds de Tweede Wereldoorlog’ waren, beloofde de Italiaanse regering, temidden van scherpe publieke kritiek, het geheime leger op te heffen. Italië hield vol dat identieke clandestiene eenheden ook in alle andere landen van West-Europa bestonden. Deze bewering bleek correct en uit later onderzoek bleek dat in België de geheime NATO-eenheid de codenaam SDRA8 had, in Denemarken Absalon, in Duitsland TD BDJ, in Griekenland LOK, in Luxemburg Stay-Behind, in Nederland I&O, in Noorwegen ROC, in Portugal Aginter Press, in Spanje Red Quantum, in Zwitserland P26, in Turkije Özel Harp Dairesi, in Zweden AGAG (Aktions Gruppen Arla Gryning), in Frankrijk ‘Plan Bleu’, en in Oostenrijk OWSGV; de codenaam van de achtergebleven eenheid in Finland blijft echter onbekend”
Bijgevolg publiceerde het Europees Parlement in november 1990 zijn ‘Resolutie over de Gladio-affaire’ (11). Dit document van één pagina vermeldde een aantal bekende feiten met betrekking tot de 40 jaar durende geheime operatie Gladio.
Het Europees Parlement verklaarde:
“… in bepaalde lidstaten waren militaire geheime diensten (of ongecontroleerde takken daarvan) betrokken bij ernstige gevallen van terrorisme en misdaad, zoals blijkt uit verschillende gerechtelijke onderzoeken.”
“… deze organisaties opereerden en opereren volledig buiten de wet, aangezien ze niet onderworpen zijn aan enige parlementaire controle en vaak worden degenen die de hoogste regerings- en constitutionele posten bekleden in het ongewisse gehouden over deze zaken.”
“… verschillende ‘Gladio’-organisaties beschikken over onafhankelijke arsenalen en militaire middelen die hen een ongekend aanvalspotentieel geven, waardoor de democratische structuren in gevaar worden gebracht van de landen waarin ze actief zijn of zijn geweest.”
In de resolutie werd vervolgens aanbevolen dat Europese regeringen:
“Protesteert krachtig tegen de aanname door bepaalde Amerikaanse militairen bij SHAPE (Supreme Headquarters Allied Powers Europe) en bij de NATO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) van het recht om de oprichting in Europa van een clandestien inlichtingen- en operatienetwerk aan te moedigen.”
“… alle clandestiene militaire en paramilitaire netwerken ontmantelen.”
De reactie van de NATO, CIA en MI6 was gedempt. Ze weigerden er deels over te praten op grond van ‘nationale veiligheid’ of ‘militaire geheimhouding’, maar lieten de bevindingen van het Italiaanse en het Europees Parlement onbetwist. Dit is ongeveer zo ver als het ‘officiële verhaal’ gaat.
Het Europees Parlement droeg zijn lidstaten op om de Gladio-netwerken uit te schakelen en gaf de NATO opdracht de operatie stop te zetten. Einde verhaal.
Het is echter discutabel in hoeverre de NATO, als een intergouvernementele militaire alliantie van onafhankelijke staatslegers, ooit de volledige controle over Gladio had. Gladio’s gebruik van Stay-Behind’-eenheden dateerde van vóór de vorming van de NATO in 1949. Het plan werd bedacht door de inlichtingendiensten, met name de O.S.S en SOE. De praktische werking ervan stond onder toezicht van hun opvolgingsorganisaties, de CIA en MI6. Andere nationale inlichtingendiensten waren erbij betrokken, met name de Italiaanse Servizio Informazioni Difesa (SID – geherconfigureerd in 1977), maar het vermogen van de nationale veiligheidsdiensten, naast de CIA of MI6, om Gladio-operaties goed te keuren blijft twijfelachtig.
Het “Clandestine Planning Committee” (CPC) van de NATO, onder auspiciën van S.H.A.P.E (Supreme Headquarters Allied Powers Europe), zou de zaken hebben geleid. In 1957 was de operationele controle over Gladio echter onder het “Allied Clandestine Committee” (ACC) gebracht, dat onder toezicht stond van de Amerikaanse “Supreme Allied Commander” in Europa, die rechtstreeks rapporteerde aan het Pentagon.
In 1963 werd dat bevel overgenomen door generaal Lyman Lemnitzer (12). Hij blijft uniek als de enige Amerikaanse generaal die heeft gediend als stafchef van het leger, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff en Supreme Allied Commander voor de NATO. Het was Lemnitzer die het voorstel van Operatie Northwood (13) goedkeurde om valse vlagaanvallen te gebruiken om een Amerikaanse militaire confrontatie met Cuba uit te lokken. Of hij een sleutelfiguur was bij het verplaatsen van Gladio van een defensieve naar een offensieve operatie, is niet helemaal duidelijk. De NATO heeft herhaaldelijk verzoeken om informatie over dit onderwerp afgewezen. Zijn geloof in de waarde van ‘false flag’-terrorisme en de timing van zijn benoeming zijn echter opmerkelijk.
De ‘disconnectie’ tussen Europese staten en het operationeel beheer van Gladio werd benadrukt door de Franse terugtrekking uit de NATO (14) in 1966. Dit viel niet samen met het einde van de Franse Gladio-operaties, genaamd ‘Plan Bleu’. Het is mogelijk dat niet alle op de NATO aangesloten regeringen volledig op de hoogte waren van wat er aan de hand was. Een ander voorbeeld van het gebrek aan overheidstoezicht was duidelijk bij de Portugese Gladio-operatie. De CIA vormde een ultranationalistische, rechtse organisatie genaamd “Aginter Press”. Het werd gerund door voormalig Vichy-regeringsagent en nazi-sympathisant Jean-Robert de Guernadec, onder de veronderstelde naam Yves Guérin-Sérac. Naar buiten toe afgeschilderd als een persbureau, was het eigenlijk een dekmantel voor de opslag en verzending van wapens en de training van extremistische huurlingen, van wie velen onderricht kregen in geheime militaire technieken in de “School of the America’s” (15) in Panama. Er is geen bewijs dat de Portugese inlichtingendienst (PIDE) iets wist van de verborgen agenda van Aginter Press.
Churchill-Roosevelt-Stalin
Gladio is oorspronkelijk opgericht als reactie op de oprechte overtuiging dat het Rode Leger West-Europa zou binnenvallen. Hoewel president Roosevelt, premier Churchill en premier Stalin elkaar ontmoetten op de Conferentie van Jalta (16) om overeen te komen hoe de wereld van na de Tweede Wereldoorlog zou worden verdeeld, heerste er bezorgdheid over Sovjet-expansionisme bij de westerse inlichtingendiensten.
Later vrijgegeven documenten (17) laten zien dat de angst voor een buitenlandse invasie al snel werd overschaduwd door de wens om de opkomst van binnenlandse linkse bewegingen te stoppen. In een memorandum uit maart 1946, ter attentie van president Roosevelt, getiteld “Sovjet Foreign Policy Towards Western Europe” (18) stond:
“De Sovjets zijn blijkbaar van plan via de nationale communistische partijen linkse coalities te vormen die leiden tot een grote mate van communistische controle in nationale regeringen.”
Het document schetste ook de mogelijke partnerrol van het Vaticaan in de strijd tegen het communisme. In wezen werden, althans in Midden- en Zuid-Europa, conflictlijnen getrokken tussen katholieken en neonazi’s aan de rechterkant en communisten aan de linkerkant. Dit was niet geheel onterecht. Stalin overspoelde Europa met Sovjet-onderdanen en ondersteunde en promootte actief de bredere groei van linkse politieke bewegingen over het hele continent. Evenmin stonden de Russen boven het exploiteren van de talenten van voormalige nazi’s zelf. Hoewel hun benadering veel minder meegaand was dan die van het Westen. Operatie Osoaviakhim (19) verwijderde met geweld nazi-wetenschappers, technici en zelfs hun fabrieken en onderzoeksfaciliteiten uit door de Sovjet-Unie bezette gebieden naar Rusland, waar de nazi’s (en anderen) gedwongen werden om aan Sovjet-koudeoorlogprojecten te werken.
Vrijgegeven transcripties van veiligheidsbriefings van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, met betrekking tot Europa tussen het voorjaar van 1947 en 1948, toonden aan dat de veiligheidsdiensten zich steeds meer zorgen maakten over de stijgende populariteit van Europese communistische partijen, vooral in Italië. Ze waren van mening dat de regerende gematigde regering van De Gasperi bij de verkiezingen van 1948 aanzienlijke verliezen zou kunnen lijden voor de communisten. Ze waarschuwden voor een mogelijk significante communistische invloed binnen het Europese politieke establishment.
In 1947 creëerde de Amerikaanse National Security Act de Central Intelligence Agency (CIA) en droeg de controle over “spionage- en contraspionageoperaties in het buitenland” over aan de directeur van de CIA (admiraal Roscoe H. Hillenkoetter.) De daaropvolgende NSC ‘National Security Council‘-Richtlijn betreffende het bureau voor speciale projecten (20) verklaarde:
“… geheime operaties zijn alle activiteiten (behalve zoals hierin vermeld) die worden uitgevoerd of gesponsord door deze regering tegen vijandige buitenlandse staten of groepen, of ter ondersteuning van bevriende buitenlandse staten of groepen, maar die zo zijn gepland en uitgevoerd dat enige verantwoordelijkheid van de Amerikaanse regering duidelijk niet bedoeld is voor onbevoegde personen. Als ze worden ontdekt, kan de Amerikaanse regering aannemelijk maken dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hen.”
‘Plausible deniability’ blijft tot op de dag van vandaag een centraal principe van geheime operaties. Het document vermeldde vervolgens de vorm die deze geheime operaties zouden kunnen aannemen. Dit omvatte:
“Activiteiten met betrekking tot: propaganda, economische oorlogsvoering; preventieve directe actie, waaronder sabotage-, anti-sabotage-, sloop- en evacuatiemaatregelen; ondermijning van vijandige staten, waaronder hulp aan ondergrondse verzetsbewegingen, guerrillastrijders en bevrijdingsgroepen voor vluchtelingen, en steun aan inheemse anticommunistische elementen in bedreigde landen van de vrije wereld.”
NSC-richtlijn 4 en 4-A (21) toegevoegd:
“De huidige wereldsituatie vereist de onmiddellijke versterking en coördinatie van alle buitenlandse informatiemaatregelen van de Amerikaanse regering die bedoeld zijn om de houding in het buitenland te beïnvloeden in een richting die gunstig is voor het bereiken van haar doelstellingen.
De directeur van de centrale inlichtingendienst wordt beschouwd als passend en adequaat binnen de Raad met betrekking tot geheime psychologische operaties in het buitenland …”
En in bijlage 5 van de richtlijn verduidelijkten ze hoe deze psychologische oorlogsoperatie ‘moet’ worden uitgevoerd:
De Nationale Veiligheidsraad … heeft bepaald dat, in het belang van de wereldvrede en de Amerikaanse nationale veiligheid, de buitenlandse informatieactiviteiten van de Amerikaanse regering moeten worden aangevuld met geheime psychologische operaties.
De gelijkenis van operationele methoden die betrokken zijn bij geheime psychologische en inlichtingenactiviteiten en de noodzaak om hun geheimhouding te waarborgen en kostbare duplicatie te voorkomen, maakt de Central Intelligence Agency CIA, de logische instantie om dergelijke operaties uit te voeren. Vandaar dat de Nationale Veiligheidsraad de directeur van de centrale inlichtingendienst opdracht geeft om, binnen de grenzen van de beschikbare middelen, geheime psychologische operaties te initiëren en uit te voeren…’
Na de relatief slechte resultaten van de communisten bij de Italiaanse algemene verkiezingen van 1948, leek het alarm in de transcripties van het ministerie van Buitenlandse Zaken enigszins misplaatst, maar de angst voor het communisme hield aan en definieerde de Koude Oorlog voor de volgende 40 jaar. De ontmaskering van Gladio onthulde dat ‘ondersteuning van inheemse anticommunistische elementen’ praktisch betekende de financiering, uitrusting en training van neonazi’s en andere terroristische groeperingen. Bijvoorbeeld de ontvoering en moord op de Italiaanse premier Aldo Moro en 5 van zijn medewerkers in 1978; de bomaanslag op het Oktoberfest in München in 1980, waarbij 13 doden en 211 gewonden vielen; en de reeks bloedbaden in Brabant, die plaatsvonden in België tussen 1982 en 1985, waarbij 28 mensen om het leven kwamen en 40 gewond raakten, werden allemaal in verband gebracht met Gladio.
Het idee van het Europees Parlement dat Gladio-agenten ‘betrokken waren bij ernstige gevallen van terrorisme’ was correct, maar vertelde slechts de helft van het verhaal.
Het verzuimde te vermelden dat Gladio-agenten betrokken waren bij ernstige gevallen van ‘false flag’-terrorisme. Gezien de duizenden moorden door Gladio-agenten gedurende de 40 jaar van zijn bewezen bestaan, lijkt de vraag ‘waarom’ ze deze barbaarse aanvallen hebben gepleegd een secundair probleem. De realiteit is dat westerse inlichtingendiensten en veiligheidsdiensten op een bepaald niveau betrokken waren bij het orkestreren van verschrikkelijke misdaden tegen burgers in heel Europa en daarbuiten. Er is een schat aan ondersteunend bewijs dat het feit buiten redelijke twijfel bewijst. Als we echter willen begrijpen waarom sommige mensen, die ‘samenzweringstheoretici’ worden genoemd, de officiële verhalen over terroristische aanslagen vandaag de dag nog steeds in twijfel trekken, is het belangrijk om eerst zowel de grondgedachte die achter de Gladio valse vlag-operaties lag, als hun rol van ‘psychologische operatie’ in overweging te nemen.
Vincent Vinciguerra
In mei 1972 kwamen drie Carabinieri (Italiaanse politieagenten) om het leven toen een verdachte auto die ze aan het onderzoeken waren, explodeerde. Bekend als de Peteano-bombardementen (22) kreeg de uiterst linkse terroristische groepering de Rode Brigade, die Licio Gelli had helpen creëren, de schuld van de moorden. Hoewel er geen proces plaatsvond, diende een explosievenexpert Marco Morin een rapport in waarin stond dat de gebruikte explosieven dezelfde waren als die eerder werden gebruikt door de terreurgroep Rode Brigade. Dit werd voldoende geacht voor de Italiaanse autoriteiten om hard op te treden tegen de Rode Brigade en andere bekende communisten. Er vond een reeks invallen plaats en meer dan 200 linkse activisten werden gearresteerd.
Pas in 1984, toen de Italiaanse rechter Felice Casson (23) het onderzoek naar de Peteano-bomaanslag heropende, werden de anomalieën in de zaak duidelijk. Casson ontdekte dat er geen onderzoek was gedaan naar de plaats van het bombardement en dat Morins explosievenrapport een vervalsing was. Uit zijn onderzoek bleek dat het gebruikte explosief het hoge explosief C4 van militaire kwaliteit was. Hij ontdekte een ander incident in 1972 waarbij de Carabinieri een wapenopslagplaats hadden gevonden in Triëst, met daarin C4, dat stil werd gehouden door de Italiaanse autoriteiten.
Dit bracht Casson ertoe een nationaal netwerk van verborgen NATO-wapens, explosieven en munitievoorraden te identificeren die door Gladio-agenten werden gebruikt. De C4 die bij Peteano werd gebruikt, kwam uit een arsenaal dat verborgen was in Verona. Casson beval de arrestatie van Vincenzo Vinciguerra (24) die lid was van de neonazistische paramilitaire groepering Ordine Nuovo (Nieuwe Orde). Ook de bomexpert Marco Morin, die in 1972 het explosievenbewijs vervalste, was lid. Vinciguerra’s getuigenis beschreef het Gladio-netwerk van terroristische cellen, gecoördineerd door de veiligheidsdiensten. Hij gaf toe verantwoordelijk te zijn voor de bomaanslag op Peteano en verklaarde dat hij was bijgestaan door de Italiaanse SID die hun ‘bezit’ had beschermd door hem na de moorden naar Spanje te smokkelen.
Hoewel het verstandig is om voorzichtig te zijn met beweringen van criminelen in de rechtbank, zijn de verklaringen van Vinciguerra bevestigd door anderen, zoals het Italiaanse en het Europees Parlement, en worden ze ondersteund door zowel fysiek als schriftelijk bewijs. Het was niet bekend dat hij een vooraanstaand figuur binnen de Gladio-hiërarchie was. Hij was echter blijkbaar goed op de hoogte en zijn verklaringen kwamen overeen met zowel de officiële onthullingen als het onderzoek naar Operatie Gladio door anderen, waaronder de rechterlijke macht.
In tegenstelling tot de bewering van Andreotti, dat de 127 wapenopslagplaatsen waren ontmanteld en dat Gladio niet betrokken was bij de ‘Years of Lead”, lijkt Vinciguerra’s relaas plausibeler, gezien het bewijs. Hij verklaarde dat vanaf de bomaanslag op Piazza Fontana in Milaan in 1969, waarbij 17 mensen om het leven kwamen, tot het bloedbad van 85 mensen op het treinstation van Bologna in 1980, Gladio-agenten er volledig bij betrokken waren. Deze aanvallen werden ten onrechte toegeschreven aan uiterst links, maar werden uitgevoerd door uiterst rechtse Gladio-eenheden.
Vinciguerra beschreef het doel van de valse vlagaanvallen:
“Je moest burgers aanvallen, de mensen, vrouwen, kinderen, onschuldige mensen, onbekende mensen ver verwijderd van welk politiek spel dan ook. De reden was vrij eenvoudig. Ze moesten deze mensen, het Italiaanse publiek, dwingen zich tot de staat te wenden om meer veiligheid te vragen. Dit was precies de rol van rechts in Italië. Het plaatste zichzelf in dienst van de staat, die een strategie creëerde die toepasselijk de ‘Strategie van spanning’ werd genoemd, in zoverre dat ze gewone mensen moesten overtuigen om dat op elk moment gedurende een periode van 30 jaar, van 1960 tot midden jaren tachtig, te accepteren. De noodtoestand kon worden uitgeroepen. Mensen zouden dus graag een deel van hun vrijheid inruilen voor de zekerheid dat ze over straat konden lopen, in de trein konden stappen of een bank konden binnengaan. Dit is de politieke logica achter alle bombardementen. Ze blijven onbestraft omdat de staat zichzelf niet kan veroordelen.”
De ‘Strategy of Tension (25)’, beschreven door Vinciguerra, zat klaarblijkelijk achter de Gladio-aanvallen vanaf het einde van de jaren zestig. Het lijkt waarschijnlijk dat de operatie in het begin van de jaren zestig niet meer een defensieve tegenmaatregel was, om te gebruiken in het geval van buitenlandse bezetting, maar een offensieve campagne, bedoeld om de publieke opinie te manipuleren. Een van de vrijgegeven documenten met betrekking tot Gladio was het rapport van “Servizio Infromazioni Delle Forze Armate” (26) uit 1959 over Gladio. Het definieerde duidelijk dat de belangrijkste dreiging afkomstig was van communistische groeperingen van eigen bodem, in plaats van een militaire invasie van de Sovjet-Unie. Het suggereerde ook dat Gladio-operaties zouden kunnen worden gebruikt om dit probleem aan te pakken.
Gladio-eenheden werden niet alleen in Europa ingezet. Een belangrijk operatiegebied was Turkije. De Turkse “Stay-Behind groepen” werden contra-guerrilla genoemd en een van hun trainingshandleidingen was de US Army Field Manual 31-15 ‘Operations Against Irregular Forces’ uit 1961. Deze handleiding bood een schema van de geplande celstructuren, inclusief het gebruik van terroristencellen. Hoewel het zogenaamd verwijst naar hoe een vijand zich kan organiseren, is het dezelfde voorgestelde Gladio-structuur die wordt gegeven in het rapport van de strijdkrachten van 1959. De benoeming van generaal Lemnitzer in 1963 suggereert ook de mogelijkheid van een verandering van focus in de vroege jaren 60.
Een omstreden en potentieel vernietigend document is de U.S. Army Field Manual 30-31b (27) ‘Stability Operations – Intelligence: Special Fields’ uit 1970. Het werd ontdekt toen de politie het huis van Licio Gelli binnenviel. Gelli beweerde dat een vriend bij de CIA hem dit had gegeven. Hoewel de CIA grotendeels heeft gezwegen over de kwestie van Gladio, hebben ze er alles aan gedaan om de authenticiteit van het veldhandboek uit 1970 te ontkennen, omdat het beweerde dat het een Russische vervalsing was. Dit lijkt plausibel gezien het feit dat sommige beschikbare versies, benadrukt door degenen die twijfelen aan de oorsprong ervan, er niet uitzien als andere veldhandleidingen waarvan bekend is dat ze authentiek zijn.
De bewering van Licio Gelli roept, indien geloofwaardig, de vraag op waarom de CIA een vervalst Sovjetdocument als hun eigen document zou doorgeven. Misschien suggereert dit dat het document, ongeacht de herkomst, werd gebruikt alsof het echt was. De Russen zouden zeker kopieën van echte CIA-veldhandleidingen hebben gehad, dus waarom ze zo ver zouden gaan om een ‘nep’ te maken die niet authentiek lijkt, is verbijsterend.
In tegenstelling tot officiële ontkenningen van de CIA, werd de mogelijke authenticiteit ervan ondersteund door de voormalige adjunct-directeur van de CIA, Ray S. Cline, die zei:
“Nou, ik vermoed dat het een authentiek document is. Ik twijfel er niet aan. Ik heb het nooit gezien, maar het is het soort militaire operaties van de speciale strijdkrachten dat wordt beschreven. Aan de andere kant moet je onthouden dat het ministerie van Defensie en de president geen van die bevelen initiëren totdat er een geschikte gelegenheid voor is.”
Desalniettemin is het begrijpelijk waarom de CIA hun gebruikelijke stilzwijgen over Gladio zou verbreken om afstand te nemen van Field Manual 30-31b wanneer we de inhoud ervan lezen. In de handleiding staat:
“Er kunnen tijden zijn dat regeringen van HC [gastland] passiviteit of besluiteloosheid tonen in het licht van communistische ondermijning en volgens de interpretatie van de Amerikaanse geheime diensten niet met voldoende doeltreffendheid reageren. Dergelijke situaties doen zich meestal voor wanneer de revolutionairen tijdelijk afzien van het gebruik van geweld en zo een voordeel hopen te behalen, aangezien de leiders van het gastland de situatie ten onrechte als veilig beschouwen.
De inlichtingendienst van het Amerikaanse leger moet over de middelen beschikken om speciale operaties te lanceren die de regeringen van het gastland en de publieke opinie zullen overtuigen van het reële gevaar van opstandelingen en van de noodzaak tot tegenmaatregelen. Daartoe moet de inlichtingendienst van het Amerikaanse leger proberen de opstand binnen te dringen door middel van agenten met een speciale opdracht, met als taak speciale actiegroepen te vormen onder de meer radicale elementen van de opstand. Wanneer de hierboven beschreven situatie zich voordoet, moeten deze groepen, die handelen onder controle van de inlichtingendienst van het Amerikaanse leger, worden gebruikt om gewelddadige of niet-gewelddadige acties te ondernemen, afhankelijk van de aard van de zaak.”
Ongeacht wanneer de ‘Strategy of Tension’ voor het eerst werd aangenomen, het werd door Italiaanse onderzoekers resoluut geïdentificeerd als een integraal onderdeel van Gladio. Het verwijst naar het gebruik van zowel gewelddadige middelen, zoals terrorisme en moorden, als niet-gewelddadige middelen, zoals propaganda en economische oorlogsvoering, om een staat van angst en onzekerheid onder de bevolking te creëren. Het doel is om het publiek te overtuigen van de ‘realiteit van het opstandige gevaar’.
Het doel was om sociale verdeeldheid te bevorderen, het publiek te desoriënteren en onrust aan te wakkeren. Hierdoor konden elementen binnen de ‘Deep State‘ een aantal doelstellingen bereiken. Deze omvatten, maar waren niet beperkt tot, de manipulatie van verkiezingen, het rechtvaardigen van militaire actie, de vervolging van degenen die de staat in twijfel trokken (als ‘onpatriottisch’ of ‘verraders’) en het creëren van publieke eisen voor verdere staatscontroles, als middel tot ‘publieke bescherming’.
De mensen die ‘samenzweringstheoretici’ worden genoemd, zijn dit proces van staatsmanipulatie gaan omschrijven als ‘probleem, reactie, oplossing’. Het manipuleren van de ‘reactie’ van het publiek. Dit biedt de staat vervolgens de mogelijkheid om de ‘oplossing’ naar keuze aan te bieden. Het kan ook worden gezien als het scheppen van ‘orde uit chaos’, gebaseerd op het principe van ‘verdeel en heers’. Gezien wat we weten over Gladio, lijkt dit een redelijke beschrijving van hoe valse vlag-terreur door staten werd gebruikt om vorm te geven aan de publieke opinie in Italië tijdens de ‘Years of Lead’.
Gladio bracht ook een andere, misschien zelfs minder comfortabele waarschijnlijkheid naar voren. Het lijkt duidelijk dat gekozen soevereine regeringen geen operationele leiding hadden. Dit suggereert dat er een andere regeringsvorm was, verborgen voor zowel het publiek als velen binnen het politieke establishment, die buiten de rechtsstaat opereerde, zonder democratisch toezicht of controle. Een ‘Deep State. (28)
Sommige vooraanstaande figuren uit de gevestigde orde, zoals Andreotti, Gelli en Lemnitzer, wisten van Gladio, evenals enkele terroristische extremisten, zoals Vinciguerra, die werden ingezet om onder haar gezag burgers te vermoorden. Het waarschijnlijke gebruik van compartimentering impliceert echter dat slechts een kleine minderheid van de betrokkenen een volledig begrip zou hebben gehad van de algemene doelstellingen van de operaties.
Het waren deze individuen, waaronder veel toegewijde nazi’s en neofascisten, die in feite een parallelle Europese regering hadden gevormd, die in staat was om zonder enige terughoudendheid aanzienlijke staatsmiddelen te gebruiken om elk doel te bereiken dat zij nodig achtten. De mensen die deze activiteiten financierden, het publiek, waren de laatsten die hiervan op de hoogte waren, omdat zij het doelwit waren.
Vincenzo Vinciguerra is ongetwijfeld een moorddadige ideoloog, wiens acties een gemeen verraad waren aan zijn Italiaanse landgenoten, wat hij ook gelooft. Hij is ook welsprekend, met een huiveringwekkend vermogen om het onvoorstelbare bondig uit te leggen. Sprekend over het bestaan van deze geheime regeringsstructuur zei hij:
“Met het bloedbad van Peteano, en met al degenen die volgden, zou de kennis nu duidelijk moeten zijn dat er een echte levende structuur bestond, occult en verborgen, met het vermogen om een strategische richting te geven aan de wandaden… ligt binnen de staat zelf … Er bestaat in Italië een geheime macht parallel aan de strijdkrachten, bestaande uit burgers en militairen, in een anti-Sovjet-capaciteit, dat wil zeggen, om verzet op Italiaanse bodem te organiseren tegen een Russisch leger … Een geheime organisatie, een superorganisatie met een netwerk van communicatie, wapens en explosieven, en mannen die zijn opgeleid om ze te gebruiken … Een superorganisatie die, bij gebrek aan een Sovjet militaire invasie die misschien niet zou plaatsvinden, namens de NATO de taak op zich nam om een uitglijder naar links te voorkomen in het politieke evenwicht van het land. Dit deden ze, met de hulp van de officiële geheime diensten en de politieke en militaire strijdkrachten.”
Gladio bewijst dat door de staat gesponsord terrorisme onder valse vlag tegen de eigen bevolking van het gastland een historisch feit is. Het onvermogen en de frequente weigering van anderen om zelfs maar naar het bewijsmateriaal te kijken, kan ontmoedigend zijn. Tenzij we de realiteit van staatsterrorisme erkennen, zullen deze misdaden doorgaan. Dit kan de samenleving alleen maar leiden naar nooit eindigende conflicten en onderdrukking. Elke keer dat er een mogelijke valse vlag of door de staat gecontroleerde terroristische aanslag plaatsvindt, zoals 9/11 of 7/7, groeit de wanhoop om mensen aan te moedigen ‘wakker te worden’. Degenen die zichzelf echter als ‘wakker’ beschouwen, moeten misschien nadenken over de overvloed aan onderwerpen waar ze niets van weten, voordat ze anderen van onwetendheid beschuldigen.
Zoals Donald Rumsfeld zei:
“Er zijn bekende bekenden. Dit zijn dingen waarvan we weten dat we ze weten. Er zijn bekende onbekenden. Dat wil zeggen, er zijn dingen waarvan we weten dat we ze niet weten. Maar er zijn ook onbekende onbekenden. Er zijn dingen waarvan we niet weten dat we ze niet weten.”
In de ‘Resolution on the Gladio Affair’ van het Europees Parlement uit 1990 werd de betrokken staten gevraagd om hun respectieve Gladio-besmettingen te zuiveren. Toch hebben tot op heden alleen België, Italië en Zwitserland gerelateerde onderzoeken gestart. Als het doel van Gladio was zoals beschreven door Vinciguerra, dan was het een succes. Mensen in heel Europa werden afgestoten door extreem-links ‘terrorisme’. Ze wendden zich tot de staat voor bescherming.
Is het redelijk om te vragen of de spanningsstrategie eindigde met de officiële ontmaskering van Gladio? Zijn er redenen om aan te nemen dat het doorging? Kunnen we vandaag nog steeds het bewijs zien van de implementatie ervan?
Bronnen
1. Years of Lead – https://en.wikipedia.org/wiki/Years_of_Lead
2. conspiracy theorists – https://iaindavis.com/why-understanding-911-is-vital-today/
3. https://nl.wikipedia.org/wiki/Office_of_Strategic_Services
4. https://nl.wikipedia.org/wiki/Special_Operations_Executive
5. https://web.archive.org/web/20170422093844/http:/www.theforbiddenknowledge.com/hardtruth/operationpaperclip.htm
6. https://nl.wikipedia.org/wiki/Licio_Gelli
7. https://nl.wikipedia.org/wiki/Propaganda_Due
8. https://nl.wikipedia.org/wiki/Proces_van_Neurenberg
9. https://visupview.blogspot.com/2015/05/propaganda-due-strange-and-terrible.html
10. https://nl.wikipedia.org/wiki/Operatie_Gladio
11. https://en.wikisource.org/wiki/European_Parliament_resolution_on_Gladio
12. https://en.wikipedia.org/wiki/Lyman_Lemnitzer
13. http://www.dc911truth.org/flyers/11-11-06-handouts/Operation%20Northwoods.pdf
14. http://www.ijhssnet.com/journals/Vol_2_No_24_Special_Issue_December_2012/24.pdf
15. https://soaw.org/about-the-soawhinsec/what-is-the-soawhinsec
16. https://nl.wikipedia.org/wiki/Conferentie_van_Jalta
17. http://www.investigatingtheterror.com/documents/files/gladiodocs.pdf
18. https://www.trumanlibrary.gov/whistlestop/study_collections/coldwar/documents/ index.php?documentdate=1946-03-21&documentid=8-5&pagenumber=1
19. https://military-history.fandom.com/wiki/Operation_Osoaviakhim
20. https://web.archive.org/web/20000511175934/https:/www.state.gov/www/about_state/ history/intel/290_300.html
21. https://irp.fas.org/offdocs/nsc-hst/nsc-4.htm
22. https://secretsandbombs.wordpress.com/tag/peteano-attack/
23. https://www.italyonthisday.com/2017/08/felice-casson-politician-and-magistrate.html
24. https://wikispooks.com/wiki/Vincenzo_Vinciguerra
25. https://wikispooks.com/wiki/Strategy_of_tension
26. https://web.archive.org/web/20060820012740/http:/www.isn.ethz.ch:80/php/documents/ collection_gladio/report_gladio.pdf
27. http://www.investigatingtheterror.com/documents/files/gladiodocs.pdf
28. https://wikispooks.com/wiki/Deep_state
Original (English) – https://iaindavis.com/operation-gladio-false-flag-evidence/