Historiek van de Palestijnse kwestie

UPDATE – Vervolg en slot –

Om de huidige tendens van desinformatie door de corporatieve internationale pers te doorbreken, moeten we teruggaan in de tijd. In 1971, lang voor de sociale media het grootste deel van de berichtgeving overnamen, was de pers nog min of meer een ‘vierde macht’. Nu bepalen de reclamebudgetten en de politieke censuur de inhoud van je krant.
Wetenschappelijke studies werden nog niet – zoals nu – beïnvloed door publicatiedrang en industriële belangen, of erger nog, door computerprogramma’s samengesteld.
Het was in die periode dat aan de universiteit van Luik (B) een “Historiek van de Palestijnse kwestie” werd uitgegeven door de vzw ‘Le Masque à Gaz’. Zonder de medewerking van de Vereniging van Arabische Studenten van de Universiteit van Luik, zou deze historiek niet gerealiseerd zijn.

Waarschuwing

1. “Objectiviteit”

Degenen die hebben bijgedragen aan het werk van deze ‘geschiedenis’ zijn zich ervan bewust dat ze niet objectief zijn. Meer nog, dat willen ze niet zijn. Voor hen bestaat praktische objectiviteit niet. Ze weten dat het, in de zin waarin het woord algemeen wordt opgevat, slechts een groot masker is dat – in het beste geval – hypocrisie en intellectuele oneerlijkheid verbergt.

Wij willen eerlijk zijn. We denken misschien dat dit pretentieus is: het is waar dat eerlijkheid een veel nauwere deur is dan ‘eerlijke mensen’ denken, maar het is ook waar dat de wereld waarop deze deur toegang geeft, rijker is dan die van ‘objectiviteit’.

Wat onze groep probeerde te produceren, is het volgende:

– We willen een bescheiden instrument zijn voor het benaderen van een grote en belangrijke realiteit, gekoppeld aan alle problemen van vandaag;
– We willen een wapen zijn, bedoeld voor degenen die onze mening delen en kunnen bijdragen aan de uitbreiding en verbetering ervan.

Wij erkennen dat dit een zeer ambitieus programma is voor de beperkte middelen die we hebben. Maar hoeveel grote middelen worden er niet voor minder goede doeleinden gebruikt?

• Enkele goed onderhouden mythen over het ‘Israëlisch-Arabische’ probleem

Dit probleem is inderdaad moeilijk aan te pakken, vanwege bepaalde mythen die verweven zijn met de Europese cultuur en met opzet in stand worden gehouden, soms op een laaghartige manier (je zou in dit verband eens moeten kijken naar “het boekje” voor kinderen met de titel “Kleine David”, dat onder meer een afschuwelijke Arabier laat zien die … “slecht maar niet erg moedig”, met een mes tussen zijn tanden, een school aanvalt).

Assimilatie van antizionisme met antisemitisme of “hij die tegen Israël is, is tegen de Joden”.

Het komt voor dat bepaalde mensen, om ‘de ogen te openen’ van goede mensen voor het antizionisme, joodse antizionistische intellectuelen (historici, journalisten, enz.) … als geesteszieken kwalificeren. We hoorden een universiteitsprofessor deze term gebruiken in Luik, tijdens een conferentie. Het lijkt noodzakelijk om een ​​korte verklarende woordenlijst op te stellen:

1. Joden: voorheen denigrerende term die aanhangers van een oude religie aanduidde.
2. Israëlieten: zonen van Israël, een goedbedoeld eufemisme voor “Jood”.
3. Semieten: oude etnische groep, gedefinieerd door een taalkundige basis en gezien als ‘ras’ door racisten, in het bijzonder door de nazi’s.
4. Israëliërs: huidige inwoners van de staat Israël.
5. Zionisten:
   • – ‘Idealistische’ Joden uit het begin van de 20e eeuw, gegroepeerd in een beweging; historische omstandigheden in het algemeen en het kolonialistische kapitalisme in het bijzonder, lieten deze beweging toe de staat Israël te creëren
   • – Momenteel zijn er mensen die de staat Israël verdedigen en de kwestie van het Palestijnse volk negeren; ze kunnen heel goed geïnformeerd zijn en zijn dus oneerlijk, of slecht geïnformeerd zijn en dus onwetend zijn. De gebruikelijke houding van goed geïnformeerde zionisten is het verdoezelen van een genocide en het verheerlijken van mythen over een kolos op lemen voeten.

De redenering ‘antizionisme’ = ‘antisemitisme’ is eenvoudig:
Alle Joden zijn Semieten (we vergeten even de Arabieren, die dat ook zijn) en daarom potentieel Israëlisch (zie al waar dit ons naartoe leidt!).
De Europeanen, en vooral de nazi’s, hebben de joden op gruwelijke wijze vervolgd (we merken op dat antisemitisme een traditie is, zowel oorzaak als gevolg van het niet aanpassen van de Joden). De Europeanen moeten dus onvoorwaardelijk de afstammelingen steunen van de Joden die onlangs zijn vervolgd. En dit omdat deze vervolgde Joden het recht hebben verdiend om weer echte Semieten te worden door Israëlisch te worden.

Deze redenering is naar onze mening niet voldoende om de definitieve verdrijving van de Palestijnen te rechtvaardigen.

Het ‘Israëlische wonder’ of het oude Palestina, woestijn bevolkt door nomaden.
Israël heeft een aanzienlijke economische ontwikkeling doorgemaakt, die door Europese progressieven als een ‘wonder’ wordt uitgebuit. Deze evolutie is logisch en begrijpelijk, door:
– De bijzondere vorm van kolonisatie (zie hoofdstuk ‘specificiteit van Joodse kolonisatie’)
– De snelle toestroom van “leidinggevenden” en technici van Europese afkomst
– De instroom van kapitaal vanuit de internationale zionistische beweging en economische steun van kapitalistische landen. (Merk op dat deze economische steun hand in hand gaat met voortdurende politieke steun)
We kunnen de onteigening van een heel volk niet rechtvaardigen door vooruitgang, ook al is die reëel.

Deze mythe van het ‘wonder’ presenteert bijzonderheden van de woordenschat: het woord ‘woestijn’ (omgevormd tot een tuin) en het woord ‘nomade’; deze twee woorden hebben nog steeds een verkeerde betekenis: de enige woestijn die ooit in Palestina heeft bestaan ​​is de Negev. En de Negev is nog steeds een woestijn.
Het woord ‘nomade’ is besmet met een sociologisch vooroordeel.

De ‘goede rechten’ van de Joden of het beloofde land

We hebben in de geschiedenis een citaat opgenomen over de “weigering van integratie”. (Zie hoofdstuk 2 ‘Zionisme’)
Feit is dat de zionisten uit de heroïsche tijden slecht geïntegreerd waren. Het is daarom normaal en menselijk dat zij droomden van het land dat de bijbel belooft.
Maar het is beter om de realisatie van bepaalde dromen te vermijden!

Het “beloofde land” geldt alleen in de bijbel en in de religie, en heeft niets te maken met welke werkelijkheid dan ook. Het wordt beschouwd als het land van de (verre) voorouders van de huidige Joden. Maar het is mogelijk dat deze voorouders een illusie zijn. (Zie hoofdstuk 1 ‘Overzicht van Palestina’).
Het is ook heel goed mogelijk dat de verdreven Palestijnen dichter bij de oude zonen van Israël stonden dan de geïmmigreerde Joden, althans vanuit sociologisch oogpunt.

De mythe van het ‘Israëlische wonder’ is daarom de uitdrukking van een laattijdig nationalisme, en dit in een tijd waarin het internationalisme in opkomst is. In dit verband is het nuttig om het citaat van Lenin te lezen dat is ingevoegd in het hoofdstuk ‘Zionisme’.
Geen enkel nationalisme rechtvaardigt een verborgen genocide.

Inhoud

Hoofdstuk 1: Overzicht van Palestina
– De geschiedenis vóór de 20e eeuw
– Staat van het land aan het begin van de 20e eeuw
Hoofdstuk 2: Zionisme
Hoofdstuk 3: Begin van de zionistische nederzetting in Palestina
– De belangen van Groot-Brittannië
– De Balfour-verklaring
– Originaliteit van de Joodse kolonisatie
Hoofdstuk 4: Het Britse mandaat in Palestina (1920-1948)
– Engelse politiek tijdens het mandaat
– De Palestijnse revolutie van 1936-1939
– Het witboek Bijlage: “De wals van commissies”
– De tweede Wereldoorlog
– De opdeling van Palestina
Hoofdstuk 5: De oorlog van 1948
Hoofdstuk 6: Naoorlogs en de Suez-crisis
Hoofdstuk 7: Van de Suez-oorlog tot de Zesdaagse Oorlog
Bijlage: “Israël en imperialisme”
Hoofdstuk 8: Snelle tijdlijn
Hoofdstuk 9: Bibliografie

********************************************
Hoofdstuk 1: Overzicht van Palestina
********************************************
De geschiedenis vóór de 20e eeuw

Palestina is, net als Mesopotamië, een vruchtbare regio dicht bij de zee en is sinds de prehistorie een van de bevoorrechte plaatsen, ‘centra’ van beschaving. (Het is in Palestina, in Jericho, dat we het eerste bekende bewijs van landbouw en veeteelt vinden, rond 6.500 voor Christus). [Opmerking: Op grond van de Tenach – Joodse geschriften – wordt de schepping geacht te hebben plaatsgevonden 3761 jaar voor Christus]

De geschiedenis van het land is, net als die van Mesopotamië, een ononderbroken reeks invasies. Het zuiden van de Arabische Golf, een droog gebied met zeldzame rivieren, kan vanaf de vroegste tijden worden beschouwd als een “reservoir van bevolkingsgroepen”. De nomadenbevolking die daar woont wordt aangetrokken door de rijkere regio’s, Palestina (oostelijk Middellandse Zeegebied) en Mesopotamië (Perzische Golf): de een na de ander infiltreren ze daar, vallen ze binnen, nemen daar de macht, vestigen zich daar en assimileren daar tot de nieuwe invasie.
Dat deden de Kanaänieten en de Hebreeën ook. Bovendien begeerden machtige volkeren (Egyptenaren, Assyriërs, Romeinen) deze regio’s.

Van 2500 tot 1000 voor Christus: Kanaänieten, Filistijnen en Hebreeuwse stammen
2500: de regio staat bekend als het ‘Land van de Kanaänieten’ (dit volk, oorspronkelijk afkomstig uit Arabië, vestigde zich daar).
1850: Hebreeuwse stammen, afkomstig van het Arabische plateau, proberen zich in Palestina te vestigen, maar worden verdreven door de Kanaänieten. Ze gaan naar Egypte.
1300: Een stam van “Zeevolken” genaamd Filistijnen (vandaar de Arabische naam Phalestine) vestigt zich daar.
1290: De Hebreeuwse stammen keren terug uit Egypte en trekken de regio binnen. Ze zullen veertig jaar lang een tussenstop maken in de woestijn van de Sinaï, uit angst voor de Kanaänietische macht.
1050: De Hebreeën rukken het land binnen en bezetten de stad Jericho.
Van 1000 tot 586 voor Christus: Hebreeuwse hegemonie over Palestina
Van 1000 tot 586 voor Christus: De koninkrijken Juda en Israël
Van 1000 tot 926: David en Salomon
1000 voor Christus: David, die de Kanaänieten versloeg, wordt tot koning gekroond. Hij bezet Jeruzalem en maakt het tot de hoofdstad van het Hebreeuwse koninkrijk. Het was een periode van voorspoed, vooral onder de regering van Salomon.
926: Na de dood van Salomon wordt het koninkrijk in tweeën verdeeld: het koninkrijk Judea in het zuiden (Jeruzalem) en het koninkrijk Israël in het noorden (Samaria).
Van 926 tot 586: de koninkrijken Juda en Israël. Periode van onrust: strijd tussen de twee staten, waarbij elk zelf interne moeilijkheden ondervindt. Bovendien worden de twee staten bedreigd door zowel Egypte als Assyrië, die met elkaar concurreren.
Van 2500 tot 1000 voor Christus: Kanaänieten, Filistijnen en Hebreeuwse stammen
2500: de regio staat bekend als het ‘Land van de Kanaänieten’ (dit volk, oorspronkelijk afkomstig uit Arabië, vestigde zich daar).
1850: Hebreeuwse stammen, afkomstig van het Arabische plateau, proberen zich in Palestina te vestigen, maar worden verdreven door de Kanaänieten. Ze gaan naar Egypte.
1300: Een stam van “Zeevolken” genaamd Filistijnen (vandaar de Arabische naam Phalestine) vestigt zich daar.
1290: De Hebreeuwse stammen keren terug uit Egypte en trekken de regio binnen. Ze zullen veertig jaar lang een tussenstop maken in de woestijn van de Sinaï, uit angst voor de Kanaänietische macht.
1050: De Hebreeën rukken het land binnen en bezetten de stad Jericho.
Van 1000 tot 586 voor Christus: De koninkrijken Juda en Israël
Van 1000 tot 926: David en Salomon
1000 voor Christus: David, die de Kanaänieten versloeg, wordt tot koning gekroond. Hij bezet Jeruzalem en maakt het tot de hoofdstad van het Hebreeuwse koninkrijk. Het was een periode van voorspoed, vooral onder de regering van Salomon.
926: Na de dood van Salomon wordt het koninkrijk in tweeën verdeeld: het koninkrijk Judea in het zuiden (Jeruzalem) en het koninkrijk Israël in het noorden (Samaria).
Van 926 tot 586: de koninkrijken Juda en Israël. Periode van onrust: strijd tussen de twee staten, waarbij elk zelf interne moeilijkheden ondervindt. Bovendien worden de twee staten bedreigd door zowel Egypte als Assyrië, die met elkaar concurreren.

722: vernietiging van het koninkrijk Israël (verovering van Samaria) door de Assyrische Sargon II; deportatie van elites (intellectueel en handmatig) en vermenging van overgebleven Israëliërs met nieuwkomers.
586: vernietiging van het koninkrijk Juda (verovering van Jeruzalem door Nebukadnezar II: nieuwe deportatie van Joden uit de twee oude koninkrijken naar Babylon. Joden, min of meer talrijk afhankelijk van de tijd, bleven na de vernietiging van de koninkrijken in Palestina wonen zonder georganiseerd te zijn in de vorm van een staat. Hun opeenvolgende pogingen tot politieke autonomie zullen mislukken. De politieke overheersing van de Hebreeën over Palestina duurde dus in totaal vier eeuwen: van 1000 tot 586 v.Chr.

Van 586 tot 539 v.C: Assyrische overheersing.
Van 539 tot 332 v.C: Perzische overheersing.
539: Val van Babylon. De Perzen bezetten Palestina. Onder Perzische overheersing keerde de stam Judea uit Babylon terug naar Jeruzalem. Joodse religieuze praktijken worden hersteld en evolueren. Er zijn veel religieuze conflicten.
Van 332 tot 63 v.C: overheersing van de Seleuciden.
332: Verovering van Alexander de Grote. Religieuze ruzies tussen joden gaan door. Hieruit volgt dat pogingen om terug te keren naar politieke autonomie mislukken.
Vanaf 63 v.C. tot 636 na Chr.: Romeinse en Byzantijnse overheersing.
70: Titus vernietigt Jeruzalem volledig.
135: Een Joodse geestelijke, Barkoka, komt in opstand tegen de Romeinen. Keizer Hadrianus verwoestte Jeruzalem opnieuw en richtte bloedbaden aan. Sinds deze gebeurtenis deden Joden tot de 20e eeuw niet langer een poging om in Palestina in nationale of politieke vorm te verschijnen.
N.B. Na de bloedbaden van Hadrianus nam de Joodse emigratie, die al lange tijd belangrijk was, toe. Het gaat richting Arabië (Noord en vooral Zuid) en het Middellandse Zeegebied (Zuid-Europa en Noord-Afrika) om zich uit te breiden naar vele landen (diaspora).

Een emigratiestroom bereikt de vallei van de Don in Rusland. Deze emigranten slaagden erin een deel van de bevolking tot het jodendom te bekeren.

In 740 omarmde koning Bolan de Joodse religie, gevolgd door de adel en het volk van het koninkrijk. (Toen Constantijn I christen werd, werd het christendom de staatsreligie: het is hetzelfde fenomeen).
Tijdens de ontwrichting van het koninkrijk Bolan verspreidden bekeerde Joden (namelijk emigranten en autochtonen die zich tot het jodendom bekeerden) over de landen van Oost- en vervolgens West-Europa.
Dus zelfs als we het zeer twijfelachtige begrip ‘ras’ erkennen, zijn de Europese Israëlieten en de Israëli’s niet de directe afstammelingen van de Semitische stam die vier eeuwen lang over Palestina regeerde.

Van 636 tot 1542: het Arabische rijk.
636: De Arabieren, gevormd tot een rijk, verdrijven de Romeinen uit Palestina en bezetten de regio. Vroeger leefden er nomadische en geïsoleerde Arabische stammen in Palestina. De Arabische verovering van 636 veroorzaakte de toename en sedentarisering van de bevolking. Er is een toestroom van Arabische stammen uit Irak, Arabië en Syrië.
Van 1542 tot 1918: Turkse overheersing over alle Arabische landen. De Turkse overheersing, die vier eeuwen heeft geduurd, verdiept de latente Arabische decadentie en leidt tot een sociaaleconomische en culturele achteruitgang van de Arabische wereld in het algemeen en van Palestina in het bijzonder. Dit fenomeen maakt de Arabische wereld bijzonder kwetsbaar voor het Franse en Britse kolonialisme en de zionistische bezetting van Palestina.

Situatie van Palestina aan het begin van de 20e eeuw.

Palestina is een land van ongeveer 27.000 km². De definitieve grenzen werden vastgelegd door een reeks overeenkomsten en verdragen van 1906 tot 1922.
Tot 1914 bleef Palestina een afgelegen gebied van het Ottomaanse Rijk, verbonden aan de provincie Syrië, dunbevolkt en met een economie gebaseerd op vrij primitieve natuurlijke landbouw. Industrie bestaat vrijwel niet en de handel blijft lokaal
Het belangrijkste kenmerk van deze landbouw is het bestaan ​​van grote landgoederen die worden beheerd door afwezige eigenaren en worden bebouwd door landarbeiders. Deze gebieden beslaan meer dan de helft van het bouwland. Niettemin blijft er een bepaald aantal kleine eigenaars-boeren bestaan.
Landarbeiders, verbonden aan het land, werden uitgebuit door grootgrondbezitters en Ottomaanse ambtenaren. Kleine eigenaren worden uitgebuit door het dorpshoofd (sjeik), de gouverneur, de geldschieters, de kooplieden.
De fellahs, arbeiders of kleine eigenaren, onderworpen aan belasting, zitten voortdurend in de schulden (in 1930 kunnen we woekertarieven van 30 tot 200% waarnemen). De enige hulpbron die ze hebben is vaak de verkoop van hun land. Dit verklaart de geleidelijke onteigening van de fellahs, die de reserve aan werklozen zullen vergroten.

Het aantal inwoners: rond 1880 ongeveer 300.000, rond 1914 ongeveer 689.000. De Joodse gemeenschap, die hier net als in andere landen (Arabisch of niet) bestaat, is niet homogeen, zij is afhankelijk van liefdadigheidswerken (1868: 15% van de 13.000 Joden oefent een lucratief beroep uit). In 1915 bereikte het aantal 85.000 mensen (35.000 Palestijnse Joden maakten toen deel uit van zionistische organisaties), maar keerde in 1918 terug naar 57.000.

Concluderend kan worden gesteld dat de situatie in Palestina zodanig is dat het land aan het begin van de 20e eeuw de perfecte prooi is voor alle vormen van kolonialisme.

*******************************
Hoofdstuk 2: Zionisme
*******************************

Het Joodse ‘volk’ is al meer dan 2000 jaar ‘verspreid’ over de hele wereld; Dit is wat wij de “diaspora” noemen. Het was echter pas aan het einde van de 19e eeuw dat het idee van een Joodse staat zich verspreidde, een idee dat alleen werd gesteund door die van het ‘beloofde land’. De zionistische beweging ontstond aan het einde van de 19e eeuw.
Waarom alleen op dit moment? Is het louter toeval of moeten we naar diepere oorzaken zoeken?

Na het feodalisme: verschijning van de bourgeoisie en de nationale staat.

1789 is een cruciale datum in de geschiedenis. Het markeert het einde van de feodale periode en de triomf van het sociale systeem dat al een tijdje in de maak was: het kapitalisme.
Het feodalisme werd gekenmerkt door een veelheid aan kleine economische gemeenschappen, min of meer onafhankelijk, die meestal met elkaar concurreerden; de steden waren zeer onontwikkeld en werden voornamelijk bevolkt door individueel werkende ambachtslieden en handelaars.
Het kapitalisme zal deze stand van zaken diepgaand veranderen.
Dankzij de technologische vooruitgang (de verschijning van machines) en de koloniale veroveringen (toe-eigening van grondstoffen) ontwikkelt de industrie zich snel, worden steden bevolkt door een proletariaat en neemt het vakmanschap af ten gunste van de fabrieken.
De macht behoort niet langer toe aan de aristocraten van weleer, maar aan degenen die het geld hebben en het laten groeien door de arbeid van het volk uit te buiten. Deze nieuwe klasse is de bourgeoisie.

Een ander belangrijk kenmerk van deze historische periode is de geleidelijke eenwording van feodale ministaten tot nationale staten. Het opkomende kapitalisme, geconfronteerd met de noodzaak om de producten die het produceert te verkopen, heeft een voldoende grote markt nodig. Dit is de reden waarom de vorming van nationale staten veel sneller verloopt in regio’s waar de bourgeoisie het sterkst is (Frankrijk, Engeland, Verenigde Staten, enz.).
N.B. Pas veel later zouden we getuige zijn van de ineenstorting van de nationale grenzen van het kapitalisme, onder druk van de grote internationale monopolies, die graag hun markt wilden uitbreiden over heel de planeet.

Samenvattend zijn we in de 19e eeuw dus getuige geweest van de vorming, binnen het raamwerk van de nationale staten, van een markt die de nieuwe burgerlijke middenklasse ten goede kwam. Dit is burgerlijk nationalisme.
Zionisme – een bourgeoisie zonder markt.

In regio’s van Europa waar de middenklasse relatief zwak of embryonaal was, duurde de vorming van de moderne nationale staat tot het midden van de 20e eeuw. Zo ook in Italië, Duitsland en de Balkan. In deze regio’s moesten burgerlijk-nationalistische bewegingen strijden tegen feodale verspreiding en politieke fragmentatie en tegen de hegemonie van de nationale bourgeoisie die hen waren voorgegaan bij de vorming van hun staat.
Het zionisme is het resultaat van deze grote historische veranderingen die Europa hebben getroffen.

Het is een reactie op de traditionele Joodse bourgeoisie tegen de Europese bourgeoisie (voornamelijk uit Oost-Europa) die strijd leveren over de economische richting; de Joodse bourgeoisie wordt langzaamaan verdreven uit de economische sectoren die zij bezetten. In die zin kan het zionisme uitgelegd worden als de beweging van de Joodse nationale bourgeoisie op zoek naar een eigen markt. De strijd nam vaak het aspect aan van het meest gewelddadige antisemitisme onder niet-Joodse Europeanen.

In 1829 ondertekende het tsaristisch bewind een handelsovereenkomst met Frankrijk. In de Romaanse provincies van het rijk (Moldavië en Walachije), is de actieve lokale bourgeoisie altijd joods. Het handelsakkoord, en de rijkdom die het oplevert, bevordert de ontwikkeling van een nationale Romaanse bourgeoisie. Dertig jaar later, wordt het land dooreengeschud door een eerste golf van antisemitisme.
(Jallach El Azam, «Pour mieux comprendre le sionisme», revue Mawakef, Beirouth).

Het “Joodse vraagstuk” is daarom ook een economisch vraagstuk, het is de concurrentie tussen twee bourgeoisieën om de verovering van de markten.
Bezorgd over deze situatie lanceerde een aantal Joodse intellectuelen het idee om Joden van over de hele wereld in een bepaalde regio (in Oeganda, Argentinië of Palestina) samen te brengen.
De Joodse bourgeoisie zou dan een exclusieve markt hebben, in verhouding tot haar omvang.
De beroemde zionistische slogan dat we “een land zonder mensen moeten vinden om het aan een volk zonder land te geven” moet daarom eerder worden opgevat als de noodzaak om een ​​markt op maat te creëren voor een bourgeoisie zonder markt.
Deze verlangens naar de oprichting van een nationale staat kwamen tegen het einde van de 19e eeuw tot ontwikkeling. Ze vallen daarom samen met het hoogtepunt van het Europese kolonialisme, op zoek naar grondstoffen, goedkope arbeid en nieuwe markten.
Het zionistische kolonialisme komt daarom op het juiste moment, het is consistent met de externe belangen van Europa.

Eerst en vooral Jood zijn

Het zionisme moest ook vechten tegen pogingen en verleidingen om Joden in Europa te integreren, vandaar de gewenste dubbelzinnigheid en verwarring tussen Joden en zionisten, tussen antizionisme en antisemitisme.

“Het zionisme is niet alleen een algemeen idee, noch een filosofische en religieuze opvatting, het is in zijn essentie een strijd tegen integratie.”
(Ben-Gourion, “Jaarlijkse uitgave van de staat Israël”, 1952)

De trend om Joden uit te nodigen om te integreren in de samenlevingen waarin zij leven, werd verdedigd door Karl Marx in zijn ‘Studie van de Joodse kwestie’, gepubliceerd in 1884.
Het zionisme werd door Lenin scherp veroordeeld als een kolonialistisch project en als een sabotage van de solidariteit die zou moeten heersen tussen Joodse arbeiders en hun Europese broeders.
(vgl. Lenins problemen met de Bund en de Paolé Sion, socialistische partijen die alleen Joden als leden accepteren.)

*************************************************************************
Hoofdstuk 3: Begin van de zionistische nederzetting in Palestina
*************************************************************************

De eerste Joodse kolonisten

De ontwikkeling van de Russische nationale kleinburgerij, haar overname van de controle over de economie en haar chauvinistische en systematisch racistische uitingen (pogroms georganiseerd door de staat), verdreven de Joden aan het einde van de 19e eeuw uit de posities in het landleven waarin zij altijd actief waren en zetten hen ertoe aan het land te verlaten.

Al in 1882 werden in Palestina enkele Joodse landbouwkolonies gesticht. De pioniers, voornamelijk uit Roemenië en Rusland, negeerden de meest fundamentele begrippen van de landbouw en raakten al snel in de schulden.

Datzelfde jaar moeten ze hulp zoeken in het buitenland. Baron E. de Rothschild (Frankrijk) zal hun weldoener zijn. Zeker een weldoener, maar ook een geïnformeerde kapitalist: de koloniën moeten opbrengen. De baron plaatste er een bestuur dat verantwoordelijk was voor de gehoorzaamheid van de kolonisten en het verzet de kop in te drukken.

Beetje bij beetje zullen de kolonisten zich realiseren dat fellahs (Arabische landarbeiders), goedkope arbeidskrachten vormen die in hun plaats werken. De kolonisten worden ‘planters’. De joodse kolonisatie wordt in die tijd een kolonisatie van het klassieke type.

Palestina: toekomstige zionistische staat

In 1897 breidde de zionistische beweging zich uit. Zij hield haar eerste congres in Bazel, Zwitserland. We onderzoeken eerst de Joodse nederzettingsprojecten in Oeganda en Argentinië.

N.B. De Joden van Palestina laten zien dat ze felle voorstanders zijn van de Joodse kolonisatie in Oeganda, en blijven tekeergaan tegen het vervloekte land Zion, “land van graven en lijken”.

(Léemach, geciteerd door Koestler, “analyse van een wonder”, Parijs, 1949).

Palestina wordt uiteindelijk aangewezen als de toekomstige zionistische staat. Deze keuze is de combinatie van twee motivaties:
– Eén rationeel argument: de wens om zichzelf onder de bescherming te plaatsen van het Europese imperialisme (in dit geval Brits), het enige dat destijds bevoegd was om de wereld en haar bewoners te controleren;
– Het andere, irrationeel, het verlangen om terug te keren naar het “beloofde land”.

In 1900 droeg Baron de Rothschild zijn koloniën over aan de ‘Jewish Colonization Association’ (JCA), een particuliere vereniging die tot doel had de Joodse emigratie over de hele wereld te ondersteunen.

In 1901 werd het Joods Nationaal Fonds opgericht, gefinancierd door individuele bijdragen van duizenden Joodse huishoudens. Het belangrijkste doel van dit fonds zal de aankoop van land zijn dat “onvervreemdbaar eigendom van het Joodse volk” zal worden en dus uit de grondspeculatie zal worden verwijderd.

Hertzel, grondlegger van de zionistische beweging, stierf In 1903. De dromen van de zionisten zullen echter overleven, omdat ze consistent zijn met de imperialistische projecten van Groot-Brittannië in de Arabische wereld.

Groot-Brittannië komt in het spel: zijn belangen in het Midden-Oosten

In 1904 richtte Groot-Brittannië, uit angst voor concurrentie van het Duitse imperialisme in de wereld, de ‘Entente Cordiale’ op met Frankrijk (Lyautey-Kromer-pact), dat het onder de liberale eerste minister Sir Henri Campbell-Bannerman, in 1907 zou uitbreiden naar België, Spanje en Nederland.

Het was in die tijd dat deze Engelse premier de oprichting aankondigde van een commissie bestaande uit vooraanstaande universiteitsprofessoren. Het moet de oorzaken van de val van voorgaande (keizer)rijken in de geschiedenis analyseren en aanbevelingen doen om de val van het Britse Rijk te voorkomen of op zijn minst uit te stellen.

Na de redenen te hebben aangehaald die de val van (keizer)rijken hebben bepaald en de belangen van Europa in de wereld in herinnering te hebben gebracht, stelt dit rapport de beslissende vraag:

Waar zou het gevaar vandaan kunnen komen dat het Britse Rijk in het bijzonder en het Europese imperialisme in het algemeen bedreigt?

Het antwoord kwam snel: “Het gevaar schuilt in het Middellandse Zeegebied, het scharnier tussen het Westen en het Oosten, en de route van Groot-Brittannië naar de koloniën van het Verre Oosten, een route die door het Suezkanaal loopt. In feite, van Rabat in Marokko tot Mersin in Turkije is er inderdaad maar één volk dat geniet van een gemeenschappelijke geschiedenis, een gemeenschappelijke beschaving, een gemeenschappelijke taal: het Arabische volk. Daar liggen alle mogelijkheden van een mogelijke nationale wedergeboorte en de middelen van een waarschijnlijke macht.”

Het rapport stelt dan de vraag: “Wat zou de situatie zijn als de aspiraties van deze mensen effectief zouden worden gerealiseerd door middel van eenheid en hun inspanningen zouden worden gekanaliseerd?

Het antwoord is duidelijk: “De verwezenlijking van deze ambities zou een beslissende slag toebrengen aan het Britse Rijk. »

Ter bescherming tegen een mogelijke ramp beveelt de commissie de grote mogendheden aan om deze regio in een uiteengereten staat te houden – (de Fransen in Noord-Afrika, de Engelsen in Egypte en het Midden-Oosten, de Turken in het Midden-Oosten) – achterlijk en volkomen onwetend. Ze beveelt aan te strijden tegen elke poging tot vereniging, of deze nu intellectueel, spiritueel is, of vooral politiek en territoriaal.

De meest effectieve manier is om het Afrikaanse blok en het Aziatische blok te scheiden door een ‘sterke menselijke barrière’ op te richten op de brug die hen verbindt, verbonden met Groot-Brittannië en vijandig tegenover de inwoners van de regio: dit zal de rol zijn van de Joodse kolonisatie van Palestina.

De Britse imperialistische belangen komen volkomen overeen met die van het zionisme.

N.B. Over de belangen van Groot-Brittannië in het Midden-Oosten kan men de artikelen raadplegen van M. Rodinson en K. Mohieddine in “Les Temps Modernes”, 1967, nr. 253 bis, en de brochure “Gauche authentique, Gauche aventurière” van de Libanese Communistische Partij, Beiroet.

De Balfour-verklaring

In 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit.

De zionisten zetten hun druk op Groot-Brittannië voort voor de verwezenlijking van hun gemeenschappelijk belang: de oprichting van een Joodse staat in Palestina.

Vóór het einde van de oorlog presenteerde de Engelse zionistische leider Herbert Samuel in een rapport aan de Britse regering het project om een ​​Joodse staat in Palestina te stichten onder Engelse controle. Hij stelde voor “om daar 3 tot 4 miljoen Europese Joden te groeperen” en rechtvaardigde zichzelf in deze termen: “Op deze manier zullen we een nieuwe bevriende staat krijgen, grenzend aan Egypte en het Suezkanaal”.

Er worden praktische onderhandelingen gestart tussen Engeland en de twee zionistische leiders Rothschild en Weizman.

In november 1917 resulteerden deze contacten in de verklaring van Balfour, de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken:

Geachte heer de Rothschild,

Ik heb het grote genoegen u, namens de regering van Hare Majesteit, de volgende verklaring van sympathie voor de joodse zionistische aspiraties te richten, die aan het kabinet is voorgelegd en goedgekeurd. De regering van Zijne Majesteit staat positief tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal thuisland voor het Joodse volk en zal alles doen wat in haar macht ligt om de uitvoering van dit project te vergemakkelijken, waarbij het duidelijk is dat er niets zal worden gedaan dat schade zou kunnen toebrengen aan de burgerlijke en religieuze rechten van niet-joodse gemeenschappen die momenteel in Palestina wonen, of de rechten en politieke status van joden in andere landen.

Ik zou het op prijs stellen als u deze verklaring onder de aandacht van de Zionistische Federatie zou willen brengen.

Met vriendelijke groet,
A.J. Balfour.

Het is belangrijk op te merken dat anderhalf jaar vóór de Balfour-verklaring een alliantieverdrag tussen Groot-Brittannië en Hussein Ben Ali, Sharif van Mekka, werd ondertekend, waarin de onafhankelijkheid van de Arabische landen, waaronder Palestina, werd besproken.

N.B. Hussein Ben Ali is de vader van Faisal, de toekomstige koning van Irak en van Abdullah, de toekomstige koning van Jordanië, bij de gratie van Groot-Brittannië.

In ruil voor deze beloften van onafhankelijkheid moesten de Arabieren tegen de Turken en de Duitsers vechten.

“De Britse regering heeft mij opgedragen u te verzekeren dat Engeland niet van plan is een vredesverdrag te ondertekenen dat onder de essentiële voorwaarden geen melding maakt van de onafhankelijkheid en eenheid van de Arabische volkeren, van Mersin tot het noorden tot de Indische Oceaan in het zuiden. Oostwaarts tot aan de Rode Zee, de Sinaï en de Middellandse Zee in het westen.”

(Brief van Mac Mahon, Engelse Hoge Commissaris in Caïro, aan Hussein Ben Ali, 13 december 1915).

Dit politieke manoeuvre van overeenstemming met de Arabieren is begrijpelijk: Engeland heeft hen nodig om de Turken in het Midden-Oosten te verslaan.

“De Arabische bijdrage was doorslaggevend bij het bepalen van de overwinning van de geallieerden.”

Het verlangen van de Arabieren naar onafhankelijkheid schaadde echter het Engelse koloniale beleid.

Engeland verkrijgt het mandaat over Palestina

In augustus 1918, nadat Palestina was bevrijd van de Turken, verenigde Engeland, ondanks zijn beloften aan de Arabieren, en tot hun grote verrassing, de Palestijnse gebieden onder de controle van het “Departement voor Bezette Landen”.

Deze militaire regering begon onmiddellijk met de uitvoering van de Balfour-verklaring: zij gaf toestemming voor een Joodse missie, onder leiding van Weizman, om vanuit Londen te komen om deel te nemen aan de opbouw van het land.

In januari 1919 eisten de Arabieren op het Congres van Versailles de toepassing van de Hussein-Mac Mahon-overeenkomsten.
Officieel en voor het eerst maakten de zionisten de Balfour-belofte bekend, waarbij ze herinnerden aan de volledige instemming van de bondgenoten over dit onderwerp.
Engeland beweert dat er in zijn beloften aan de Arabieren helemaal geen sprake was van Palestina; ze voegt eraan toe dat het belang van haar interesse in deze regio het haar onmogelijk maakt dergelijke beloften na te komen.

De Amerikaanse delegatie stelt voor een onderzoekscommissie naar Palestina te sturen met als doel de ware wensen van het Palestijnse volk bij de keuze van zijn politieke regime vast te stellen.
Deze commissie, de King-Crane commissie, stelde in het volledige rapport van haar onderzoeken op 28 augustus 1919, na de verklaring van Wilsons principe van de vrije instemming van naties tot zelfbeschikking dat:

“Gezien het feit dat dit principe veralgemeend moet worden en rekening houdend met de wensen van de Palestijnen, we verplicht zijn toe te geven dat de niet-joodse inwoners, d.w.z. 95% van de bevolking, de belofte van Balfour en de joodse immigratie weigeren (we voegen eraan toe: welke al begonnen is – vergelijk ‘originaliteit van de joodse kolonisatie’) en dat zij hun onafhankelijkheid opeisen, dat wil zeggen het vertrek van de Engelsen.”

“Het feit dat Joodse immigratie wordt opgelegd aan een volk dat in zo’n psychologische toestand verkeert en zulke aspiraties voor vrijheid heeft, is niet meer dan een tegenspraak met het Wilson-principe, dat we zojuist hebben verklaard.”
Dit rapport had geen effect op Groot-Brittannië en geen weerklank bij president Wilson zelf.

Op 25 april 1920 kwam de Hoge Raad van de Geallieerden bijeen in San Remo en besloot, in overeenstemming met artikel 22 van het handvest van de Volkenbond, Palestina onder Brits mandaat te plaatsen.

De tekst van het mandaat verwijst naar de Balfour-verklaring en de instemming van de bondgenoten met de oprichting van een nationaal thuisland voor de Joden. De aspiraties van de Palestijnse Arabieren, achteloos aangeduid als niet-Joodse bevolkingsgroepen, worden in stilte doorgevoerd.

Originaliteit van de Joodse kolonisatie: ‘Joods product en Joods werk’

Van 1900 tot 1914 zijn er in Palestina drie vormen van joodse kolonisatie te onderscheiden:
* De koloniën van de I.C.A., als opvolger van die van Rothschild;
* Kolonisatie gepland door zionistische organisaties;
* De sinaasappelboomgaarden van particuliere joodse kapitalisten.

In alle drie de gevallen zijn aanzienlijke uitgaven nodig: de installatie van een familie van kolonisten kost dus ongeveer duizend pond sterling. De Joodse kolonist uit Europa heeft een hoge levensstandaard en kan niet concurreren met de fellah voor de productie van groenten en granen.

Joodse boeren gingen zeer snel (op zoek naar winst) de lokale arbeid systematisch uitbuiten.
De joodse kolonisatie was in die tijd een ‘klassieke’ kolonisatie: uitbuiting door buitenlandse kolonisten van de lokale beroepsbevolking van een land.

De nieuwe factor zal de tegenstelling zijn tussen gevestigde kolonisten en nieuwe Joodse immigranten die op zoek zijn naar werk. Dit, vooral in de periode 1904-1905, de tijd van de tweede golf van zionistische kolonisatie – de mislukking van de Russische Revolutie van 1905 dreef veel Joden in de armen van het zionisme. De nieuwe immigranten zijn voor het grootste deel jonge westerlingen, afkomstig uit de lagere middenklasse, met een hoge levensstandaard, ongeschoold in de landbouw (volgens Van De Velde heeft 43% van hen een universitaire, technische studie, enz. afgerond).

Deze nieuwe immigranten zullen het ordewoord opleggen: ‘Joods werk, Joods product’.

Wat betekenen deze ordewoorden?
Joodse bazen streven, net als alle bazen, naar maximale winst. Ze hebben er belang bij en de neiging om Arabische boeren in dienst te nemen en niet immigranten, om drie redenen:

* De Joodse boer is minder gewend aan klimatologische omstandigheden en daarom minder resistent;
* De fellah is bedrevener in het bewerken van het land dan de Joodse kleinburger die uit Europa komt;
* De Palestijnse boer, met een lage levensstandaard, is tevreden met een lager salaris dan de Joodse immigrant.

De Joodse immigrant is niet concurrerend op de arbeidsmarkt.

De voorkeur van werkgevers voor Palestijnse boeren zou daarom de Joodse immigratie ernstig vertragen en daarmee de zionistische projecten om Palestina om te vormen tot een nederzettingskolonie schade toebrengen.

Zionistische organisaties hebben er daarom belang bij om Arabische arbeidskrachten systematisch uit te sluiten van het productiecircuit en aan te dringen op de creatie van een gesloten Joodse markt: een markt waar de producent, de tussenpersoon en de belangrijkste consumenten Joods zijn.

N.B. De toepassing van het ordewoord ‘Joods werk, Joods product’ zal niet soepel verlopen: zo organiseerden gevestigde kolonisten in 1905 in Petah Tikva een boycot van nieuwe geïmmigreerde Joodse arbeiders.

De gevolgen van deze ordewoorden zijn:

* De uitsluiting van Arabische arbeidskrachten uit de productie zal een toenemend aantal Palestijnse boeren transformeren in sub-proletariërs die door de steden aangetrokken worden. De Arabische markt heeft in feite niet dezelfde vitaliteit als de Joodse markt, omdat deze te veel onderhevig is aan conservatieve feodaliteit. De financiële kracht ervan is in geen enkel opzicht te vergelijken met die van de Joden die profiteren van aanzienlijke hulp van zionistische organisaties over de hele wereld. De technische kracht ervan is inferieur aan die van joodse immigrantenintellectuelen.

* De vorming van de Joodse markt zal de Arabische massa’s (zowel de fellahs die van hun land zijn beroofd als het Joodse sub-proletariaat) het vermogen ontnemen om effectief op te treden op alle facetten van de economie in het geval van stakingen en opstanden.
De gevolgen van dit fenomeen zullen we later zien (vergelijk met de revolutie van 36-39).

Kortom, de toepassing van deze ordewoorden maakt een einde aan de ‘klassieke’ kolonisatie van Palestina.

Joodse kolonisatie wordt bezetting door kolonisten: het Palestijnse volk wordt verdreven uit zijn land en gedwongen om van buitenaf te vechten.

********************************************************************
Hoofdstuk 4 – Het Britse mandaat in Palestina 1920 – 1948
********************************************************************

In 1918 telde de bevolking van Palestina 57.000 Joden en 700.000 Arabieren. Groot-Brittannië, dat de taak kreeg om het Palestijnse volk te begeleiden en te helpen zichzelf te regeren in overeenstemming met het handvest van de Volkenbond en benoemt Sir Herbert Samuel, beroemde zionist en prediker van de schepping van Israël, tot eerste hoge commissaris.

Nadat Samuel de regering 100% Joods had gemaakt, opende hij de deuren van Palestina voor onbeperkte Joodse emigratie. Hij verdeelde 500 km2 staatsland onder de Joden; hij voegde, na een koninklijk besluit, 22 dorpen van de Ben Amer-vlakte toe aan de staat, die hij afstond aan de zionistische vereniging.

Hij schrijft aan het bedrijf Roterberg (*) het monopolie toe op de exploitatie van de wateren van de Jordaan, evenals dat op de winning van zouten en ertsen uit de Dode Zee, voor 75 jaar.

(*) In de jaren dertig besloot een Joods-Russische immigrant naar Palestina, Pincus Rotenberg, de kracht van de rivier bij de samenvloeiing van de Jordaan met de rivier de Jarmoek te benutten om een ​​waterkrachtcentrale te bouwen die, totdat deze in de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 werd verwoest, 40% van de elektriciteit produceerde in Palestina.

De Engelse politiek tijdens het mandaat

Groot-Brittannië wil, zoals we hebben gezien, zijn greep op het Midden-Oosten behouden.

Deze regio is vanuit economisch oogpunt essentieel: het beheersen ervan betekent het beheersen van de Arabische olie. Deze regio is vanuit strategisch oogpunt essentieel: het beheersen ervan betekent het beheersen van het Suezkanaal, de route naar de koloniën in het Verre Oosten (India).

Groot-Brittannië wil, zoals we hebben gezien, een veilige bondgenoot in de regio Palestina verkrijgen, een staat die verbonden is met het kapitalisme en het Europese imperialisme; dit verklaart de aanmoediging die gegeven werd aan de zionistische beweging.

De opkomst van het Palestijns-Arabische nationalisme maakt de Britse politiek – zwak uitgedrukt – complex. De onontwarbare kluwen van tegenstrijdige beloften van de Engelsen aan de zionisten aan de ene kant en aan de Arabische feodale heren aan de andere kant, tijdens de oorlog van 14-18, illustreert dit beleid perfect.

Joden tegen Arabieren uitspelen en omgekeerd is de toepassing van het oude koloniale beleid: verdeel en heers.

Engeland hoeft nu alleen nog maar de rol van ‘forced-and-good-will-mediator’ op zich te nemen.

Uiteindelijk sleept dit jojobeleid de Britten mee in een spiraal van geweld, vanwege de nationalistische passies die het heeft helpen bevorderen.

Om het Engelse beleid tijdens het mandaat samen te vatten, zijn we genoodzaakt een eenvoudig en cyclisch patroon voor te stellen dat steevast wordt herhaald tijdens de Palestijnse rellen en opstanden in 1920, 1922, 1928, 1929 en 1933:

* Aanmoediging voor zionisten;
* Palestijnse oppositie;
* Oprichting van commissies waarvan de rapporten, die steeds kritischer zijn voor het Britse beleid, vooraf worden begraven (zie: de wals van commissies);

De verschillende omkeringen in het Britse beleid kunnen worden verklaard door:
* De noodzaak voor de Britten om het Arabische nationalisme niet te verergeren en tegelijkertijd de vestiging van Joodse koloniën te bevorderen. (“A little loyal Jewish Ulster in a sea of potentially hostile Arabism” – Storrs, “Orientation”, Londen, 1946).
* De ruzies tussen het Ministerie van Koloniën en het Ministerie van Oorlog, over het algemeen gunstig voor het zionisme, en het Ministerie van Buitenlandse Zaken, over het algemeen gunstig voor een beleid dat de Arabieren spaart.

Hoe dan ook is het zionisme, de natuurlijke bondgenoot van de Britten, in Palestina een prachtig fixatieabces dat des te waardevoller zal blijken omdat het de Arabische belangen werkelijk bedreigt.

De zionistische onderneming leidt de anti-imperialistische en anti-kolonialistische stroming van de Arabische massa tegen Joodse immigranten af.

De Arabische massa’s realiseren zich niet dat de zionistische kolonisatie, ook al bezit zij haar eigen vitaliteit (die er bovendien toe leidde dat zij in 1948 haar onafhankelijkheid tegenover Engeland deed gelden), in werkelijkheid momenteel slechts een pion is die ingezet wordt door het imperialisme.

De Arabische massa’s realiseren zich niet dat de belangrijkste tegenstelling tussen de gekoloniseerde mensen (zijzelf) en de echte kolonisator (Engeland) ligt.

Pas in 36-39 begonnen ze hun meest gewelddadige slagen tegen de Britten uit te delen. In die tijd was het zionisme echter al zeer sterk verankerd in Palestina.

De revolutie van 1936-1939

De revolutie van 1936-1939 en de omstandigheden van haar ontvouwing bieden een van de beste historische voorbeelden voor de studie van de Palestijnse kwestie.

De revolutie is het hoogtepunt van de Palestijnse strijd tegen het Britse mandaat en de zionistische kolonialistische aanwezigheid; het volgde op lange jaren van vreedzame strijd, petities, manifestaties, stakingen, enz. (Voor meer details, zie N. Weinstock, Le Zionisme contre Israel, Parijs, 1969).

De belangrijkste waarde van de revolutie komt uit de brede volksbasis en wordt bevestigd door de actieve oppositie van feodale en religieuze burgerlijke families.

Eerste periode van de revolutie

Deze periode begint eigenlijk op 14 oktober 1935.

De revolutionaire gewapende strijdoperaties worden geleid door Izz ad-Din al-Qassam.
NB: Voordat al-Qassam de revolutie begon, had hij de Moefti van Jeruzalem, El Hussein, gevraagd hem aan te wijzen als rondreizende prediker van de gewapende strijd; de Moefti had geweigerd. Opgemerkt moet worden dat Moefti El Hussein, toekomstige medewerker van de nazi’s, in zijn functie was benoemd door een Engelse zionist, ook al beschikte hij niet over de vereiste kwalificaties.

al-Qassam liet zich niet ontmoedigen, maar werd op 14 oktober 1935 samen met al zijn metgezellen door Britse troepen vermoord. De al-Qassam -beweging was niet in staat ook maar één van haar grote doelstellingen te verwezenlijken, maar stelde de leiders van de grote feodale families en het Engelse kolonialisme wel voor een uitdaging van het volk.

Precies in de week na de dood van al-Qassam hadden de feodale leiders (die hadden geweigerd zijn begrafenis bij te wonen) een ontmoeting met de Britse Hoge Commissaris onder het voorwendsel de eisen van het Palestijnse volk te bestuderen.  

Tweede periode

Vijf maanden later, op 15 april 1936, verenigden de clandestiene cellen van al-Qassam zich en gingen opnieuw de strijd aan. De revolutie verspreidt zich van noord naar zuid. Op 19 april was de stad Jaffa het centrum van een volksopstand: Groot-Brittannië verwoestte verschillende wijken van de stad volledig.

Deze repressie zet de ‘nationale comités’ (gevormd door volksinitiatief) ertoe aan een algemene staking uit te roepen. Deze zal zes maanden duren: het is een van de langste in de geschiedenis.
NB: Alleen al de duur van deze staking toont de kracht van de Palestijnse beweging en haar motivaties. Maar het toont ook zijn zwakte: de staking bereikt haar doelstellingen niet.

De macht van de onafhankelijke Joodse markt (zie hoofdstuk 3 – ‘Originaliteit van de Joodse kolonisatie’) wordt gevoeld door de economische impact van de Arabische staking te onderdrukken.

Deze macht ontneemt de Arabieren de alle controlemiddelen over de economie. Bovendien maakt de verlamming van de Arabische markt de versterking van de Joodse economische sector mogelijk (aanleg van de haven van Tel Aviv en strategische wegen).

Het bestaan ​​en de ontwikkeling van de Joodse markt zijn zowel oorzaak als gevolg van het falen van de stakingsbeweging en de revolutie van 36-39. (We kunnen verwijzen naar de studies van Dr. Bauer van de Universiteit van Jeruzalem en de artikelen van E. Lobel, Israëlische econoom).

Op 25 april 1936 eisten de hierboven genoemde ‘nationale comités’ dat de Islamitische Raad (onder leiding van de Moefti van Jeruzalem) en de vijf traditionele partijen (vijf omdat er vijf rivaliserende families waren) zich ontbonden en het hoge Arabische comité vormden, om de strijd van de volksbeweging te leiden, een strijd die zich uit in algemene stakingen en de gewapende revolutie.

Het Arabische Hoge Comité, gedomineerd door de feodale en Palestijnse bourgeoisie, verspilde geen tijd met het verspreiden van illusies over een mogelijke verandering in de houding van de Britse regering.

De Arabische feodale heersers van Trans Jordanië, Saoedi-Arabië, Irak en Jemen kwamen tussenbeide ten gunste van verzoening met de Britten. Ondanks tegenstand van de bevolking haastte het Arabische Hoge Comité zich om een ​​communiqué uit te brengen waarin de bemiddeling van de Arabische regimes werd aanvaard en waarin werd afgekondigd dat er vóór 12 oktober 1936 een einde moest komen aan de staking en de onrust.
NB: De feodale heren, die in het begin de staking ‘steunden’, verzetten zich er met geweld tegen toen de oogstperiode naderde en er dus gevaar bestond voor inkomensverlies.

Een mooi voorbeeld van goed begrepen nationalisme!

Derde periode

Het begint met de moord op de Engelse gouverneur van het Noorden, Andrews, op 27 september 1937.

Het Arabische Hoge Comité geeft een verklaring af waarin het incident aan de kaak wordt gesteld.

De Britse repressie is meedogenloos. Het wordt geconfronteerd met volksgeweld dat ook gericht is tegen uitverkochte politici, grondverkopers aan zionisten, leden van de politie en het leger die de bezetting steunen.

Begin 1938 was de revolutie volwassen geworden en slaagde zij erin wortel te schieten in uitgestrekte gebieden. Maar het ontbreken van een duidelijke en radicale politieke richting, de Engelse en zionistische militaire macht, en het verraad van de Arabische burgerlijke en feodale heren zullen er uiteindelijk voor zorgen dat het zal mislukken.
N.B. Uit deze periode dateert een Engelse politiek, die na 1948 in Israël werd voortgezet: de ‘collectieve verantwoordelijkheid’ van de inwoners van een dorp, de verplichting om troepen te huisvesten, de invoering van de staat van beleg, de gewoonte om huizen op te blazen (waarbij Moshe Dayan, destijds luitenant van de Engelse avonturier Wingate, zich onderscheidde). Volgens bronnen zullen 20.000 tot 30.000 Britse troepen naar Palestina worden gestuurd. In 1938 was daar het equivalent van 17 infanteriebataljons aanwezig. Tegelijkertijd huurden de Britten, hoewel ze de Joodse gewapende militie (Haganah) niet erkenden, 2.700 Joodse assistenten in.

Belangrijkste lessen van de revolutie van 1936 tot 1939

* De arbeiders in de steden en de boeren op het platteland zijn de ziel van deze revolutie en zij hebben het initiatief genomen om deze op gang te brengen.

* De reactionaire feodale en burgerlijke leiders zijn duidelijk altijd tegen de revolutie geweest. Als ze in het begin probeerden er misbruik van te maken, faalden ze er later niet in om zich ertegen te keren, door de plannen van de revolutionairen en de plaatsen waar ze zich schuilhielden en bijeenkwamen aan de Engelsen mee te delen: door stoottroepen ‘vredesbrigades’ te vormen die revolutionairen achtervolgen, misdaden begaan in dorpen die gunstig zijn voor de beweging, en de moord op Palestijnse leiders plannen.

* De afwezigheid van een effectief en samenhangend revolutionair leiderschap is een belangrijke factor in de opheffing van de beweging.

* Een andere belangrijke factor bij de ontbinding is het falen van traditionele strijdwapens (staking), als gevolg van het bestaan ​​van een ontwikkelde Joodse economische sector.

Het witboek: de ‘beloonde’ opstand

In 1937-1938 reageerde Engeland, gealarmeerd door de ernst van de situatie, en nu de opstand bijna neergeslagen was, op de gebeurtenissen met zijn traditionele beleid: de commissie.

Dit stelt de verdeling van Palestina in twee staten voor: een Joodse staat en een Arabische.

Deze ‘oplossing’ wordt door beide gemeenschappen verworpen (zie bijlage: De wals van de commissies).

In mei 1939, met de publicatie van het ‘Witboek’, zag Engeland af van het plan om Palestina te verdelen. De opstanden van het Palestijnse volk en de internationale situatie (de vooravond van de Tweede Wereldoorlog verhinderde dat de Engelsen te veel troepen in Palestina achterlieten) dwongen het land tot bepaalde ‘concessies’.

Het Witboek roept op tot de onafhankelijkheid van Palestina, aan het einde van een periode van tien jaar. De Engelse overheersing zal echter alleen ophouden ‘als de situatie het toelaat’, dat wil zeggen, kortom, als de zionisten de Arabische meerderheid accepteren!

Aan de andere kant beperkt het de Joodse immigratie tot 75.000 mensen gedurende vijf jaar en beperkt het de omvang van de grondtransacties. Het Witboek kan noch de Arabieren, noch de zionisten tevredenstellen: het zal door beide gemeenschappen worden verworpen.

Deze ‘ommekeer’ in het Engelse beleid is niet bedoeld om de Arabieren recht en gerechtigheid te brengen, noch om het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk te erkennen. Omdat Engeland gedurende deze periode soms in het geheim, soms openlijk werkte aan de voorbereiding van een Joods Palestina, zowel qua aantal inwoners als qua economie. “We zijn met Groot-Brittannië overeengekomen dat het ons een Joods Palestina zal geven, aangezien Groot-Brittannië Engels is.” (Weizman, Memoires, Parijs).

“Als de verantwoordelijkheid gedeeltelijk bij de grote kolonialistische machten ligt, ligt deze in wezen bij Groot-Brittannië, een koloniserend en gemandateerd land sinds 1918. Het is Groot-Brittannië dat verantwoordelijk is voor de humanitaire crisis in Palestina, het gemeenschappelijk standpunt van de opeenvolgende regeringen is de vooringenomenheid geweest voor het zionisme en de samenwerking daarmee.” (A. Toynbee, directeur van het Koninklijk Instituut voor Internationaal Onderzoek, Historische Studies, Deel II).

Bijlage: ‘De wals der commissies’

Begin jaren twintig vond er een reeks rellen plaats in Palestina. Deze rellen zijn de Palestijnse tegenhanger van de opstandige bewegingen in Egypte, Irak en Syrië. Deze bewegingen streven naar onafhankelijkheid.

Geconfronteerd met deze reeks rellen zal Engeland het bekende beleid van ‘problem stacking’ volgen:

– Oprichting van een commissie om de onrust te kalmeren;
– Er wordt geen rekening gehouden met de rapporten van deze commissies;
– Versterking van de repressieve macht (leger en politie).

In april 1920 richtte Engeland de militaire onderzoekscommissie op. Uit zijn rapport blijkt dat de oorzaken van de Palestijnse rellen zijn:

– De teleurstelling van de Arabieren tijdens de niet-implementatie van de Hussein-Mac Mahon-overeenkomsten;
– Hun verzet tegen de Balfour-belofte;
– Hun verzet tegen Joodse immigratie en hun eis voor zelfbeschikking.

Geconfronteerd met deze directe beschuldiging negeerde Groot-Brittannië het rapport en verbood het de publicatie ervan in Palestina.

In maart 1921 brak opnieuw een opstand uit.

Engeland haast zich een nieuwe commissie te benoemen. Het rapport van deze ‘Haycraft’-commissie, gepresenteerd aan het Lagerhuis, vat de oorzaken van de opstand als volgt samen:

– De weigering van de GB tegen de aspiraties van het Palestijnse volk;
– Palestijnse oppositie tegen de permanente toestroom van Joodse immigranten;
– De eis van de Palestijnen voor het recht op autonomie.

Het lot van dit rapport is identiek aan dat van de voorgaande.

In 1926, na de uitbreiding van de Arabische opstand, merkte een andere commissie, die van Shaw, op dat de orde definitief zou worden hersteld als:

– men een einde maakt aan de onteigening van Arabieren (de Joodse economische sector begint steeds belangrijker te worden).
– een einde maakt aan de Joodse immigratie.
– men de Arabieren autonomie geeft.

Engeland slaagt erin opeenvolgende rellen en opstanden neer te slaan. Tijdens de bloedige repressie die een einde maakte aan de Palestijnse revolutie van 1936-1939 stuurden de Britten een ‘koninklijke commissie’, de Peel Commission, ter plaatse, die duidelijk het volgende opmerkte:

“De onderliggende oorzaken van de onrust zijn dezelfde als in 1920, 1921, 1926, 1933.”

Na inventarisatie van de situatie concludeert de commissie:

“De beloften die de Engelsen enerzijds aan de Arabieren en anderzijds aan de zionisten hebben gedaan, zijn tegelijkertijd niet realiseerbaar.”.

Het stelt de verdeling van Palestina in twee staten voor, de ene Arabisch en de andere joods. Arabieren en Joden verwerpen allebei dit voorstel.

Waarom de Arabische weigering?
¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
– De voorgestelde oplossing leidt tot de verdeling van Palestina en de oprichting van een Joodse staat: de Arabieren willen een verenigd en onafhankelijk Palestina.
– Het aandeel van de gemeenschappen in de beoogde Joodse staat is 50% Arabisch en 50% Joods, terwijl in deze Joodse staat de Arabieren 80% van het land bezitten.
– Het rapport beveelt ‘residentiële uitwisselingen’ aan. Hij specificeert dat het aantal Arabieren in de Joodse staat 325.000 zal zijn, terwijl het aantal Joden in de Arabische staat slechts 1.250 zal zijn. ¨

Zo’n bevolkingsuitwisseling, zo’n verdelingsproject kon alleen maar lijken op een geschenk van de Engelsen aan de zionisten.

Waarom de zionistische weigering?
¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
Tijdens hun congres in Zwitserland verwierpen de zionisten het project dat zij beschouwden als in strijd met de Balfour-verklaring, en de Engelsen beloven een Joodse staat in heel Palestina te creëren.

In november 1938 bevestigde de Woodhead-commissie, die door Groot-Brittannië naar Palestina was gestuurd, echter de onmogelijkheid om een ​​dergelijk verdelingsproject uit te voeren.

DE TWEEDE WERELDOORLOG

De bestaande spanningen tussen de Yishuv (Joodse gemeenschap in Palestina) en de Britten als gevolg van het verzet van laatstgenoemde tegen het verwelkomen van vluchtelingen (bepaling van het “Witboek”) kalmeerden met de oorlogsverklaring en de dreiging van Duitsland in het Midden-Oosten.
N.B. Wat vluchtelingen betreft, zijn we in de jaren 1936-1940 getuige geweest van een versterking van de wetgeving in Frankrijk, België en Nederland. Vluchtelingen, joden en anti-nazi-activisten werden aan de grens teruggestuurd of gevangengezet. In juni 1941 verbood de Verenigde Staten de toegang tot hun grondgebied aan overlevenden van bezet Europa, wier naaste familieleden in de VS woonden. In 1943 kregen slechts 4.705 Joden toestemming om te emigreren. Van 8 mei 1945 tot 21 oktober 1946 mochten slechts 4.767 “ontheemden” naar de VS emigreren (Heruwitz, “The struggle for Palestine”, New York, 1950).

De samenwerking tussen de Yishuv en de Britten zal resulteren in de definitieve oprichting en versterking van de Joodse gewapende militie (Haganah en Irgun).

Zo waren in 1942 43.000 Joden in Palestina onder de wapens.

De oorlog zal ook het economische gezicht van Palestina veranderen. Engeland is niet langer in staat zijn goederen te belasten: het is natuurlijk de Joodse economische sector, uitgerust met een moderne organisatie, met reserves aan gekwalificeerde arbeidskrachten die profiteert van de expansie. De netto militaire uitgaven van de strijdkrachten in Palestina gedurende de periode 1939-1944 worden geschat op 113.000.000 pond.

We zijn getuige van een snelle ontwikkeling in de industrie en de graanteelt.

De economische bloei vormt een aanvulling op de nationale kenmerken van de Yishuv. Het heeft nu zijn industrie, zijn landbouw, zijn militie, sociale en culturele instellingen, zijn quasi-regering (het resultaat van zijn samenwerking in de regering tijdens het mandaat).

Het Britse toezicht wordt een juk.

De politieke gevolgen van deze stand van zaken zullen niet lang meer op zich laten wachten. In mei 1942 namen de Amerikaanse zionisten in het New Yorkse Biltmore Hotel een nieuw politiek platform aan dat een paar maanden later zou worden bekrachtigd door het beperkte comité van de algemene raad van de zionistische organisatie in Jeruzalem. Dit programma vereist onbeperkte Joodse immigratie naar Palestina, onder controle van het Joods Agentschap (zionistische politieke en financiële organisatie), de oprichting van een Joodse staat in het hele land en de oprichting van een Joods leger.

Dit programma werd aangenomen onder leiding van Ben-Gurion.

Het omvat bijna alle stellingen van de extreemrechtse revisionisten (afgesplitst van de zionistische beweging die in de jaren twintig de militaire bezetting van Palestina eiste en de regering van de Arabische meerderheid door de Joodse minderheid voorstelde).

DE VERDELING VAN PALESTINA: VN-interventie

Op 10 december 1946 nodigde Atlee Palestijnse Arabieren en Joden uit naar Londen voor een congres om het Palestijnse probleem te bestuderen. Hij presenteert Morrisons project om Palestina in drie zones te verdelen:

– Een Joods gebied dat het hele kustgebied, Galilea en de noordelijke Negev omvat.
– Een gebied inclusief Jeruzalem en de heilige plaatsen.
– Een Arabische zone die de rest van de Palestijnse landen samenbrengt.

Het project maakt ook de voortzetting van de Joodse immigratie mogelijk.

Het verschilt op geen enkele manier van de voorgaande. De Arabieren zijn ertegen:

– Ze weigeren elke opdeling.
– Zij merken op dat het aantal Arabieren in de beoogde Joodse zone groter is dan dat van Joden in de Arabische zone.
– Ze weigeren Joodse immigratie, die in feite een gevaar voor hen vormt.

Op hetzelfde congres presenteerden de Arabieren een tegenproject:
– Zij stellen de oprichting voor van een voorlopige regering waarin elke gemeenschap vertegenwoordigd zou zijn in verhouding tot het aantal van deze onderdanen. Deze regering zou voor de verkiezingen een register moeten opstellen van alle Arabieren en alle Joden die zich vóór 1946 in Palestina vestigden.
– Zij stellen voor dat alle aldus genoemde inwoners van Palestina vervolgens deelnemen aan de verkiezing van een wetgevende vergadering waarin de verhoudingen van de gemeenschappen worden gerespecteerd.
– Zij stellen voor dat de voorlopige regering een ontwerpgrondwet ontwikkelt, waarin rekening moet worden gehouden met de volgende twee vereisten:

1. Maak van Palestina een verenigde, democratische staat, uitgerust met een grondwet en een representatieve vergadering gekozen door middel van een eerste graadsstemming.

1. Respect voor heilige plaatsen en vrijheid van aanbidding garanderen.

– Zij stellen voor om de Joodse immigratie stop te zetten tot nader order van de regering.
– Zij stellen voor dat we na de totstandkoming van de grondwet overgaan tot algemene verkiezingen, dat we het hoofd van de Palestijnse staat aanwijzen en dat we de onafhankelijkheid van Palestina uitroepen.

Dit project verrast Engelse en zionistische politici omdat de Arabieren voor het eerst ermee instemmen rekening te houden met Joodse immigranten in Palestina en hun bijdrage aan de zelfbeschikking. Arabieren erkennen de rechten van Joden als burgers en als religieuze en nationale groep binnen het volk en de regering van een verenigd Palestina.

Ondanks dit begrip van de kant van de Arabieren is Groot-Brittannië tegen het project. De zionisten van hun kant eisen de oprichting van de Joodse staat in overeenstemming met de belofte van Balfour.

Engeland, in een impasse, hervat de rol van ‘gedwongen en goede wil-bemiddelaar’.

“Groot-Brittannië faalde in zijn poging om te bemiddelen tussen de twee partijen. Het slaagde er niet in de Joden in Palestina te vestigen zonder de veiligheid van de Arabische inwoners in gevaar te brengen. De situatie werd verergerd door de tussenkomst van de Verenigde Staten, die hun invloed gebruikten om duizenden Joden naar Palestina willen stromen. Het is onrechtvaardig om de nieuw aangekomen Joden dezelfde rechten te verlenen als de inheemse Arabische landeigenaren. Engeland kan niet met geweld een definitieve oplossing opleggen en is verplicht de zaak aan de Verenigde Naties over te dragen.”

(Toespraak van premier Bevin in het Lagerhuis op 27 februari 1947.)

Begin april 1947 stuurde Engeland een nota naar de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, met het verzoek de Palestijnse kwestie tijdens een buitengewone zitting te bespreken.

Engeland wil het mandaat niet opgeven.

“We gaan niet naar de Verenigde Naties om afstand te doen van het mandaat… We vragen hun advies over hoe we het mandaat moeten beheren.” (Secretaris van Koloniën Creech-Jones, geciteerd door Hurewitz in “The Struggle for Palestine”, New York, 1950)

De door Engeland aangevraagde buitengewone zitting vond plaats op 28 april 1947. De vergadering benoemde een internationale onderzoekscommissie.

Deze commissie ontwikkelt twee deelprojecten. Opgemerkt moet worden dat de VN geen raadpleging van de bevolking van Palestina plant.

Meerderheidsproject

– Een Arabische staat met een oppervlakte van 12.000 km² en 735.000 inwoners waaronder 10.000 Joden.
– Een Joodse staat met een oppervlakte van 14.200 km² en 905.000 inwoners, waaronder 507.000 Arabieren die tweederde van het land bezitten.
– Een internationale zone in Jeruzalem met 205.000 inwoners, waaronder 100.000 Joden.

Het meerderheidsproject is in feite bedoeld om bijna de gehele Joodse bevolking die al is geëmigreerd in de Joodse zone op te nemen, ten koste van alle andere overwegingen.

Minderheidsproject

– Een Arabische staat en een Joodse staat in een confederatie.

Op 27 september 1947 vond de VN-vergadering plaats om de relatie tussen de twee projecten te bestuderen.

De VS, die in feite de Verenigde Naties controleren, keuren het idee van een opdeling goed en doen er alles aan om ervoor te zorgen dat het project van de meerderheid wordt aangenomen.

De Engelse afgevaardigde doet nog een laatste poging om het Britse mandaat in Palestina te handhaven; hij kondigt een definitieve en haastige evacuatie van de Britse troepen aan, in de verwachting dat zijn land zal worden teruggeroepen naar Palestina, na de onlusten die daar onvermijdelijk zullen uitbreken.

Maar Engeland is niet langer de meester van het spel: de Amerikanen hebben het lot van het Midden-Oosten en dat van het zionisme in eigen handen genomen, net zoals ze later het lot van Israël in eigen handen zullen nemen.
N.B. De haastige terugtrekking van het Britse leger is in het voordeel van de zionistische milities ten opzichte van de zwakke troepen van de corrupte Arabische regimes. (zie hoofdstuk “De oorlog van 48”)

Op 29 november 1947 werd het meerderheidsproject aangenomen met 33 stemmen voor, 13 stemmen tegen en 10 onthoudingen. Deze meerderheid werd op pijnlijke wijze verkregen dankzij de schaamteloze druk van de Verenigde Staten en de Amerikaanse zionistische lobby op de delegaties.
N.B. In april 1941 richtten Amerikaanse zionisten het ‘American Palestine Committee’ op: een pressiegroep van ongeveer 700 mensen, waaronder 6 senatoren en 143 afgevaardigden.

In feite zal het goedgekeurde project niet worden uitgevoerd; het is de oorlog van 1948 die de territoriale verdeling zal bepalen en Israël zal opdringen aan Palestina en zijn volk.

****************************************
Hoofdstuk 5 – De oorlog van 1948
****************************************

De goedkeuring van het plan om Palestina te verdelen brengt de reeks incidenten, aanvallen en moorden, die sinds het einde van de oorlog in Palestina plaatsvonden, tot een hoogtepunt.

Geconfronteerd met de verslechtering van de betrekkingen tussen de gemeenschappen, met het onvermogen om de orde te handhaven, met de verplichting om een ​​beleid toe te passen dat in strijd is met zijn belangen (verlies van mandaat), neemt Groot-Brittannië een houding van obstructie aan: het weigert het tijdschema mee te delen voor de terugtrekking van de strijdkrachten en het bestuur, het tijdschema voor de machtsoverdracht; het voert een beleid waarbij het afstand doet van de verantwoordelijkheden die het door de Verenigde Naties is toevertrouwd. Ze trekt haastig haar troepen terug en laat de tegenstanders oog in oog staan.

De dag voordat het mandaat afliep, op 14 mei 1948, riep David Ben-Gurion in Tel Aviv de geboorte van de staat Israël uit. De volgende dag trokken eenheden van de reguliere Transjordaanse, Syrische, Libanese, Iraakse en Egyptische legers, in overeenstemming met de besluiten van de Arabische Liga, Palestina binnen.

Alle betrokken Arabische legers hebben ongeveer 25.000 soldaten, vergeleken met een ongeveer gelijk aantal Israëlische soldaten, met veel minder uitgebreide communicatielijnen. Maar in juli waren er 60.000 Joodse soldaten tegen 40.000 Arabische soldaten (geciteerd door de Zwitserse zionistische historicus J. Kimche, in “Beide kanten…”)

Hoe verhouden zich momenteel de militaire krachten ?

De Israëliers

“60.000 soldaten, 15.000 moderne wapens, namelijk 17 pantservoertuigen, 40 kanonnen, 500 machinegeweren, 96 mortieren en 10.248 bommen.” (rapport van de Anglo-Amerikaanse onderzoekscommissie.)

Deze Israëlische strijdkrachten zullen op veel plaatsen en bij verschillende gelegenheden profiteren van de actieve sympathie van Britse soldaten, politie en ambtenaren die zich nog in Palestina bevinden: dus de hulp die wordt ontvangen tijdens de gedwongen evacuatie van de Arabische bevolking in Haifa.

Bovendien ontvangen Joodse gewapende milities tijdens de wapenstilstanden die deel uitmaken van het conflict Tsjechische wapens die met Amerikaanse zionistische dollars zijn gekocht door de Israëlische communistische leider Mikounis.

De Palestijnen

Er zijn geen Palestijnse strijdkrachten (volgens het rapport van de Anglo-Amerikaanse commissie). De door Groot-Brittannië aangenomen en ten uitvoer gelegde noodbevelen zorgden ervoor dat elke Palestijn die een wapen bezat, de doodstraf kon krijgen.

Welke rol zullen de Palestijnen spelen in het conflict?

Een rol die zeker is uitgewist: een anti-zionistische plattelandsguerrilla lanceerde de dag na de stemming van 29 november 1947, een guerrilla werd vanaf januari 1948 gevolgd door de infiltraties van het leger van Arabische vrijwilligers, geleid vanuit Damascus door de Arabische Liga.

Deze acties, die in feite niet erg populair waren, duurden niet lang: het Palestijnse volk was uitgeput door de opstand van 36-39.
N.B. Over dit onderwerp kunnen we het artikel van Hal Draper raadplegen in het tijdschrift “Partisans” van april-mei 1970.

De zionistische reactie is snel en gewelddadig.

De politieke ontbinding van de Palestijnse burgerlijke en feodale leiders is enorm: zo sloot Kacukjii, avonturier en leider van het leger van Arabische vrijwilligers, een soort ‘gentleman’s Agreement’ met de Haganah (joodse gewapende militie), waarin hij beloofde geen hulp te verlenen aan zijn vijand Abdel Kader Hal Husseini (Abd al-Qadir al-Husayni). Dit zal de zionistische troepen in staat stellen Jeruzalem te controleren.

Het Palestijnse volk zal definitief afwezig zijn in het conflict na de massamoord op 9 april 1948 op 254 inwoners van het dorp Deir Yassine door leden van de zionistische gewapende groepen Stern en Irgun. De uitbuiting van dit bloedbad door Israëlische propaganda (zie de studie van A.M. Goinchon in “Esprit”, Parijs, 1964, nr. 7) zal duizenden Palestijns-Arabische boeren op de vlucht jagen.

“Na het bloedbad van Deir Yassine maakte zich grote angst meester van de Arabieren, die konvooi na konvooi het land verlieten.” (Weismann, “Memoires”)

“De legende van Deir Yassin heeft ons vooral geholpen om Tiberias te redden en Haifa te veroveren (…) Alle Joodse strijdkrachten begonnen Haifa binnen te dringen als een mes door de boter. De Arabieren vluchtten in paniek en schreeuwden ‘Deir Yassin”. (Menachem Begin, “De opstand van Israël”, Parijs, 1953.)

Dit bloedbad is de eerste van een lange reeks.

“De specifieke praktijk van de Irgun, bestond uit het plunderen van Arabische huizen en winkels, wat dan snel werd “verklaard” en gerechtvaardigd door de noodzaak om in de behoeften van de Joodse evacués te voorzien (…). Het had kunnen beëindigd worden door een sterkere weerstand vanaf het begin. Maar het werd al snel een praktijk waarvoor altijd een materiële prikkel, een bedrieglijke rechtvaardiging of een excuus bestond.” (Jon Kimche, ‘Seven Fallen Pillars’, New York, 1953.)

Die bloedbaden worden verklaard door de wens om een ​​staat voor de Joden te creëren, zonder Arabieren, in overeenstemming met de zionistische doctrine.
N.B. Raadpleeg in dat verband het artikel van Hal Draper in het tijdschrift “Partisans” uit april-mei 1970 raadplegen.

De legers van de Arabische staten

De Arabische strijdkrachten zijn gegroepeerd in de Arabische Liga, die wordt gedomineerd door Engeland. Ze worden begeleid, getraind en bewapend door de Britten: hun opperbevelhebber is de beroemde Glubb Pasha. Deze ogenschijnlijk grote machten dienen feitelijk het Britse beleid in het Midden-Oosten.

Groot-Brittannië wilde geen totale verdrijving van Joden uit Palestina, maar was wel bereid om zonder aanmoediging […] de Joden binnen een beperkt gebied langs de kustvlakte en van West-Galilea te houden” (Rony E. Gabbay, “Een politieke geschiedenis van het Arabisch-Joodse conflict”, Genève 1959).

Groot-Brittannië wil dat zijn beschermeling, Abdellah van Jordanië, zijn macht over de Palestijnse staat uitbreidt en zo een geallieerde staat in de regio vormt. “Zo werd de toekomstige Arabische staat Palestina geliquideerd door een overeenkomst tussen de aftredende verplichte macht en de onlangs gevormde soevereine staat Transjordanië.” (Benjamin Schwadran, “Jordan, a state of tension”, New York, 1959)

De Arabische strijdkrachten zijn daarom volledig afhankelijk van Groot-Brittannië.

De Britse premier eist dus dat het Arabische legioen van koning Abdullah van Jordanië alleen de regio bezet die aan de Palestijnse staat is toegewezen, met uitzondering van de Joodse zone. “Maar val niet de gebieden binnen die aan de Joden zijn toegewezen.” (Ernest Bevin, Britse minister van Buitenlandse Zaken Glubb Pasha.)

Dus zodra de Arabische troepen de Israëli’s in juni 1948 terugdreven, dwongen de Britten de Arabieren een staakt-het-vuren te aanvaarden en te verlengen. Om dit te doen, trokken ze Britse officieren terug uit het Arabische Legioen, stopten ze de betaling van financiële subsidies aan Trans Jordanië en legden ze een embargo op voor de verzending van wapens en munitie naar Arabische landen. Het Arabische legioen zal de gevechten snel staken.
N.B. Situatie van de Arabische staten in 1948.

• Syrië werd in 1946 onafhankelijk.
• Libanon werd in 1943 onafhankelijk. In 1946 werd het definitief geëvacueerd. Het leger bestond uit 800 soldaten (!).
• Het Vorstendom Trans Jordanië was ‘bijna’ een Brits protectoraat.
• Het koninkrijk Egypte is volledig afhankelijk van de Britten.
• Irak is een koninkrijk. Zijn leger nam niet effectief deel aan de oorlog: het arriveerde laat.

​Vanaf medio 1948 kwamen Ben-Gurion en Abdallah overeen om de regio op te delen die de Arabisch-Palestijnse staat zou worden.

Trans Jordanië breidde aldus de naam Hasjemitisch Koninkrijk Jordanië uit en nam op 26 april 1949 officieel aan.

De Israëliërs; van schending van de wapenstilstand tot schending van de wapenstilstand breidden zij hun territorium uit.

Zo werden op 16 november 1948, na een ‘verzoek om bescherming’, bepaalde Libanese dorpen met een sjiitische bevolking (moslimsekte) bezet door Israëlische troepen.

Het grondgebied van Israël zal niet veel later ongeveer 20.000 km² beslaan, oftewel 4/5 van het voormalige Palestina.

Begin 1949 tekenden de Israëli’s wapenstilstanden met de verschillende Arabische grenslanden.

De wapenstilstand tussen Egypte en Israël werd op 24 februari 1949 ondertekend. Maar kort daarna, op 10 maart, trok het Israëlische leger naar het zuiden van de Negev en bezette het Arabische dorp Oum Rash Rash, dat omgedoopt zou worden tot Eilat. Door deze actie dringt Israël zijn aanwezigheid op aan de Golf van Akaba.
N.B. Het probleem is iets complexer, omdat de regio toen onder toezicht stond van het Hasjemitische koninkrijk en niet dat van Egypte. De juridische implicaties van deze gebeurtenis, die niettemin het gelijk van Egypte bewijst, worden gepresenteerd in het boek: “Colloquy of Arab Jurists”, Algiers, 1962.

Gevolgen van de oorlog van 1948
————————————-

– Israël heeft aan al zijn grenzen een stand van zaken gecreëerd. Hij ondertekende wapenstilstandsverdragen met de verschillende Arabische landen. Ze specificeren allemaal dat: “De demarcatielijn van de wapenstilstand mag op geen enkele manier worden geïnterpreteerd als een politieke of territoriale grens.”

We zullen later zien dat Israël dit specifieke en belangrijke deel van de verdragen niet heeft gerespecteerd.

– De oorlog toonde de extreme corruptie van de reactionaire Arabische regimes en hun afhankelijkheid van het Westen. Een nederlaag zal hun val bespoedigen (zie volgend hoofdstuk).
– De geboorte van Israël heeft het probleem gecreëerd van Palestijnse vluchtelingen, verstoken van middelen van bestaan, die in de bittere armoede van de VN-kampen vegeteren.

Israëlische bronnen schatten het aantal “vertrekken” op 550.000.

Een onderzoekscommissie van de VN maakt het cijfer van 725.000 bekend.

De U.N.R.W.A., de hulporganisatie van de Verenigde Naties, vermeldt dat ongeveer 925.000 Palestijnse vluchtelingen in 1950 van de hulp genoten.

**********************************************************
Hoofdstuk 6 – Naoorlogse periode en de Suez-crisis
**********************************************************

Wat wil Israël?

“Het enige wat Israël van zijn buren vraagt, is het te accepteren zoals het is…”

“Het zijn de Arabische staten die weigeren in het reine te komen met de huidige situatie…”

Arabische eisen met betrekking tot de terugkeer naar de grenzen van 1947 en de acceptatie van vluchtelingen worden omschreven als “ongerechtvaardigd” omdat de verwezenlijking ervan de “vernietiging van Israël” zou betekenen.
(Pamflet van het Ministerie van Informatie, ‘Israël en de Arabische Staten’, Jeruzalem, 1959.)

Er kan worden bevestigd dat Israël alle onderhandelingen weigert waarbij afstand wordt gedaan van de status quo die met geweld is verkregen en gehandhaafd.

Israël is vastbesloten om het definitieve karakter van territoriale verdeling te bevestigen en deze op te leggen aan aangrenzende Arabische staten.

Een constante in het Israëlische beleid zal de transformatie zijn van de wapenstilstandsakkoorden in een vredesverdrag waarin de grenzen van 1948 worden erkend. Dit verklaart waarom dat beleid zo kieskeurig is in alles wat zijn “soevereiniteit” betreft.

Het aantal incidenten neemt snel toe:

– Botsingen tussen het Israëlische leger en boeren op de Westelijke Jordaanoever die hun land dat zich op Israëlisch grondgebied bevindt, willen bewerken en ploegen (de Israëlisch-Jordaanse wapenstilstandsgrens berooft meer dan 100 Arabische dorpen van hun land: het dorp ligt in Jordanië, zijn gronden liggen in Israël).
– Botsingen tussen het Israëlische leger en de boeren in de Gazastrook die hun sinaasappelboomgaarden proberen te bereiken.
– Botsingen tussen het Israëlische leger en Syrische boeren die Israëlisch grondgebied moeten oversteken om hun land in de gedemilitariseerde zone (dorpen Achmoura, Dardara, Tell, Katzir) te bereiken.
– Botsingen tussen het Israëlische leger en bedoeïenenstammen op zoek naar weiland voor hun vee (in 1950 werden de 3.000 leden van de bedoeïenenstam Azzames verjaagd uit de gedemilitariseerde zone van El Auja, aan de Israëlische grens met Egypte).

Deze aanvankelijk kleine incidenten vormen echter de basis van het beleid van represailles of het beleid van ‘actieve verdediging’ van het Israëlische leger en de grenspolitie.

Deze incidenten vormen ook de basis van het beleid van intensieve vestiging van militaire kibboetsen aan de grenzen van het wapenstilstandsakkoord en de gedemilitariseerde zones.

Gedurende deze periode, van 1945 tot 1956, bedroeg de Amerikaanse hulp aan Israël 596,2 miljoen dollar, oftewel 71% van het bedrag dat tegelijkertijd door alle Arabische landen (Libanon, Egypte, Jordanië, Irak, Saoedi-Arabië) werd ontvangen. (E. Gannage, “Economische groei en structuren in het Midden-Oosten”, Parijs, 1958)

Deze hulp zal uiteraard moeten worden “betaald” – vgl. bijlage: “Israël en imperialisme”

– De zwaarste slagen die Israël aan zijn buurlanden zal toebrengen, zullen plaatsvinden tegen het pro-Nasser regime van Nabulsi in Jordanië, tegen het regime van Nasser in Egypte, tegen het regime van de linkervleugel van de Baath in Syrië; dat wil zeggen tegen de regimes die zich in het Midden-Oosten probeerden te bevrijden van het imperialistische imperium.

Dit verklaart waarom Israël door de nationale progressieve Arabische regimes terecht zal worden beschouwd als de bondgenoot van het imperialisme in het Midden-Oosten.

Opkomst van de anti-imperialistische beweging in het Midden-Oosten

Op 21 juli 1951 werd Abdullah, koning van Jordanië, vermoord. Hij probeerde tevergeefs zijn regering een niet-aanvalsverdrag met de Joodse staat op te leggen.
Om die reden onderging de Libanese premier Ryad Solh hetzelfde lot.

In 1951 werden Iraanse olieconcessies genationaliseerd.
In 1952 werd het Egyptische monarchale regime omvergeworpen door de staatsgreep van de Vrije Officieren.
In maart 1954 nam Nasser de macht over.

Deze opkomst van de anti-imperialistische nationalistische stroming in de Arabische staten kan Israël niet onverschillig laten.

Het ter discussie stellen van de status quo van 1948 is onaanvaardbaar voor Israël: het zal zijn “vergeldingsoperaties” intensiveren.

Op 28 februari 1955 viel het Israëlische leger opzettelijk en zonder provocatie een militair kamp in de Gazastrook aan. Dit maakte definitief een einde aan de pogingen tot een vreedzame regeling die door Nasser werd bepleit (zie N. Weinstock, “Le Zionisme contre Israel”, Parijs, 1969).

Deze bloedige episode – de Egyptenaren telden ongeveer dertig gewonden en veertig doden, letterlijk vermoord in hun bed – veroorzaakte een opeenvolging van wederkerige represailles die leidden tot de bezetting door Israël van de gedemilitariseerde zone van El Auja in november 1955.

De Suez-crisis

Het Suezkanaal was eigendom van een internationaal bedrijf waar de Frans-Engelse belangen de boventoon voerden.

Nasser was al lang tevreden met deze stand van zaken en had westers kapitaal nodig om de Nijl te ontwikkelen.

In 1956 weigerde Foster Dulles echter, uit angst voor het Arabisch nationalisme, beïnvloed door de Israëlische lobby en tegen het advies van Amerikaanse experts in, de bouw van de Aswan dam te financieren, een essentiële prestatie voor de Egyptische economie.

Omdat hij wilde laten zien dat hij het zonder westerse hulp kon stellen, nationaliseerde Nasser op 26 juli 1956 het Suezkanaal. Deze nationalisatie zet de Frans-Engelse imperialisten tegenover Nasser. Ze komen tussenbeide en bezetten Port Said.

Israël kwam ook tussenbeide en bezette de Gazastrook en de Sinaï. Welk belang had Israël bij het steunen van de interventie van het meest retrograde kolonialisme?

Israël ziet dit zeker als een kans om het Nasserregime te vernederen, wiens voorbeeld het risico loopt gevolgd te worden in Afro-Aziatische landen; de mogelijkheid om de status quo van 1948 op te leggen door een vredesverdrag te ondertekenen – Israël en Egypte zijn op dit moment alleen met elkaar verbonden door wapenstilstandsakkoorden.

De zaak wordt voorgelegd aan de Verenigde Naties, waar de tripartiete interventie wordt veroordeeld. De Verenigde Staten, uit angst voor diplomatieke problemen met Arabische landen, keuren de interventie af.

Het populaire Egyptische en Palestijnse verzet transformeerde de militaire nederlaag in een politieke overwinning.

Gevolgen van de Suez-crisis
– Het Nasserregime kwam sterker uit de beproeving.
– Een van de belangrijkste doelstellingen van de Israëlische interventie werd niet bereikt: Nasser ondertekende de vrede niet en erkende de status quo van 1948 niet.

Wanneer Israëlische troepen echter de bezette gebieden evacueren, zullen VN-troepen zich stationeren aan de Egyptische kant, langs de grens van de Gazastrook en op de westelijke oever van de Straat van Tiran, waardoor de Israëlische grens wordt beschermd en de vrije scheepvaart door de Golf van Akaba mogelijk wordt.
N.B. Israël heeft altijd de aanwezigheid van VN-troepen op zijn grondgebied geweigerd.

*******************************************************************
Hoofdstuk 7: Van de Suez-oorlog tot de Zesdaagse Oorlog
Bijlage: “Israël en imperialisme”
*******************************************************************

De PLO

In 1964 besloten de Arabische staten op de Arabische top in Alexandrië de PLO op te richten. (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) en haar gewapende vleugel, de PLA (Palestijnse Bevrijdingsleger). Ze moeten reageren op het turbulente politieke klimaat dat op dat moment de Palestijnse massa’s in beroering brengt.

Het handvest dat aan het einde van dit congres werd aangenomen, is meer dan gematigd en het bekrachtigt in zekere zin de status quo van 1948. Het hoofd van de PLO is de sluwe en inconsistente politicus Ahmed Choukeiry (hij was een Saoedi-Arabische afgevaardigde bij de VN).

Ondanks pogingen tot radicalisering vanuit de basis, zijn en blijven deze organisaties enorme kanalen voor het herstel en de demobilisatie van jonge enthousiaste Palestijnen die actie willen. Arabische staten vrezen de wedergeboorte van een Palestijnse entiteit en kunnen deze niet tolereren; Vooral Jordanië, dat voortkwam uit het uiteenvallen van de Palestijnse staat (zie “De oorlog van 1948”).

El Fath

De rivaliserende organisatie van de PLO, El Fath, bestaat sinds 1956 in de Gaza-regio. Na een lange periode van verwachting en moeilijkheden verschenen de eerste El Fath-commando’s pas in 1965.

Deze organisatie wordt gesteund door Syrië, maar gewelddadig onderdrukt door andere Arabische staten.

“De regering van Wasfi Tall (in 1971 nog hoofd van de regering in Jordanië) deed er alles aan om de ingenieuze elementen zo veel mogelijk te neutraliseren.”

“Het beleid van Israël is het beschermen en handhaven van de status quo in het Midden-Oosten (…) maar als de situatie in Jordanië zou veranderen, zou Israël zich het recht voorbehouden om op te treden. »
(L. Eskhol, “Le Monde”, 24 december 1966)

Dit verklaart de bloedige Israëlische represailles tegen Palestijnse commando’s en vluchtelingenkampen. Door deze acties biedt Israël Amman de mogelijkheid om Palestijnse bewegingen te onderdrukken onder het mom van het vermijden van provocaties.

Na een operatie uitgevoerd door El Fath, die het leven kostte aan drie Israëlische soldaten nabij de Jordaanse grens, lanceerden de Israëlische strijdkrachten op 13 november 1966 een aanval op verschillende dorpen in de regio Hebron. Zowel grote pantsertroepen als de luchtmacht nemen actief deel aan deze operatie. In Samoa – Es Samu – werden 125 huizen, de apotheek, de school en een werkplaats opgeblazen en vernietigd.
(Generaal Odd Bull, hoofd van de VN-organisatie voor toezicht op het bestand, “Le Monde”, 22 november 1966).

De economische crisis in Israël

In de jaren zestig ontwikkelde zich in Israël een ongekende economische crisis in de geschiedenis van de jonge staat. De economische crisis wordt verergerd door de stopzetting van de Duitse “herstelbetalingen” (deze bedragen in totaal 3,5 miljard DM), en door de aanzienlijke vermindering van de inkomsten van zionistische organisaties in het buitenland.

Nu externe bedreigingen minder dringend zijn geworden, ontdekken werknemers de loonstrijd: het aantal ‘wilde’ stakingen neemt scherp toe, stakingen in de tertiaire sector en de openbare diensten komen frequent voor.

De afnemende steun voor het mondiale zionisme en het belang van emigratie, die voor het eerst groter is dan de immigratie als gevolg van de werkloosheid, doen twijfel rijzen over de aard van de zionistische staat. De ernst van de situatie moet bij sommigen aanleiding hebben gegeven tot het idee van een externe afleiding.

De situatie in Syrië

Op 23 februari 1966 nam de linkerzijde van de Baath-partij definitief de macht over in Syrië. Het regime voerde een beleid van radicale nationalisatie en voerde landbouwhervormingen door (de militairen die aan de macht waren, waren van boerenoorsprong), en vocht zegevierend tegen de Iraq Petroleum Company en kreeg van haar een voordelige herziening van haar royaltybeleid. Ten slotte voerde het een resoluut anti-imperialistisch buitenlands beleid.

Ondanks zijn zwakheden – de macht is afgesneden van de massa – bevindt het Syrische regime zich ongetwijfeld in de voorhoede van de Arabische wereld.

Damascus komt dichter bij Caïro, de enige Arabische hoofdstad die ook de confrontatie aangaat met het westerse imperialisme.

Geconfronteerd met deze revolutionaire opkomst kan Israël niet onverschillig blijven en zal het op wonderbaarlijke wijze zijn rol als vooruitstrevend bastion van het imperialisme in het Midden-Oosten spelen. “De strijd die Israël moet voeren tegen Syrië, als vergelding voor de sabotageaanvallen waar het land onder lijdt, is daarom gericht tegen het Syrische regime”.
(Generaal Rabin, “Le Monde”, 23 september 1966)

“We zullen terugvechten wanneer, waar en hoe we willen. » (L. Eskhol, ‘Israel Digest’, deel 10.) “Totdat de vurige revolutionairen van Damascus zijn omvergeworpen, kan geen enkele regering zich veilig voelen in het Midden-Oosten. » (Generaal Rabin, “Le Monde”, 13 mei 1967.)

We vallen duidelijk revolutionairen aan die de veiligheid van de regio in gevaar brengen. Dit zijn woorden die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken niet zou hebben ontkend.
N.B. Israël zal het Syrische regime ervan beschuldigen verantwoordelijk te zijn voor de oorlog voor ‘nationale bevrijding’ onder leiding van Palestijnse commando’s. Volgens een brochure van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken (“De Arabische oorlog tegen Israël”, Jeruzalem, 1967) viel er één Israëlische dode tijdens 46 commando-operaties van 1 januari tot 5 juni 1967, waaronder 13 gelanceerd vanaf Syrisch grondgebied. Het aankaarten van de dreiging van een uitroeiingspoging die met de steun van Syrië wordt uitgevoerd, heeft in politieke termen een naam: bluf.

De Israëlische agressie van 5 juni 1967

De Egyptische regering gelooft in de dreigementen van de Israëliërs tegen het Syrische regime. Nasser had er inderdaad belang bij zijn enige bondgenoot in de regio te verdedigen.
N.B. In 1965 weigerde Washington de driejarige leveringsovereenkomst voor tarwe aan Egypte te verlengen, behalve onder zwaardere omstandigheden.

In 1966 beëindigde Washington zijn hulp aan Egypte. Het zevenjarenplan stort in: er is een tekort aan buitenlandse valuta, de kosten van levensonderhoud stijgen, de onvrede onder de bevolking groeit. Washington beweert zijn tarweleveringen te hervatten als Egypte de hulp aan de Jemenitische republikeinen stopzet die strijden tegen het feodalisme, gesteund door het reactionaire regime van koning Faisal van Arabië. Nasser weigert.
Het voortbestaan ​​van het Egyptische regime is een onderwerp van speculatie in Washington.

Op 14 mei 1967 voerde Nasser troepenmanoeuvres uit in de Sinaï.
(Generaal Rabin, “Le Monde”, 16 mei 1967.)

De Israëlische correspondent van de Times telegrafeerde op 19 mei dat Tel Aviv zich bewust was van zijn militaire superioriteit en het defensieve karakter van de maneuvers in Caïro.
(De “Times”, 20 mei 1967).

Op 22 mei beval Nasser de sluiting van de Golf van Akaba voor Israëlische schepen en schepen die strategische goederen naar Israël vervoerden.

Op 5 juni valt Israël aan.

“(…) als we zelf onze tanden laten zien, worden we weer belangrijk, onaantastbaar. De anderen houden zich een jaar, tien jaar, zes maanden stil. Enzovoort. »
Het Israëlische beleid wordt samengevat in een onmogelijke poging om het aanwezige krachtenevenwicht voor altijd te ‘bevriezen’.
(Anna Zemer, leidende figuur van Mapaïm, Israëlische sociaaldemocratische partij, geciteerd door N. Weinstock, “Le Zionisme contre Israel”, Parijs, 1969.)

“Zoals zo vaak in het verleden liet Nasser zich meeslepen in een oorlog die hij niet wilde. »
(Generaal Rabin aan Hiller, Engelse historicus, 12 juni 1967.)

Conclusies over de oorlog van 1967

– De nederlaag van 1967 toonde het onvermogen van de kleinburgerlijke Arabische regimes om het zionisme en het imperialisme zegevierend te bestrijden, zoals de oorlog van 1948 het onvermogen van de burgerlijke en feodale Arabische regimes had aangetoond.

– Het Palestijnse volk zal conclusies trekken: het verzet groeit en de steun van de Arabische en Palestijnse massa’s wordt steeds concreter. Het verzet wordt steeds radicaler (oprichting van de marxistisch-leninistische beweging, de F.P.D.L.P., 10 februari 1969).

– De Arabische regimes erkennen hun onvermogen en onderschrijven vreedzame oplossingen die volledig in strijd zijn met het revolutionaire project van het verzet. Dit verklaart de pogingen van kleinburgerlijke Arabische regimes (Egypte, Syrië, Irak) om het verzet te coöpteren en in het diplomatieke spel te betrekken. Dit verklaart de pogingen van de reactionaire Arabische regimes (Jordanië) om het verzet puur en eenvoudig te liquideren (zie “La crise de septembre 1970 ”, F.P.D.L.P.-brochure, Luik, 1971).

– De Arabische nederlaag van 1967 maakte de snelle ontwikkeling van annexionistische krachten in Israël mogelijk.

Bijlage: Israël en imperialisme

“In dollars en centen is de Amerikaanse hulp – zowel van de overheid als van de particuliere sector – aan Israël door de jaren heen wonderbaarlijk geweest. Tussen 1948 en 1968 bedroeg de economische hulp van de Amerikaanse regering 11 miljard dollar, terwijl de particuliere kapitaaloverdrachten 25 miljard dollar bereikten, wat een totaal van 36 miljard dollar opleverde, oftewel 1.400 dollar per individu, voor een gemiddelde bevolking van 2.500.000 inwoners. Deze hulp per hoofd van de bevolking overtreft ruimschoots de hulp die de Verenigde Staten aan hun andere bondgenoten bieden, en kan niet vergeleken worden met de 35 dollar per hoofd van de bevolking die aan dertien buurstaten wordt toegekend. Sinds 1968 is de Amerikaanse hulp aan Israël aanzienlijk toegenomen. In 1970 bedroegen de dollaroverdrachten 800 miljoen, en in 1971 naderden ze de anderhalf miljard. » (D. Nes, lid van de Amerikaanse buitenlandse dienst, “Le Monde”, 17 maart 1971.)

Hoe heeft Israël deze hulp betaald?

In 1951 steunde Israël de Verenigde Staten in de Koreaanse Oorlog. Deze steun maakt een einde aan Israëls officiële beleid van niet-gebondenheid. Korea ligt echter duizenden kilometers van Israël verwijderd.

In de jaren vijftig sloot de Israëlische regering zich aan bij Frankrijk wat betreft de Algerijnse kwestie (tenminste, tot aan de Evian-akkoorden).

“In hun ogen is het geval van Algerije in veel opzichten vergelijkbaar met dat van Palestina, dat wil zeggen een raciaal conflict, en is het gepast om daar soortgelijke methoden toe te passen. De oprichting, in Algerije, van een staat naar het beeld van Israël, zou daarom in wezen neerkomen op het verlenen van raciale eenheid aan Israël. M.B. Gurion adviseerde daarom om deze staat voor Europeanen te reserveren en moslims uit te sluiten, die de hele rest van Algerije zouden bezetten. »
(B. Gourion aan De Gaulle in A. Peyrefitte, “Faut-il partager l’Algérie? ”, Parijs, 1962.)

Algerije is echter geen land in het Midden-Oosten en strategie speelt hier geen rol. Nochtans ontwikkelt Algerije een liberaal beleid van openheid voor de Joodse gemeenschap van Algerije.

In 1956, na de militaire interventie in Suez, hekelde de heer Abba Eban – voor de algemene vergadering – de Nasseristische ondermijning in Azië en Afrika. Hij spreekt over de ‘vernedering’ die de maritieme machten wordt toegebracht door de nationalisatie van het Suezkanaal.
(Middle East Affairs, december 1956).

In 1961 werden Portugese troepen in Angola door West-Duitsland voorzien van Israëlische wapens. (“The Observer”, 28 mei 1961)

In 1962 was de Israëlische generale staf verantwoordelijk voor het aanleren van nieuwe gevechtstechnieken in de bergen aan Indiase strijdkrachten die tegen de Volksrepubliek China vochten.
(J. Wetz, “Le Monde”, 6 april 1962).

In 1967 maakte de krant “L’Orient” melding van de aanwezigheid van een handvol Israëlische civiele experts uit Zuid-Vietnam als onderdeel van een commissie voor technische bijstand.
(“L’Orient”, 24 februari 1967.) Laten we tot slot niet vergeten dat de Israëli’s de parachutisten en de ‘speciale troepen’ van het koninkrijk Ethiopië trainden, “Bezorgd, net als de Ethiopiërs zelf, over het handhaven van de status quo in de oostelijke Hoorn van Afrika, evenals over de vrijheid van navigatie in de Rode Zee. »
(P. Decraene, “Le Monde”, 5 september 1967.)
– dat ze soldaten en politieagenten trainden uit Congo-Kinshasa (onder Tchombé), Sierra Leone, Oeganda, Ghana, de Malagassische Republiek en Tanzania.
(P. Decraene, “Le Monde”, 5 september 1967, en J. Kenon, “Israel Economist”, juni-juli 1966.)

– dat zij ondanks ‘diplomatieke’ bedenkingen jegens het Zuid-Afrikaanse regime zeer goede economische betrekkingen met het regime onderhouden. (“Israel Economist”, februari 1968 en “Le Monde”, 16 juni 1967).

Het is echter in het Midden-Oosten dat Israël zijn beste rol speelt als bondgenoot van het imperialisme.

Het oorspronkelijke gebrek van de staat Israël – de vestiging met geweld van een gemeenschap in een vreemd land – dwingt hen tot elke prijs de status quo van 1948 of 1967 te willen handhaven, afhankelijk van de internationale situatie.
Deze wens dwingt Israël ertoe elke revolutionaire opleving te helpen onderdrukken die de politieke structuren in het Midden-Oosten in gevaar brengt.

Het meest prominente voorbeeld is het Israëlische beleid ten aanzien van Jordanië.

“Toen de Iraakse revolutie uitbrak op 1 juli 1958 (koning Faisal werd vermoord op 14 juli 1958) gaf Israël bij wijze van uitzondering toestemming aan RAF-vliegtuigen om over zijn grondgebied te vliegen voor het vervoer van Britse parachutisten als onderdeel van de CIA en Britse inspanningen om de Jordaanse troon te steunen (en deze zo te beschermen tegen gevaarlijke ‘besmettingen’).
(E. Rouleau, “Le Monde”, 18 november 1962)

“De heer Ben-Gurion van zijn kant maakte destijds en vervolgens bij verschillende gelegenheden duidelijk dat Israël de westelijke Jordaanoever zou bezetten als een revolutionaire onderneming de status quo in het Hasjemitisch koninkrijk zou uitdagen”.
(E. Rouleau, “Le Monde”, 18 november 1962)

“Tien jaar lang hebben we hem beschermd. Zonder Israël zou Hoessein waarschijnlijk al lang geleden gevallen zijn. Iedereen wist dat als er een revolutie in Jordanië had plaatsgevonden, Israël onmiddellijk de westelijke Jordaanoever zou hebben bezet”.
(Kolonel Ghavit, plaatsvervanger van de heer Dayan, “Le Nouvel Observateur”, 27 maart 1968).

“(…) Syrië waarschuwen voor de nadelen van een te grote betrokkenheid naast Palestijnse organisaties in hun gewapende strijd op Jordaans grondgebied”.
(Y. Allon, vice-president van de raad van Israël, “Le Monde”)

Wat betreft de kleine tegenstellingen die ontstaan ​​tussen de Verenigde Staten en Israël, en die de afhankelijkheidsrelaties van elkaar kunnen maskeren, laat ons niet vergeten dat:

“Een paar weken geleden heeft het Huis van Afgevaardigden een amendement op de Nationale Defensiebegrotingswet aangenomen, waardoor de president, zonder tijdsbeperking, de bevoegdheid krijgt om militair materieel naar Israël over te dragen zonder een financieel plafond. »

“Sinds de jaren veertig dat ik tot deze vergadering behoor,” verklaarde de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, John McCormack, “heb ik nog nooit zoiets gezien. Op het hoogtepunt van zijn strijd tegen Hitler heeft Groot-Brittannië nooit geprofiteerd van een dergelijke blanco cheque. Evenmin, meer recentelijk, Zuid-Vietnam. Met zestig stemmen tegen twintig trok de Senaat op 15 december het Williams-amendement op de ‘Appropriations Act’ in, dat de president ervan zou hebben weerhouden Amerikaanse troepen naar Israël te sturen zonder goedkeuring van het Congres”.
(D. Nes, “Le Monde”, 17 maart 1971.)

Israël is het geavanceerde bolwerk van het imperialisme in het Midden-Oosten.

***************************************
Hoofdstuk 8 – Snelle tijdlijn
***************************************

1880-1890         Eerste massale Joodse immigratie naar Palestina

1897                     Eerste zionistisch congres in Bazel: Palestina wordt aangewezen als een toekomstige Joodse staat.

1903-1914         Tweede massa-immigratie van Joden naar Palestina. De nieuwe immigranten leggen de reeds gevestigde kolonisten de slogans ‘Joods werk en Joods product’ op. Dit is het echte begin van de kolonisatie van de nederzettingen.

1916                     De Engelsen beloven onafhankelijkheid aan de Arabieren.

1917                     De Balfour-verklaring: de Britse regering staat positief tegenover de oprichting van een “Nationaal Thuis voor de Joden” in Palestina.

1917-1918         Bezetting van Palestina door de Engelsen

1920                     Begin van het Britse mandaat in Palestina.

1920-1936         Rellen en opstanden van Palestijnen tegen Joodse immigratie.

1936-1939         Palestijnse revolutie tegen het Engelse kolonialisme en zijn bondgenoot in de regio: het zionisme. Engeland onderdrukt de revolutionaire beweging met geweld.

1939                     Het Witboek

1940-1945         Versterking van de Joodse gemeenschap in Palestina. Het Britse toezicht wordt een juk.

1947                     Plan voor de verdeling van Palestina, goedgekeurd door de VN.

1948                     Bloedbad van Deir Yassine: de uittocht van het Palestijnse volk wordt belangrijk. Proclamatie van de staat Israël. Arabisch-Israëlische oorlog. Overeenkomst tussen Abdallah van Trans Jordanië en B. Gurion voor de opsplitsing van de Palestijnse staat.

1949                     Wapenstilstandsakkoorden tussen Israël en Arabische grensstaten.

1952-1956         Opkomst van de anti-imperialistische beweging in de Arabische staten.

1956                     Nasser nationaliseert het Suezkanaal. Tripartiete agressie (Frankrijk, Engeland en Israël) tegen Egypte.

1964                     Oprichting door de Arabische staten van de O.P.L.

1965                     De eerste commando-operatie van El Fath.

1958-1967         Tweede golf van anti-imperialisme in Arabische landen.

1967                     Israëlische dreigementen tegen Syrië. Israëlische agressie. Israël bezet de Gazastrook, de Sinaï, de Golanhoogte, de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem.

1967-1970         Het Palestijnse verzet radicaliseert.

1970                     Pogingen om het verzet van reactionaire Arabische regimes (Jordanië) te liquideren.

******************************
Hoofdstuk 8 – Bibliografie
******************************

K. MARX                                              “Het Joodse Vraagstuk”, Moskou

O. LENIN                                              “De kwestie van nationaliteiten en autonomie”, Moskou 1959.

A. LEON                                               “Materialistische opvatting van de Joodse kwestie”, E.D.I., 1968.

M. RODINSON                                  Voorwoord bij het boek van A. LEON.
Deze werken presenteren marxistische analyses en stellingen over het joodse probleem.

N. WEINSTOCK                                 “Zionisme tegen Israël”, Maspero, Parijs, 1969.
Historisch, politiek en economisch onderzoek. Het is een basiswerk, goed gedocumenteerd en duidelijk.

S. GERIES                                             “De Arabieren in Israël”, Maspero, Parijs, 1969.
Methodisch, helder en gedocumenteerd werk over een weinig bekend probleem: de situatie van Arabieren en minderheden in Israël.

E. LOBEL                                              “De Joden in Palestina”, voorwoord bij de vorige.
Uitstekende studie van het zionistische fenomeen.

M. RODINSON                                  “Israël, koloniaal feit?” in “Les Temps Modernes” nr. 253 bis, Parijs, 1967.
L. GASPAR                                         “Geschiedenis van Palestina”, PCM, Parijs, 1968.
                                                          “Palestina, jaar nul”, Maspero, Parijs, 1970.
Dit zijn twee vereenvoudigde populaire werken.

FRANCOS A.                                       “De Palestijnen”, Julliart, Parijs, 1968.

M. HILLEL                                            “Israël in gevaar van vrede”, Fayard, Parijs, 1969.
Dit zijn twee actuele werken (1971). Ze bieden interessante informatie; het tweede in het bijzonder over de interne problemen van Israël (religieus fanatisme, latent racisme, immigratie, enz.)

PARTISANS                                         Revue, Parijs, nr. april-mei 1970.
Het bevat met name een interessant artikel van H. Draper over het probleem van de Arabische vluchtelingen in 1948, een onderzoek dat uitsluitend op basis van zionistische bronnen is uitgevoerd. Het bevat de analyse van het Israëlisch-Arabische conflict door M.S. Odeh, lid van de F.P.D.L.P.

F.P.D.L.P.                              “De vijfde poging om het Palestijnse verzet te omsingelen en te liquideren” Luik, 1971.
Politieke analyse van de crisis van september 1970 in Jordanië.

U kunt ook de artikelen van Saab, Rouleau, Fontaine, Lacouture enz. raadplegen in “Le Monde” en “Le Monde Diplomatique”.