Update zaak Assange 2022.09

Julian Assange is de man die de misdaden van de VS aan de wereld heeft onthuld via zijn organisatie WikiLeaks. De misdaden zijn begaan door het Pentagon en de CIA, ondersteund door hun aanjagers in de uitvoerende en wetgevende macht van de federale overheid.

Deel 1 – Assange moet het Pentagon en de CIA voor de rechter brengen

Met het besluit in juni 2022 van de Britse minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel om de uitlevering van Julian Assange aan de Verenigde Staten goed te keuren, is het nu vrijwel zeker dat Assange binnenkort naar de VS zal worden gebracht voor “berechting”.

Laten we hopen dat hij de gelegenheid aangrijpt om het Pentagon en de CIA voor de rechter te brengen. Ja, ik weet dat, welke federale rechter er ook wordt aangesteld om het proces voor te zitten, zijn best zal doen om dat niet te laten gebeuren, maar wat is er mis met een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid in wat onvermijdelijk een opgetuigde kangoeroerechtbank zal zijn waarvan de uitkomst van schuld vooraf bepaald zal zijn?

In een rechtvaardige samenleving zouden de mensen die crimineel gedrag onthullen als helden worden geprezen en de mensen die zich de misdaden begaan, in de gevangenis terechtkomen. Maar in de bizarre wereld van een staat met nationale veiligheid is het precies het tegenovergestelde: de criminelen zijn zowel de aanklagers als de cipiers. De tegenstanders van hun misdrijven zijn degenen die worden gestraft, gemarteld en naar de gevangenis gestuurd.

Een van de belangrijke dingen die de advocaten van Assange tijdens het proces zouden kunnen doen, is elke duistere actie waarbij Amerikaans personeel betrokken was en die via WikiLeaks gepubliceerd werden, te herhalen en opnieuw te benadrukken. Hoewel dat niet noodzakelijk de uitkomst van de kangoeroeprocedure zou veranderen, het zou in ieder geval de wereld laten zien waarom ze achter Assange aan gaan.

Toen de Amerikaanse regering werd bekeerd van haar oprichtingsstructuur van een republiek met beperkte regering tot een staat met nationale veiligheid om de Koude Oorlog te voeren tegen het “goddeloze communisme” en de Sovjet-Unie als onderdeel van de extreme anti-Russische vijandigheid van die tijd, was er een impliciete afspraak tussen het establishment van de nationale veiligheid en het Amerikaanse volk: het Pentagon, de CIA en de NSA zouden bevoegd zijn om deel te nemen aan totalitaire machten van de duistere kant, maar ze zouden hun onsmakelijke acties geheim houden voor het Amerikaanse volk, zodat het geweten van de mensen niet gehinderd zou worden.

Assange bemoeide zich met dat pact door enkele van die duistere praktijken aan de wereld bekend te maken. Dat deed Edward Snowden trouwens ook. Daarvoor moesten ze allebei worden gestraft, al was het maar om een ​​bericht naar alle anderen te sturen: dit is wat er met je zal gebeuren als je onze criminele praktijken van de duistere kant aan de wereld onthult.

Wees voorbereid op een gerechtelijk spektakel wanneer Assange, die een Australisch staatsburger is, met geweld naar de Verenigde Staten wordt gebracht om veroordeeld te worden voor het onthullen van de misdaden van de Amerikaanse regering. Verwacht tijdens het proces gewoon niets dat in de verste verte lijkt op gerechtigheid.

EINDE DEEL 1

Deel 2 – De media vierden Julian Assange en zijn nu te bang om hem te verdedigen

Patrick Cockburn voor CounterPunch. Nederlande bewerking Cannaclopedianieuws.com

Het is sinds juni 2022 gemakkelijker geworden voor regeringen om journalisten die ze het zwijgen willen opleggen, te doden of op te sluiten. Maar het meest sinistere aspect van deze aanval op de vrijheid van meningsuiting is dat het wordt geconfronteerd met zo’n beperkt verzet van de media die worden aangevallen.

Amerikaanse inlichtingendiensten concludeerden in een door president Joe Biden vrijgegeven rapport dat de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman opdracht had gegeven tot de moord op journalist Jamal Khashoggi in het Saoedische consulaat in Istanbul in 2018. Biden begon hem als een paria te behandelen, maar keert dit beleid nu terug in de aanloop naar zijn bezoek aan Saoedi-Arabië volgende maand, dat erop gericht is MBS te overtuigen meer ruwe olie te pompen om de Russische export te vervangen en de olieprijs te verlagen.

Met andere woorden, de moordenaars van Khashoggi hebben gekregen wat ze wilden en toonden met gruwelijke brutaliteit dat geen enkele Saoedische dissidente journalist veilig is, een precedent dat ter harte zal worden genomen in Turkije, waar MBS deze week een bezoek heeft gebracht. Alles is nu vergeven door de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, een nieuwe bondgenoot van Saoedi-Arabië, terwijl het proces bij verstek van de 26 vermeende moordenaars van Khashoggi al was overgebracht van Ankara naar Riyad.

Biden rechtvaardigt dit door te zeggen dat de strijd tegen Rusland na de invasie van Oekraïne prioritair is. Maar wat de oorzaak ook is, de nieuwe Amerikaanse lijn geeft een vergunning om verbannen journalisten op te sporen en te elimineren die zich verzetten tegen hun autocratische heerschappij.

Maar het zijn niet alleen regimes die zich bezighouden met een smerig politiek opportunisme die de tirannen vrij laten. Experts verklaren openlijk dat het succesvol bestrijden van Rusland en China een samenwerking vereist waarin de onderdrukking van talloze religieuze en etnische groepen, zoals de sjiieten in Saoedi-Arabië en de Koerden in Turkije, nu moet worden afgedaan als “toevallige wreedheden” en “mensenrechtenschendingen”.

Julian Assange’s lawyer reveals how the WikiLeaks founder is coping in prison

Deze ontwikkelingen zijn schokkend, maar ze zijn nauwelijks verrassend, aangezien Biden altijd een snelle man met een witte vlag is geweest. Het establishment van het Amerikaanse buitenlands beleid heeft nooit zijn oude alliantie met de absolute monarchieën van de Golf willen opgeven, welke wreedheden ze ook begaan. Saudi-Arabië, Turkije en Egypte zouden hun martelkamers en gevangenissen sowieso nooit sluiten.

Dit maakt de driejarige gevangenisstraf in Belmarsh en de dreigende uitlevering aan de VS van Julian Assange belangrijker dan de Khashoggi-zaak als een bedreiging voor de democratische vrijheid. Dit komt omdat, waar de oprichter van WikiLeaks van beschuldigd wordt door de Amerikaanse regering onder de Spionage Act, niet verschilt van wat elke journalist zou moeten doen. Zijn meedogenloze vervolging door westerse staten voor het publiceren van een groot aantal Amerikaanse overheidsdocumenten in 2010 is simpelweg omdat hij meer succes had dan andere journalisten, niet dat hij op een andere manier anders is.

Maar toen minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel in juni het uitleveringsbevel op Assange ondertekende, stripten de bewakers in de Belmarsh-gevangenis hem naakt en gooiden hem in een isoleercel om te voorkomen dat hij zelfmoord zou plegen, aldus zijn vrouw Stella.

De meedogenloze achtervolging van Assange door de VS, bijgestaan ​​door het VK, is duidelijk gericht op het intimideren van andere journalisten die in de verleiding zouden kunnen komen door een soortgelijke gigantische primeur. Er zijn enorme inspanningen geleverd om Assange in diskrediet te brengen en hem de journalistieke status te ontzeggen.

Beschuldigingen over hem die lang geleden zijn weerlegd, blijven hangen, zoals de bewering dat zijn onthullingen hebben geleid tot de dood van Amerikaanse agenten en informanten wiens identiteit werd onthuld door WikiLeaks. Om deze bewering te staven, heeft het Pentagon een Information Review Task Force opgericht onder leiding van brigadegeneraal Robert Carr, die met een team van 120 contraspionageofficieren een lijst probeerde samen te stellen van mensen die als gevolg van de onthullingen waren omgekomen.

Na langdurig onderzoek gaf Carr in 2013 voor de rechtbank toe dat zijn team er niet in was geslaagd één enkele persoon te vinden in de honderdduizenden overheidsberichten die daardoor om het leven waren gekomen. Hij voegde eraan toe dat ze het dichtst in de buurt waren gekomen toen de Taliban zeiden dat ze een door WikiLeaks geïdentificeerde Amerikaanse informant hadden vermoord, maar het bleek dat de Taliban hadden gelogen want “de naam van het individu stond niet in de onthullingen”.

Carrs bekentenis had deze specifieke bewering in diskrediet moeten brengen, maar wordt, samen met andere mythen over Assange, nog steeds geciteerd door zijn critici, die een arrogante houding ten opzichte van de feiten hebben, hoogstwaarschijnlijk omdat hun beweringen zelden in twijfel worden getrokken. Zo werden in 2010 beschuldigingen van verkrachting geuit tegen Assange in Zweden. Deze leidden tot een openbaar onderzoek van 10 jaar dat drie keer werd stopgezet en drie keer opnieuw werd opgestart voordat het uiteindelijk in 2019 werd ingetrokken toen de verjaringstermijn naderde.

In hetzelfde jaar stuurde Nils Melzer, de speciale VN-rapporteur voor foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandelingen, een 19 pagina’s tellende brief aan de Zweedse regering, waarin werd geconcludeerd dat de Zweedse overheid sinds 2010 alles lijkt te hebben gedaan om het verkrachtingsverhaal in stand te houden, zonder dat er vooruitgang werd geboekt of een aanklacht werd uitgevaardigd.

De brief onthulde een e-mailuitwisseling tussen de Zweedse aanklagers en de Britse Crown Prosecution Service, waarbij deze laatste, in reactie op berichten dat Zweden het onderzoek zou kunnen stopzetten, aan de Zweedse hoofdaanklager schreef: “Waag het niet deze zaak koud te laten worden!”

Het zou overbodig moeten zijn om de aantijgingen tegen Assange te weerleggen of te verduidelijken, aangezien volledige informatie daarover al lang publiek beschikbaar is. Maar er is weinig van verschenen in de reguliere media en soms is het volledig genegeerd. Over het algemeen is de denigrerende campagne tegen Assange geslaagd. Hij wordt niet gehoord en kan zichzelf niet verdedigen. Deze aanval werd ondersteund door systematische karaktermoord, waarbij zijn tegenstanders hem vrolijk beschuldigden van “narcisme” en slecht gedrag, zonder enig bewijs te leveren, hoe irrelevant het ook zou zijn voor zijn gevangenschap en op handen zijnde uitlevering.

Maar het meest onheilspellende aan de Assange-zaak, is de bereidheid van de media om deze grotendeels te negeren. Toen WikiLeaks voor het eerst zijn schat aan documenten vrijgaf, werden uittreksels ervan gepubliceerd in The New York Times, The Guardian, Der Spiegel, Le Monde en El País. Geen van deze media heeft campagne gevoerd voor de vrijheid van Assange. Maar als Assange iets verkeerd had gedaan, was dat ook geldig voor hen.

Individuele journalisten zien de angstaanjagende implicaties van het lot van Assange voor zichzelf en hun beroep. Andrew Neil verwoordde het goed en zei dat de inzet “niet minder is dan de toekomst van een vrije pers en vooral haar vermogen om onderzoeksjournalistiek te bedrijven die de machthebbers in verlegenheid brengt of beschaamt”. Hij voegde eraan toe dat het besluit van Priti Patel de kern van deze vrijheden aantast, vrijheden die essentieel zijn voor elke goede democratie.

Patrick Cockburn is de auteur van “War in the Age of Trump”

EINDE DEEL 2

Deel 3 – Julian Assange gaat in beroep tegen zijn uitlevering

Binoy Kampmark

Het juridische team van Julian Assange heeft beroep aangetekend tegen het besluit om hun cliënt uit te leveren aan de Verenigde Staten om 18 aanklachten te ondergaan, waarvan 17 op basis van de verfoeilijke Amerikaanse spionagewet van 1917. Sinds zijn gewelddadige uitzetting uit de Ecuadoraanse ambassade in april 2019 – tot grote vreugde van de nationale veiligheidsdienst en zijn mediacheerleaders – wordt Assange gevangen gehouden in de Belmarsh-gevangenis in afwachting van zijn lot.

In een faciliteit die is gereserveerd voor de meest geharde criminelen van het land, heeft Assange te maken gehad met de COVID-19-pandemie, isolatie, beperkingen op bezoeken, beperkingen op toegang tot juridisch advies en een beroerte. Waarschuwingen over zijn afnemende gezondheid door gezondheidswerkers zijn koeltjes genegeerd. Langs deze kronkelende gerechtelijke weg boekte Assange een succes voor de districtsrechtbank. Vanessa Baraitser oordeelde op 4 januari 2021 dat hij een ernstig risico op zelfmoord zou lopen als gevolg van de effecten van speciale administratieve maatregelen en opsluiting in de ADX Florence-supermax vestiging in Colorado. Over het meest voor de hand liggende aspect van de vervolging – het vanzelfsprekende politieke karakter – werd weinig nagedacht.

Sindsdien heeft de Amerikaanse regering elke juridische sparringronde gewonnen. Schandalig genoeg was het Hooggerechtshof het in december vorig jaar met de aanklagers eens dat diplomatieke garanties over hoe Assange zou worden behandeld bij zijn uitlevering – geen SAMS, geen ADX-faciliteit, zelfs het vooruitzicht om terug te keren naar Australië om de rest van een straf uit te zitten – als eerlijk en correct kan worden vertrouwd. Het deed er niet toe dat deze werden gedaan na het oorspronkelijke uitleveringsproces.

De kortzichtige redenering van de rechters negeerde ook hoe Amerikaanse functionarissen in het voorjaar van 2017 de intentie hadden in te gaan op de voorgestelde moord op een Australisch onderdaan op Britse bodem. Ook ontvoering werd geopteerd door de Central Intelligence Agency. 

Andere ernstige gebreken werden ook terzijde geschoven: de onthullingen van de door de VS geleide surveillance-inspanningen van de Londense Ecuadoraanse ambassade terwijl Assange er verbleef; en het feit dat een flink deel van de aanklacht is gebaseerd op verzonnen getuigenissen van de avontuurlijke oplichter, verduisteraar en veroordeelde pedofiel Sigurdur “Siggi” Thordarson. In hoger beroep bij het Hooggerechtshof werd Assange geconfronteerd met een juridische instantie die gefixeerd was op één aspect van de zaak: hadden de toezeggingen van de Amerikaanse regering überhaupt enige waarde?

Andere hiaten en opvallende gebreken deden er niet toe. Naarmate de zaken vorderden, waren de rechters niet eens bereid om zich in de zaak te verdiepen. In de koele woorden van de Deputy Support Registrar van 14 maart: “Het Hof heeft bevolen dat de toestemming om in beroep te gaan moet worden geweigerd omdat het verzoek geen betwistbare rechtsvraag opwerpt.”

Het was de taak van de Britse minister van Binnenlandse Zaken, Priti Patel, om op te treden tegen wat een monumentale gerechtelijke dwaling was. Maar het blokkeren van het uitleveringsverzoek was te veel verwacht van een persoon die een diepe en blijvende genegenheid toonde voor de nationale veiligheidsstaat, niet in het minst om haar juridische “connecties”.

In juli herhaalde het ministerie van Binnenlandse Zaken alleen het standpunt dat “de Britse rechtbanken niet hebben vastgesteld dat het onderdrukkend, onrechtvaardig of een procesmisbruik zou zijn om Assange uit te leveren.” Op 26 augustus diende het juridische team van Assange zijn aanvullende beroepsconclusies in bij de Administratieve Rechtbank van het Hooggerechtshof.

De claims gaan terug tot de oorspronkelijke beslissing van 4 januari 2021 en richten zich op de cruciale punten die de zaak zo schandalig maken. Ze omvatten volgende punten:

  • de bewering dat Assange wordt vervolgd en gestraft voor zijn politieke opvattingen (artikel 81(a) van de uitleveringswet);
  • dat hij wordt vervolgd voor zijn meningsuiting die wordt beschermd door artikel 10 van de Human Rights Act, waarin het Europees Verdrag voor de rechten van de mens is opgenomen;
  • dat het verzoek zelf in strijd is met het uitleveringsverdrag tussen de VS en het VK en het internationaal recht omdat het politieke delicten omvat;
  • dat de Amerikaanse regering de belangrijkste feiten van de zaak verkeerd heeft voorgesteld aan de Britse rechtbanken;
  • dat het uitleveringsverzoek en de omringende omstandigheden een procesmisbruik vormen.

In het verzoekschrift wordt ook gesteld dat Patel een fout heeft gemaakt bij het goedkeuren van het uitleveringsbevel omdat artikel 4 van het uitleveringsverdrag tussen de VS en het VK geschonden wordt. Artikel 4 bepaalt dat uitlevering niet wordt toegestaan ​​wanneer “de bevoegde autoriteit van de aangezochte staat vaststelt dat het verzoek politiek gemotiveerd was”.

Zoals de vrouw van Julian Assange, Stella, verklaarde, was er sinds de vorige uitspraak “overweldigend bewijs dat aantoont dat de vervolging door de Verenigde Staten” tegen de uitgever “een strafrechterlijk misbruik is”. Na het gezondheidsprobleem dat als een primaire overweging werd beschouwd in de behandeling van Assange’s zaak door de lagere rechtbank, richt de aandacht zich nu op de hele bestaansreden van de zaak.

Assange werd omwille van provocerende publicaties gezien als een oorzaak van politieke ontwrichting en wanorde. Een goed geïnformeerde bevolking is immers, zoals regeringen hebben opgemerkt, heel gevaarlijk. Door het blootleggen van de wreedheden, het machtsmisbruik, het bankroet van de niet-representatieve politiek, werd de Australische oprichter van WikiLeaks het meest prominente politieke doelwit van het Amerikaanse imperium. Journalistiek en activisme gecombineerd, maken van zijn zaak een politieke kwestie. Het valt nog te bezien of de “bevoegde autoriteit”, om de woorden van het slecht opgestelde, ondoordachte uitleveringsverdrag te gebruiken, daarmee instemt.

Binoy Kampmark was een Commonwealth-professor aan het Selwyn College, Cambridge. Hij doceert aan de RMIT University, Melbourne.

EINDE DEEL 3

Bronnen:

WORD VERVOLGD

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *