“Gangsters overheersen de wereld”
De kernboodschap van Roger Waters’ European Tour 2018.
“Ik hou van [de EU-elite]”
Het belangrijkste onderdeel van een toespraak die Bono in 2014 hield voor het establishment van centrumrechts in Europa (de mensen die Europa bezuinigingen en oorlog gaven).
door Aidan O’Brien
Nederlandse bewerking: CannaclopediaNieuws
Luisteren naar de politiek van Roger Waters is rock & roll. Het Pink Floyd-genie is nu de meest prominente stem van de BDS-beweging die de Palestijnse rechten verdedigt. Op dit moment voelt het alsof Waters de enige blanke is die de staat Israël met de vinger wijst (en niet te vergeten de genialiteit van Finkelstein – zie video “Vogelvrije pers”). Inderdaad, gezien het feit dat Israël het hart van de westerse geopolitiek is, is het echte doelwit van Waters’ activisme het westerse rijk zelf. En hij weet het.
Als we daarentegen naar Bono luisteren, horen we bommenwerpers overvliegen. Terwijl Waters op tournee was in St. Petersburg in september 2018, was Bono in Parijs, ook op tournee, maar vooral om de Franse president, Emmanuel Macron, te ontmoeten. De entourage van U2 beweerde achteraf dat hij en “de bommenwerper van Syrië” het over Afrika hadden. Het was de voortzetting van een discussie die Bono jaren geleden begon met “de bommenwerpers van Irak” – Bill Clinton, Tony Blair en George W. Bush.
Waters en Bono komen uit twee verschillende culturen: Waters uit de jaren 60 en Bono uit de jaren 80. Het debuutalbum van Pink Floyd kwam uit in 1967, het debuutalbum van U2 zag het licht in 1980. Dat is veelzeggend, want de bandleiders van beide groepen lijken de politiek van hun beginjaren in zich op te nemen. Revolutie in het geval van Waters, en contrarevolutie in het geval van Bono. En de woorden van beide vandaag respectievelijk blijven uitdrukking geven aan enerzijds vooruitgang en anderzijds achteruitgang.
De cultuuroorlogen tussen de jaren zestig en tachtig, tussen de cultuur van Che Guevara en de cultuur van Ronald Reagan, zijn nooit verdwenen. Onder de huidige strijd tussen het populisme en zijn elitecritici zijn de onderstromen van klasse, imperialisme en anti-imperialisme onverminderd sterk. En zelfs miljonair muzikanten worden op de een of andere manier aangetrokken.
In een interview met RT, in St. Petersburg, vatte Roger Waters in één woord de cultuur van Che Guevara (de anti-imperialistische cultuur) samen die hij in stand houdt. Dat woord is ‘empathie’. Het vermogen om zich in te leven in andermans pijn of lijden. En de wil om te vechten om een einde te maken aan deze pijn of dit lijden, vat eigenlijk de houding van Che en de “jaren ’60” samen.
Deze poging om de zwakke of kwetsbare “andere” te begrijpen, motiveert Waters’ steun aan de Palestijnen van vandaag. In feite dwingt ‘empathie’ hem om zich open te stellen voor Rusland. In zijn RT-interview vertelt hij ons dat hij tijdens zijn concerten – als reactie op de anti-Russische psy-ops die het Westen vandaag de dag vervormt – aan zijn publiek vraagt: “weet je dat Rusland twintig miljoen van zijn mensen heeft opgeofferd, zodat jullie vrij kunnen zijn van het nazisme?”
Bono stelt deze vraag niet. In plaats daarvan hult hij zich tijdens zijn huidige liveshows in de vlag van de macht. En verklaart schaamteloos zijn liefde voor het rijk dat Rusland aanvalt, met sancties en close coups, en oorlogsspelletjes. De vlag is die van de Europese Unie. En het rijk is de ijzeren vuist die zich achter die vlag verschuilt: de NAVO.
In tegenstelling tot Waters – die verbinding wil maken met de grootste open gevangenis ter wereld: Gaza – doet Bono er alles aan om verbinding te maken met het corporatistische project dat de EU is. Vergeet de zwakken en kwetsbaren binnen de EU die worden gebombardeerd door bezuinigingen en oorlog na oorlog worden meegesleurd – Bono’s grootste zorg is het verdedigen van de vlag van de superstaat.
Europa wordt gedomineerd door bedrijven en hun lobbyisten: Bono’s woorden en daden zijn ultra-elitair. Bono in zijn EU-speech: “U2 trapt deze week zijn tour af in Berlijn, en tijdens de show gaan we zwaaien met een grote, heldere, blauwe EU vlag … voor sommigen van ons is het een radicale daad geworden.”
Bono eindigt dit stuk in een Duitse krant met de gebruikelijke waanvoorstelling: ‘Ik voel me bevoorrecht om getuige te zijn geweest van het langste stuk vrede en welvaart ooit op het Europese continent.’
Het feit dat de EU zelf meewerkt aan het einde van die Europese “vrede en welvaart”, ondermijnt volledig Bono’s sinistere “blindheid”. Door neoliberalisme, reddingsoperaties, bezuinigingen en NAVO-oorlogen (Libië, Syrië, Oekraïne en Rusland) aan Europa op te leggen, heeft de EU zijn legitimiteit verloren. Is het daarom juist dat Bono deze gang van zaken verdedigt, of is het radicaal rechts? (Opmerking: Roger Waters sprak in 2018 al over de NATO-oorlog in Oekraïne).
In zijn interview met RT zegt Roger Waters dat er altijd keuze is tussen goede en slechte acties. In de context van Palestina is de boycot van Israël de juiste keuze. Waters wijst op de verklaring van universele mensenrechten uit 1948, die gebaseerd is op de slavenopstanden uit het verleden. Alles wat dit traject van de mensheid helpt, is gerechtigheid op zich.
Er is tegenwoordig geen grotere slavenopstand dan die van het Palestijnse verzet tegen de Israëlische bezetting. In feite is het de spil in de strijd voor mondiale gerechtigheid. De grote misdaad tegen de menselijkheid van vandaag is de westerse oorlogszucht in het Midden-Oosten (Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Jemen). En de basis hiervoor is de westerse oorlog tegen Palestina, die begon in 1917. Kortom, het westerse rijk van vandaag draait om de onderdrukking van Palestina.
Israël is natuurlijk niet het enige land. Zonder de steun van de VS en de EU zou Israël geen dag standhouden. Israël werkt voor het Westen. Daarom is het boycotten van Israël gelijk aan het boycotten van het Westen en zijn schrikbewind. Dit is waar Bono om de hoek komt kijken. Zijn zorg is niet Afrika, maar de westerse zwakte. En hij denkt dat het zijn taak is om het overeind te houden.
Bono ziet terecht de zwakte van de EU vandaag. Het Europese volk boycot eigenlijk de EU. Zij stemmen tegen het idee van ‘de EU über alles’. Ze willen geen nieuw Romeins rijk, noch een nieuwe Karel de Grote, noch een Heilig Roomse Rijk, noch een Pax Romana in de Middellandse Zee. Ze willen inderdaad geen nieuw Derde Rijk. Ze willen geen “Make Europe Great Again”. Maar Bono wel.
Roger Waters wil dat niet. Hij plaatst de mensheid voor het Westen. Hij is bereid het Westen in de steek te laten voor een betere wereld. Zijn muziek is daarom een universele daad van verzet, terwijl die van Bono een provinciale daad van imperialisme is. Door de vlag van de EU omhoog te houden, voert Bono de vlag van Israël en verbrandt hij de vlag van Palestina. Om de woorden van Waters te gebruiken: Bono is a Pig.
Wij daarentegen, die Israël en de EU boycotten, zijn kinderen van de jaren 60. We zijn de staven dynamiet in de Muur.
Aidan O’Brien
Bron: Counterpunch 3 oktober 2018